PROROCTWO

Rozdział I

I stało się trzydziestego roku, w czwartym, piątego dnia miesiąca, gdym był w pośrodku poimanych nad rzeką Chobar, otworzyły się niebiosa, i widziałem widzenia Boże.

² Piątego dnia miesiąca, ten jest rok piąty przeprowadzenia króla Joachina,

³ Stało się słowo Pańskie do Ezechiela, syna Buzy, kapłana w ziemi Chaldejskiéj, nad rzeką Chobar, i stała się tam nad nim ręka Pańska.

⁴ I widziałem, a oto wiatr wichru przychodził od północy, i obłok wielki i ogień mięszający, a jasność około niego, a z pośrodku jego jako kształt mosiądzu, to jest, z pośrodku ognia.

⁵ A w pośrodku jego podobieństwo czterech zwierząt, a ta osoba ich: podobieństwo człowieka w nich.

⁶ Czworo oblicza u jednego, a cztery skrzydła u jednego.

⁷ Nogi ich nogi proste a stopa nogi ich jako stopa nogi cielęcéj, a iskierki jako pozór miedzi rozpalonéj.

⁸ I ręce człowiecze pod skrzydły ich po czterech stronach, a oblicza i skrzydła po czterech stronach miały.

⁹ A skrzydła ich złączone były jednego z drugiem: nie wracały się, gdy chodziły, ale każde przed obliczem swojem chodziło.

¹⁰ A podobieństwo twarzy ich: Twarz człowiecza i twarz lwia po prawicy tego czworga, a twarz wołowa po lewicy tego czworga, a twarz orłowa na wierzchu tego czworga.

¹¹ Twarzy ich i skrzydła ich rozciągnione zwierzchu: dwa skrzydła każdego złączały się, a dwa zakrywały ciała ich.

¹² A każde z nich przed obliczem swem chodziło, dokąd duch pędził, tam chodziły i nie wracały się, kiedy chodziły.

¹³ A podobieństwo zwierząt: osoba ich jako węgla ognistego gorejącego i jako kształt pochodni. Toć było widzenie przebiegające między zwierzęty, jasność ogniowa, a z ognia wychodząca błyskawica.

¹⁴ A zwierzęta biegały i wracały się nakształt błyskawice błyskającéj.

¹⁵ A gdym patrzał na zwierzęta, ukazało się koło jedno na ziemi wedle zwierząt, mając cztery twarzy.

¹⁶ A pozór kół i robota ich jako widzenie morza, a podobieństwo jedno u wszystkich czterzech, a pozór ich i robota, jakoby było koło w pośrodku koła.

¹⁷ Na cztery strony ich chodząc chodziły, a nie wracały się, gdy chodziły.

[0754] ¹⁸ Miały téż koła stan i wysokość i wejrzenie straszne: a wszystko ciało pełne oczu wokoło onych czterech.

¹⁹ A gdy chodziły zwierzęta, chodziły spółem i koła wedle nich, i gdy się podnosiły zwierzęta od ziemie, podnosiły się téż i koła.

²⁰ Gdziekolwiek szedł duch, tam, gdy szedł duch, i koła się spółem podnosiły idąc za nim; bo duch żywota był w kołach.

²¹ Z idącemi chodziły, a z stojącemi stały, a z podniesionemi od ziemie wespół się i koła podnosiły, idąc za niemi; bo duch żywota był w kołach.

²² I podobieństwo utwierdzenia nad głowami zwierząt, jako pozór kryształu strasznego i rozciągnionego nad głowami ich zwierzchu.

²³ A pod utwierdzeniem skrzydła ich proste jednego ku drugiemu: każde dwiema skrzydłami zakrywało ciało swe, a drugie także się zakrywało.

²⁴ I słyszałem szum skrzydeł ich, jako głos wód wielkich, jako głos wysokiego Boga: gdy chodziły, był jako głos mnóstwa, jako głos obozu, a gdy stały, spuszczały się skrzydła ich.

²⁵ Bo gdy był głos na utwierdzeniu, które było nad głową ich, stały i opuszczały skrzydła swe.

²⁶ A nad utwierdzeniem, które wisiało nad ich głowami, jako pozór kamienia szafira, podobieństwo stolice, a na podobieństwie stolice podobieństwo jako osoba człowiecza na niéj.

²⁷ I widziałem jako kształt mosiądzu, jako widzenie ognia wewnątrz jego wokoło: od biódr jego i wyżéj, a od biódr jego aż nadół widziałem jako kształt ognia błyszczącego wokoło.

²⁸ Jako widzenie tęcze, gdy bywa na obłoku w dzień dżdżu, takie było widzenie blasku wokoło.

Rozdział II

To widzenie podobieństwa chwały Pańskiéj: i widziałem i upadłem na oblicze swe i usłyszałem głos mówiącego, i rzekł do mnie: Synu człowieczy! stań na nogi twe, a będę mówił z tobą.

² I wszedł we mnie duch potem, jako wyrzekł do mnie, i postawił mię na nogi moje, i słyszałem mówiącego do mnie,

³ I rzekącego: Synu człowieczy, posyłam Ja ciebie do synów Izraelowych, do narodów odstępnych, które odstąpiły odemnie: sami i ojcowie ich przestąpili przymierze moje aż do dnia tego.

⁴ I synowie twardéj twarzy i nieukróconego serca są, do których Ja ciebie posyłam, a rzeczesz do nich: To mówi Pan Bóg.

⁵ Jeźli snadź albo cię usłuchają, i jeźli snadź zaniechają; bo domem draźniącym jest: i będą wiedzieć, że prorok był w pośrodku ich.

⁶ A tak ty, synu człowieczy! nie bój się ich, ani się mów ich lękaj; bo niewiernicy i przewrótnicy są z tobą, a z niedźwiadkami mieszkasz; słów ich nie bój się, a oblicza ich nie strachaj się; bo dom draźniący jest.

⁷ A tak będziesz mówił słowa moje do nich, jeźli snadź usłyszą a przestaną; bo draźniący są.

⁸ A ty, synu człowieczy! słuchaj, co Ja mówię do ciebie : Nie bądź draźniącym, jako dom draźniący jest: otwórz usta twoje, a jedz, co Ja daję tobie.

⁹ I ujrzałem, ano ręka ściągniona ku mnie, w któréj były zwinione księgi: i rozwinęła je przedemną, które były popisane wewnątrz i zwierzchu, a napisano na nich narzekanie i pieśń i biadę. ^[1]

Rozdział III

I rzekł do mnie: Synu człowieczy! cokolwiek najdziesz, zjedz; zjedz te księgi, a szedłszy mów do synów Izraelowych.

² I otworzyłem usta moje, i nakarmił mię onemi księgami,

³ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! brzuch twój jeść będzie, a trzewa  [0755]twoje napełnią się temi księgami, które Ja daję tobie. I zjadłem je, a były w uściech moich jako miód słodkie. ^[2]

⁴ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! idź do domu Izraelowego, a będziesz mówił słowa moje do nich.

⁵ Bo nie do ludu głębokiéj mowy a nieznajomego języka posyłają cię: do domu Izraelskiego,

⁶ Ani do narodów mnogich głębokiéj mowy i nieznajomego języka, którychbyś mów słyszeć nie mógł: i choćbyś do nich był posłany, oniby cię usłuchali.

⁷ Lecz dom Izraelów nie chcą cię słuchać, iż mnie słuchać nie chcą; bo wszystek dom Izraelów jest przetartego czoła i twardego serca.

⁸ Otóż dałem twarz twoję duższą, niż twarze ich, i czoło twoje twardsze, niż czoła ich.

⁹ Jako dyament i jako krzemień dałem twarz twoję: nie bój się ich, ani się lękaj twarzy ich; bo dom draźniący jest.

¹⁰ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! wszystkie mowy moje, które Ja mówię do ciebie, bierz do serca swego, a słuchaj uszyma swemi.

¹¹ A idź, wnidź do zaprowadzenia, do synów ludu twego, a rzeczesz do nich i powiesz im: To mówi Pan Bóg, jeźli snadź usłyszą a przestaną.

¹² I wziął mię duch, i usłyszałem za sobą głos wzruszenia wielkiego: Błogosławiona chwała Pańska z miejsca jego.

¹³ I głos skrzydeł zwierząt tłukących jedno o drugie, i głos kół idących za zwierzęty, i głos wzruszenia wielkiego.

¹⁴ Duch téż podniósł mię i wziął mię, i poszedłem z gorzkością w rozgniewaniu ducha mego; bo ręka Pańska była zemną posilając mię.

¹⁵ I przyszedłem do zaprowadzenia, do stogu nowego zboża, do tych, którzy mieszkali nad rzeką Chobar, i siadłem, gdzie oni siedzieli: i mieszkałem tam siedm dni, smęcąc się w pośrodku ich.

¹⁶ A gdy minęło siedm dni, stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

¹⁷ Synu człowieczy! dałem cię stróżem domowi Izraelowemu, i będziesz słuchał z ust moich słowa, i powiesz im odemnie.

¹⁸ Jeźli, gdy Ja rzeknę niezbożnemu: Śmiercią umrzesz: nie opowiesz mu, ani mu rzeczesz, aby się odwrócił od drogi swéj niezbożnéj, i żył, on niezbożny w niezbożności swéj umrze, a krwie jego z ręki twéj szukać będę.

¹⁹ A jeźli ty opowiesz niezbożnemu, a on się nie nawróci od niezbożności swojéj i od drogi swéj niezbożnéj, on w nieprawości swéj umrze, a ty wybawiłeś duszę swoję.

²⁰ Lecz i sprawiedliwy, jeźli się wróci od sprawiedliwości swéj a będzie czynił nieprawość, położę zawadę przed nim, onci umrze, żeś mu nie opowiedział: w grzechu swoim umrze, a nie będą w pamięci sprawiedliwości jego, które czynił, lecz krwie jego z ręki twéj szukać będę.

²¹ Ale jeźli ty opowiesz sprawiedliwemu, żeby nie grzeszył sprawiedliwy, a on nie będzie grzeszył, żywiąc żyć będzie, żeś mu opowiedział: a tyś wyzwolił duszę swoję.

²² I stała się nademną ręka Pańska, i rzekł do mnie:

²³ Wstawszy wynidź na pole, a oto tam stała chwała Pańska, jako chwała, którąm widział nad rzeką Chobar, i padłem na oblicze moje.

²⁴ I wstąpił w mię duch i postawił mię na nogach moich i mówił zemną i rzekł mi: Wnidź a zamknij się w pośrodku domu twego.

²⁵ A ty, synu człowieczy! oto dane są na cię powrozy, i zwiążą cię nimi, i nie wynidziesz z pośrodku ich.

²⁶ A uczynię, że język twój przylgnie do podniebienia twego, i będziesz niemy, a nie jako mąż strofujący; bo dom draźniący jest.

²⁷ A gdy z tobą mówić będę, otworzę usta twoje: i rzeczesz do nich: To mówi Pan Bóg: Kto słucha, niech słucha, a kto zaniechawa, niech zaniechawa; bo dom draźniący jest.

Rozdział IV

A ty, synu człowieczy! weźmij sobie cegłę, a położysz ją przed sobą, i wyrysujesz na niéj miasto Jeruzalem.

[0756] ² I sporządzisz przeciw niemu oblężenie a zbudujesz baszty i usypiesz wał i położysz przeciwko jemu obozy i postawisz tarany wokoło.

³ A ty weźmij sobie panew żelazną, i postawisz ją miasto muru żelaznego między tobą a między miastem a umocnisz twarz twoję przeciw niemu, i będzie oblężone, i obtoczysz je. Znak jest domowi Izraelowemu.

⁴ A ty będziesz spał na bok twój lewy i włożysz nieprawości domu Izraelowego nań, wedle liczby dniów, którycli spać będziesz na nim, i przyjmiesz nieprawości ich.

⁵ A Ja dałem tobie lata nieprawości ich, wedle liczby dni, trzysta i dziewięćdziesiąt dni: i poniesiesz nieprawość domu Izraelowego.

⁶ A dokonawszy tego, będziesz spał na bok twój prawy po wtóre i weźmiesz nieprawość domu Judzkiego czterdzieści dni: dzień za rok, dzień, mówię, za rok dałem tobie. ^[3]

⁷ A do oblężenia Jeruzalem obrócisz twarz twoję, a ramię twoje będzie wyciągnione, i będziesz prorokował przeciw jemu.

⁸ Otom cię obtoczył powrozami, i nie obrócisz się z boku twego na drugi bok, aż wypełnisz dni oblężenia twego.

⁹ A ty nabierz sobie pszenice i jęczmienia i bobu i soczewice i jagieł i wyki, i włożysz je w naczynie jedno i naczynisz sobie chleba według liczby dni, przez które będziesz spał na boku twoim: przez trzysta i dziewięćdziesiąt dni będziesz go jadł.

¹⁰ A strawa twoja, którą jeść będziesz, będzie ważyć dwadzieścia syklów na dzień: od czasu aż do czasu jeść to będziesz.

¹¹ I wody w miarę napijać się będziesz: szóstą część hinu, od czasu aż do czasu pić to będziesz.

¹² A jako podpłomyk jęczmienny jeść go będziesz: a łajnem, które wychodzi z człowieka, nakryjesz go przed ich oczyma.

¹³ I rzekł Pan: Tak będą jeść synowie Izraelowi chleb swój nieczysty między narody, do których je wyrzucę. ^[4]

¹⁴ I rzekłem: A, a, a, Panie Boże! oto dusza moja nie jest splugawiona, a ścierwu i utarganego od zwierzów nie jadłem z dzieciństwa mego aż dotąd, ani wchodziło do ust moich żadne mięso nieczyste.

¹⁵ I rzekł do mnie: Otóż dałem ci gnój wołowy miasto gnoju człowieczego, że uczynisz chleb twój w nim.

¹⁶ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! Oto Ja złamię laskę chleba w Jeruzalem, i będą jeść chleb pod wagą i w frasunku, a wodę pod miarą i w ucisku pić będą:

¹⁷ Żeby, gdy nie stanie chleba i wody, upadł każdy na brata swego, i poschnęli w nieprawościach swoich.

Rozdział V

A ty, synu człowieczy! weźmij sobie miecz ostry, golący włosy, i weźmiesz go i będziesz powłaczał po głowie twojéj i po brodzie twojéj: i weźmiesz sobie szale wagi a rozdzielisz je.

² Trzecią część spalisz ogniem w pośród miasta wedle wypełnienia dni oblężenia, i weźmiesz trzecią część i zsiekasz mieczem około niego: a drugą trzecią część roztrzęsiesz na wiatr, a miecza dobędę za nimi.

³ I weźmiesz z nich małą liczbę i zawiążesz je w końcu płaszcza twego.

⁴ A z tych jeszcze weźmiesz i wrzucisz je wpośród ognia i spalisz je w ogniu, a z niego wynidzie ogień na wszystek dom Izraelów.

⁵ To mówi Pan Bóg: To jest Jeruzalem, wpośród narodów położyłem go, a wokoło niego ziemie.

⁶ I wzgardziło sądy moje, że się stało niezbożniejsze niźli narodowie, i przykazanie moje więcéj, niźli te ziemie, które są około niego; bo sądy moje porzucili, a w przykazaniu mojem nie chodzili.

⁷ Przetóż to mówi Pan Bóg: Żeście przewyższyli narody, które są około was, a nie chodziliście w przykazaniach moich a sądów moich nie zachowaliście, wedle też sądów narodów, które są około was, nie czyniliście:

⁸ Przetóż to mówi Pan Bóg: Oto Ja na cię: a Ja sam uczynię w  [0757]pośrodku ciebie sądy przed oczyma narodów.

⁹ A uczynię w tobie, czegoni nie uczynił i którym rzeczom podobnych czynić nie będę więcej, dla wszech obrzydłości twoich.

¹⁰ Przeto ojcowie będą jeść syny w pośrodku ciebie, a synowie będą jeść ojce swe; i będę czynił w tobie sądy i rozsypię wszystkie ostatki twoje na każdy wiatr.

¹¹ Przeto żywię Ja, mówi Pan Bóg, jeźli nie dlatego, iżeś świątynię moje zgwałciło wszelakiem obrażeniem twojem i wszelakiemi obrzydłościami twemi, Ja téż połamię, a nie przepuści oko moje, a nie zlituję się.

¹² Trzecia część ciebie morem pomrze i głodem wyginie w pośrodku ciebie, a trzecia część ciebie od miecza polęże około ciebie, a trzecią część twoję na wszelki wiatr rozproszę, a miecza dobędę za nimi.

¹³ I wykonam zapalczywość moją i uspokoję rozgniewanie moje na nie, a ucieszę się, i doznają, że Ja Pan mówiłem w rzewniwości mojéj, gdy wykonam rozgniewanie moje w nich.

¹⁴ I dam cię na spustoszenie i na hańbę narodom, które są około ciebie przed obliczem każdego mijającego.

¹⁵ I będziesz hańbą i bluźnieniem, przykładem i zdumieniem między narodami, które są około ciebie, gdy uczynię w tobie sądy w zapalczywości i w rozgniewaniu i w fukach gniewliwych.

¹⁶ Ja Pan mówiłem: Gdy wypuszczę strzały głodu złe na nie, które będą śmiertelne, a które wypuszczę, abych was wytracił, i głód zbiorę na was a połamię u was laskę chleba.

¹⁷ I puszczę na was głód i zwierzęta złe aż do wytracenia: a powietrze i krew przechodzić będą przez cię, i miecz przywiodę na cię. Ja Pan mówiłem.

Rozdział VI

I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc:

² Synu człowieczy! obróć oblicze twoje ku górom Izraelskim, a prorokować będziesz na nie.

³ I rzeczesz: Góry Izraelskie, słuchajcie słowa Pana Boga! To mówi Pan Bóg górom i pagórkom, skałom i dolinom: Oto Ja przywiodę na was miecz i wytracę wyżyny wasze.

⁴ I rozwalę ołtarze wasze, i będą połamane bałwany wasze, i porzucę pobite wasze przed bałwany waszemi.

⁵ I dam trupy synów Izraelowych przed bałwany waszemi, a rozrzucę kości wasze około ołtarzów waszych.

⁶ We wszech mieszkaniach waszych miasta spustoszone będą, a wyżyny zburzone i rozwalone: i zaginą ołtarze wasze i połamane będą, i ustaną bałwany wasze i skruszone będą zbory wasze i wygładzone będą dzieła wasze.

⁷ I padnie zabity w pośrodku was, i dowiecie się, żem Ja Pan.

⁸ A pozostawię z was te, którzy ujdą miecza między narody, gdy was rozproszę po ziemiach.

⁹ I wspomnią na mię wyzwoleni wasi między narodami, do których więźnie są zagnani, żem skruszył serce ich cudzołożące i odstępujące odemnie, i oczy ich cudzołożące za bałwany swemi: i omierzną sami sobie dla złości, które czynili wszelakiemi brzydkościami swemi.

¹⁰ I doznają, że Ja Pan nie próżnom mówił, żem im to złe miał uczynić.

¹¹ To mówi Pan Bóg: Uderz rękę twoję a przytrąć nogę twoję i mów: Ach na wszystkie obrzydłości złe domu Izraelowego; bo od miecza, od głodu i od moru polęgą.

¹² Kto daleko jest, morem umrze, a kto blisko, od miecza upadnie, a kto pozostanie i oblężon będzie, głodem umrze: i wykonam rozgniewanie moje na nich.

¹³ A doznacie, żem Ja Pan, gdy będą pobici wasi między bałwanami waszemi około ołtarzów waszych, na wszelkim pagórku wysokim i po wszech wierzchach górnych i pod każdem drzewem gaistem i pod wszelkim dębem gałęzistym, na miejscu, gdzie palili kadzidła wonne wszym bałwanom swym.

[0758]

¹⁴ I wyciągnę rękę moję na nie, i uczynię ziemię spustoszoną, i opuszczoną od puszczy Deblatha po wszech mieszkaniach ich. A doznają,, żem Ja Pan.

Rozdział VII

I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc:

² A ty, synu człowieczy! to mówi Pan Bóg ziemi Izraelowéj: Koniec przyszedł, przyszedł koniec na cztery strony ziemie.

³ Teraz koniec na cię: i puszczę zapalczywość moję na cię i będę cię sądził według dróg twoich i położę przeciwko tobie wszystkie obrzydłości twoje.

⁴ I nie zfolguje oko moje tobie, ani się zlituję; ale drogi twoje włożę na cię, a brzydliwości twoje będą w pośrodku ciebie: i doznacie, żem Ja Pan.

⁵ To mówi Pan Bóg: Utrapienie jedno, utrapienie oto idzie.

⁶ Koniec przychodzi, przychodzi koniec, ocknął się przeciw tobie, oto przychodzi.

⁷ Przyszło skruszenie na cię, który mieszkasz w ziemi, przychodzi czas, blisko jest dzień zabijania, a nie sławy gór.

⁸ Teraz z bliska wyleję gniew mój na cię, i wykonam zapalczywość moję na tobie, a osądzę cię według dróg twoich, i włożę na cię wszystkie złości twoje.

⁹ A nie zfolguje oko moje, ani się zlituje: ale drogi twoje włożę na cię i obrzydłości twe w pośrodku ciebie będą: a doznacie, żem Ja Pan, który biję.

¹⁰ Oto dzień, oto przyszedł, wyszło skruszenie, zakwitnęła laska, spłodziła pycha.

¹¹ Nieprawość urosła w laskę niezbożności: nie z nich i nie z ludu, ani z głosu ich, i nie będzie odpoczynku między nimi.

¹² Przyszedł czas, przybliżył się dzień. Kto kupuje, niech się nie raduje, a kto przedaje, niech nie żałuje; bo gniew na wszystek lud jego.

¹³ Bo kto przedaje, nie wróci się do tego, co przedał, a jeszcze między żywymi żywot ich; bo widzenie do wszego gminu jego nie wróci się, a mąż w nieprawości żywota swego nie zmocni się.

¹⁴ Trąbcie w trąbę, niech się gotują wszyscy, a niemasz, ktoby szedł ku bitwie; bo gniew mój na wszystek lud jego.

¹⁵ Miecz zewnątrz, a mór i głód wewnątrz: kto jest na polu, od miecza umrze, a którzy w mieście, morem i głodem pożarci będą.

¹⁶ I ujdą, którzy ucieka z nich, a będą na górach jako gołębice dolin: wszyscy drżący, każdy w nieprawości swéj.

¹⁷ Wszystkie ręce zemdleją, i wszystkie kolana pocieką wodą.

¹⁸ I przepaszą się włosienicami, a okryje je lękanie, na każdej téż twarzy wstyd, a na wszech głowach ich łysina. ^[5]

¹⁹ Śrebro ich precz wyrzucać będą, a złoto ich gnojem będzie; śrebro ich i złoto nie będzie ich mogło wybawić w dzień zapalczywości Pańkiéj. Dusze swéj nie nasycą, i brzuchy ich nie będą napełnione; bo obrażenie nieprawości ich stało się. ^[6]

²⁰ I ozdobę klejnotów swoich na pychę obrócili, i wyobrażenia obrzydłości swych i bałwanów z niego poczynili: dlatego dałem ją im ku nieczystości. ^[7]

²¹ I dam ją w ręce obcych na rozchwycenie, i niezbożnikom ziemskim na korzyść, i splugawię ją.

²² I odwrócę oblicze moje od nich, i zgwałcą tajemnicę moje: i wnidą do niego łupieżnicy i splugawią ją.

²³ Uczyń zamknienie; ponieważ ziemia pełna jest sądu krwie, a miasto pełne nieprawości.

²⁴ I przywiodę najgorsze z pogan, i posiędą domy ich, a uciszę pychę możnych, i posiędą świątnice ich.

²⁵ Gdy ucisk nadejdzie, będą szukać pokoju, a nie będzie.

²⁶ Trwoga na trwogę przyjdzie, a słuch na słuch: i będą szukać widzenia u proroka, a zakon zginie od kapłana, a rada od starców.

[0759] ²⁷ Król będzie w żałobie, a książę oblecze się w smętek, i ręce ludu ziemskiego strwożą się. Według drogi ich uczynię im, a według sądów ich osądzę je: a wiedzieć będą, żem Ja Pan.

Rozdział VIII

I stało się roku szóstego, w szóstym miesiącu, dnia piątego, jam siedział w domu moim, a starsi Judzcy siedzieli przedemną, i padła tam na mię ręka Pana Boga.

² I ujrzałem, ano podobieństwo jako widzenie ognia, od widzenia biódr jego i niżéj ogień, a od biódr jego i wyżéj jako widzenie jasności, jako pozór mosiądzu.

³ I spuszczone podobieństwo ręki uchwyciło mię za kędzierze głowy mojéj: i podniósł mię duch między ziemię a niebo i przywiódł mię do Jeruzalem w widzeniu Bożem podle bramy wnętrznéj, patrzącej ku północy, gdzie był postawion bałwan rzewliwości ku pobudzeniu zawiści. ^[8]

⁴ A oto tam chwała Boga Izraelowego, według widzenia, którem widział na polu.

⁵ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! podnieś oczy twe na drogę północną: i podniosłem oczy moje na drogę północną, a oto z północy bramy ołtarzowéj bałwan rzewliwości w samem wejściu.

⁶ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! mniemaszli, że widzisz ty, co ci czynią, obrzydłości wielkie, które tu działa dom Izraelski, abych daleko odstąpił od świątnice mojéj? a jeszcze obróciwszy się, ujrzysz obrzydliwości większe.

⁷ I wiódł mię do drzwi sieni: i ujrzałem, ano dziura jedna w ścianie.

⁸ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! przekopaj ścianę: a gdym przekopał ścianę, ukazały się drzwi jedne.

⁹ I rzekł do mnie: Wnidź a obacz obrzydłości bardzo złe, które tu ci działają.

¹⁰ I wszedłszy ujrzałem, ano wszelkie podobieństwo płazów i zwierzów obrzydliwość, i wszelakie bałwany domu Izraelskiego wymalowane były na ścianie wokoło wszędy.

¹¹ A siedmdziesiąt mężów z starszych domu Izraelowego i Jezoniasz, syn Saphan, stał w pośrodku onych stojących przed malowaniem, a każdy miał kadzidlnicę w ręku swoich: a kurzawa obłoczna z kadzidła wstępowała.

¹² I rzekł do mnie: Iście widzisz, synu człowieczy! co starsi domu Izraelowego działają w ciemności, każdy w skrytości komory swéj; bo mówią: Nie widzi nas Pan, opuścił Pan ziemię.

¹³ I rzekł do mnie: Jeszcze się obróciwszy ujrzysz obrzydłości większe, które ci działają.

¹⁴ I wiódł mię przez drzwi bramy domu Pańskiego, które patrzyły ku północy: a oto tam niewiasty siedziały, płacząc Adonida.

¹⁵ I rzekł do mnie: Iście widziałeś, synu człowieczy? Jeszcze obróciwszy się ujrzysz obrzydliwości większe niźli te.

¹⁶ I wwiódł mię do sieni domu Pańskiego wnętrznéj, a oto u drzwi domu Pańskiego między przysionkiem a ołtarzem jakmiarz dwadzieścia i pięć mężów tyły mające ku kościołowi Pańskiemu, a twarzy na wschód: a kłaniali się na wschód słońca.

¹⁷ I rzekł do mnie: Iście widziałeś, synu człowieczy? izali to lekka jest domowi Judzkiemu czynić obrzydłości te, które tu czynią? bo napełniwszy ziemię nieprawości, obrócili się ku draźnieniu mnie: a oto przykładają gałązkę do nosa swego.

¹⁸ Przetóż i Ja będę czynił w zapalczywości: nie zfolguje oko moje, ani się zmiłuje: a gdy będą wołać do uszu moich głosem wielkim, nie wysłucham ich.

Rozdział IX

I wołał do uszu moich głosem wielkim, mówiąc: Przybliżyły się nawiedzenia miasta, a każdy ma naczynie zabijania w ręce swéj.

[0760] ² A oto sześć mężów przyszli z drogi bramy wyższéj, która patrzy ku północy, a każdego naczynie zginienia w ręce swéj, jeden też mąż w pośrodku ich obleczon był w płócienne szaty, a kałamarz pisarski na biodrach jego, i weszli i stanęli podle ołtarza miedzianego.

³ A chwała Pana Izraelowego wzięta jest z Cherub, która była na nim do progu domu, i zawołał męża, który był obleczony w płócienne szaty, a miał kałamarz pisarski na biodrach swych.

⁴ I rzekł Pan do niego: Przejdź przez pośrodek miasta w pół Jeruzalem, a naznacz Thau na czołach mężów wzdychających i żałujących nad wszystkiemi obrzydłościami, które się dzieją w pośrodku jego. ^[9]

⁵ A onym rzekł, gdym ja słyszał: Idźcie po mieście za nim a zabijajcie: niech nie folguje oko wasze, ani się zmiłujcie.

⁶ Starego, młodzieniaszka i pannę, maluczkiego i niewiasty zabijcie aż do szczętu: a każdego, na którym ujrzycie Thau, nie zabijajcie: a od świątynie mojéj pocznijcie.

⁷ A tak poczęli od mężów starszych, którzy byli przed domem Bożym. (I rzekł do nich: Splugawcie dom, a napełnijcie sieni zabitymi: wynidźcież.) I wyszli i zabijali te, którzy byli w mieście.

⁸ A gdy się zabijanie skończyło, zostałem ja i upadłem na oblicze moje, i wołając rzekłem: Ach, ach, ach, Panie Boże! a więc wytracisz wszystek ostatek Izraela, wylewając zapalczywość twoję na Jeruzalem?

⁹ I rzekł do mnie: Nieprawość domu Izraelskiego i Judzkiego wielka jest bardzo wielce, i ziemia się krwie napełniła, i miasto pełne jest odwrócenia; bo mówili: Opuścił Pan ziemię, i Pan nie widzi.

¹⁰ Przeto téż oko moje nie zfolguje, ani się zmiłuję: drogę ich na głowę ich oddam.

¹¹ A oto mąż, który był obleczony w płócienne szaty, który miał kałamarz na grzbiecie swoim, odpowiedział słowo, rzekąc: Uczyniłem, jakoś mi rozkazał.

Rozdział X

I widziałem: a oto na utwierdzeniu, które było nad głową Cherubim, jako kamień Saphir, jako kształt podobieństwa stolice, ukazało się nad nimi.

² I rzekł do męża, który obleczony był w płócienne szaty, i rzekł: Wnidź w pośrodek kół, które są pod Cherubim, a napełnij rękę twoję węgla ognistego, które jest między Cherubim, a wysyp na miasto. I wszedł przed oczyma memi.

³ A Cherubim stali po prawicy domu, gdy mąż wchodził, a obłok napełnił sień wnętrzną.

⁴ I podniosła się chwała Pańska od wierzchu Cheruba do progu domu, i napełnił się dom obłokiem, a sień napełniła się światłości chwały Pańskiéj.

⁵ A szum skrzydeł Cherubim słyszan był aż do sieni zewnętrznéj, jako głos Boga Wszechmogącego, mówiącego.

⁶ A gdy rozkazał mężowi, który obleczony był w płócienne szaty, mówiąc: Weźmij ognia z pośrodku kół, które są między Cherubami: wszedłszy on, stanął podle koła.

⁷ I ściągnął Cherub rękę z pośrodku Cherubim do ognia, który był między Cherubim, i wziął i dał w rękę tego, który był obleczon w płócienne szaty; który wziąwszy wyszedł.

⁸ I ukazało się w Cherubim podobieństwo ręki człowieczéj pod skrzydłami ich.

⁹ I widziałem, a oto cztery koła podle Cherubim: koło jedno podle Cheruba jednego, a koło drugie podle Cheruba jednego, a kształt kół było jako widzenie kamienia Chrysolita.

¹⁰ A widzenie ich podobieństwo jedno czterech, jakoby było koło w pośrodku koła.

¹¹ A gdy chodziły, na cztery części chodziły, a nie nawracały się, gdy chodziły: ale na miejsce, na które skłaniało się iść, które pierwsze było; szły i drugie, a nie obracały się.

¹² A wszystko ciało ich i szyje i ręce i skrzydła i koła pełne były oczu wokoło czterech kół.

[0761] ¹³ A te koła nazwał potoczyste, gdym ja słyszał.

¹⁴ A cztery oblicza miało jedno: oblicze jedno oblicze Cheruba, a oblicze wtóre oblicze człowiecze, a w trzeciem oblicze lwie, a czwarte oblicze orłowe.

¹⁵ I podnieśli się Cherubim. To jest zwierzę, którem widział nad rzeką Chobar.

¹⁶ A gdy chodzili Cherubim, szły wespół przy nich i koła, a gdy podnosili Cherubowie skrzydła swe, aby się wywyższyli od ziemie, nie zostawały koła, ale i one podle były.

¹⁷ Gdy oni stali, stały: a z podniesionymi podnosiły się; bo duch żywota był w nich.

¹⁸ I wyszła chwała Pańska od progu kościoła a stała nad Cherubim.

¹⁹ A podniósłszy Cherubim skrzydła swe, wznieśli się od ziemie przedemną: a gdy oni wychodzili, koła téż szły za nimi, i stanęli w wejściu bramy wschodniéj domu Pańskiego, a chwała Boga Izraelowego była nad nimi.

²⁰ Toć jest zwierzę, którem widział pod Bogiem Izraelowym nad rzeką Chobar: i zrozumiałem, że Cherubim byli.

²¹ Cztery twarzy u jednego, i cztery skrzydła u jednego, a podobieństwo ręki człowieczéj pod skrzydły ich.

²² I podobieństwo twarzy ich one twarzy, którem widział nad rzeką Chobar: a widzenia ich, i pochop każdego, przed twarzą swą chodzić.

Rozdział XI

I podniósł mię duch, a wwiódł mię do bramy domu Pańskiego wschodniéj, która patrzy na wschód słońca: a oto w wejściu bramy dwadzieścia i pięć mężów, i ujrzałem w pośrodku ich Jezoniasza, syna Ażur, i Phelthiasza, syna Banajasza, książęta ludu.

² I rzekł do mnie: Synu człowieczy! ci są mężowie, którzy myślą nieprawość, a radzą złą radę w mieście tem,

³ Mówiąc: Izaż nie dawno zbudowane są domy? Toć jest kocieł, a myśmy mięso.

⁴ Przeto prorokuj o nich, prorukuj^[10], synu człowieczy!

⁵ I napadł na mię duch Pański i rzekł do mnie: Mów: To mówi Pan: Takeście rzekli, domie Izraelów! a myśli serca waszego Ja znam.

⁶ Bardzo wieleście pobili w mieście tem, i napełniliście ulice jego pobitymi.

⁷ Przetóż to mówi Pan Bóg: Pobici wasi, którycheście nakładli w pośrodek jego, ci są mięsem, a to jest kotłem, i wywiodę was z pośrodku jego.

⁸ Mieczaście się bali, a miecz przywiodę na was, mówi Pan Bóg.

⁹ I wypędzę was z pośrodku jego, a dam was w rękę nieprzyjaciół, i uczynię z wami sądy.

¹⁰ Od miecza polężecie: na granicach Izraelowych osądzę was, a wiedzieć będziecie, żem Ja Pan.

¹¹ Ono wam nie będzie kotłem, a wy nie będziecie w pośrodku jego mięsem: na granicach Izraelskich osądzę was.

¹² I wiedzieć będziecie, żem Ja Pan: iżeście w przykazaniach moich nie chodzili, a sądóweście moich nie czynili, ale według sądów poganów, którzy około was są, czyniliście.

¹³ I stało się, gdym prorokował, że Phelthiasz, syn Banajaszów, umarł: i padłem na oblicze swe, wołając wielkim głosem, i rzekłem: Ach, ach, ach, Panie Boże! dokonanie czynisz ostatków Izraela.

¹⁴ I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

¹⁵ Synu człowieczy! bracia twoi, bracia twoi, mężowie powinowaci twoi i wszystek dom Izraelski, wszyscy, do których mówili obywatele Jerozolimscy: Oddalcie się od Pana, nam dana jest ziemia, abyśmy ją posiedli.

¹⁶ Przeto to mówi Pan Bóg: Iżem je oddalił między narody, a iżem je rozproszył po ziemiach, będę im świątnicą małą w ziemiach, do których zaszli.

¹⁷ Przeto mów: To mówi Pan Bóg: Zbiorę was z narodów i skupię i z ziem, po którycheście rozproszeni, a dam wam ziemię Izraelowę.

[0762] ¹⁸ I wnidą tam i zniosą wszystkie urazy i wszystkie obrzydłości jéj z niéj.

¹⁹ I dam im serce jedno, i ducha nowego dam do wnętrzności ich, i odejmę serce kamienne z ciała ich i dam im serce mięsiste, ^[11]

²⁰ Żeby chodzili w przykazaniach moich a strzegli sądów moich i czynili je: aby mi byli ludem, a Ja im był Bogiem.

²¹ Których serce za urazami i za obrzydłościami swemi chodzi, tych drogę położę na głowę ich, mówi Pan Bóg.

²² I podnieśli Cherubim skrzydła swe, i koła z nimi, a chwała Boga Izraelowego była nad nimi.

²³ I wstąpiła chwała Pańska z pośrodku miasta i stanęła na górze, która jest na wschód miastu.

²⁴ A duch podniósł mię i przywiódł mię do Chaldejskiéj ziemie do zaprowadzenia w widzeniu, w duchu Bożym. I odjęte było odemnie widzenie, którem widział.

²⁵ A mówiłem do zaprowadzenia wszystkie słowa Pańskie, które mi był okazał.

Rozdział XII

I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! w pośrodku domu draźniącego ty mieszkasz, którzy oczy mają do widzenia, a nie widzą, i uszy do słuchania, a nie słyszą; bo dom draźniący jest.

³ A tak ty, synu człowieczy! uczyń sobie naczynia zaprowadzenia, a przeprowadzisz się we dnie przed nimi, a przeprowadzisz się z miejsca twego na inne miejsce przed ich oczyma, jeźli snadź obaczą, że dom draźniący jest.

⁴ I wyniesiesz precz naczynia twoje, jako naczynia prowadzącego się we dnie przed ich oczyma: a ty wynidziesz wieczór przed nimi, jako wychodzi ten, co się prowadzi.

⁵ Przed oczyma ich przekopaj sobie ścianę, a wynidziesz przez nię.

⁶ Przed oczyma ich na ramionach wyniesion będziesz, zmierzkiem wyniesion będziesz, twarz swoje zakryjesz, a na ziemię patrzyć nie będziesz; bo dziwem dałem cię domowi Izraelowemu.

⁷ Uczyniłem tedy, jako mi był Pan rozkazał: naczynia moje wyniosłem, jako naczynia prowadzącego się we dnie, a w wieczór przebiłem sobie ścianę ręką i wyszedłem zmierzkiem, na ramionach niesiony przed ich oczyma.

⁸ I stała się mowa Pańska rano do mnie, mówiąc:

⁹ Synu człowieczy! izali nie mówili do ciebie dom Izraelski, dom draźniący: Co ty czynisz?

¹⁰ Mów do nich: To mówi Pan Bóg: To brzemię na książę, które jest w Jeruzalem, i na wszystek dom Izraelów, który jest w pośrodku ich.

¹¹ Mów: Jam dziw wasz, jakom uczynił, tak się im stanie: w zaprowadzenie i w niewolą pójdą.

¹² A książę, które jest w pośrodku ich, na ramionach poniosą, zmierzkiem wynidzie, ścianę przebiją, aby go wynieśli, oblicze jego zakryte będzie, aby okiem nie widział ziemie.

¹³ I zastawię nań sieć moję, i poiman będzie niewodem moim, i przywiodę go do Babilonu, do ziemie Chaldejskiéj, i téj nie ujrzy, i tam umrze. ^[12]

¹⁴ A wszystkie, którzy są około niego, pomoc jego i hufy jego rozproszę na wszelaki wiatr, i miecza dobędę za nimi.

¹⁵ I wiedzieć będą, żem Ja Pan, gdy je rozproszę między narody i rozsieję je po ziemiach.

¹⁶ I zostawię z nich trochę mężów od miecza, od głodu i moru, aby opowiadali wszystkie złości ich między narody, do których wnidą: i wiedzieć będą, żem Ja Pan.

¹⁷ I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

¹⁸ Synu człowieczy! chleb twój w zatrwożeniu jedz, ale i wodę twoje z kwapieniem i z frasunkiem pij.

¹⁹ I rzeczesz do ludu ziemie: To mówi Pan Bóg do tych, którzy mieszkają w Jeruzalem, w ziemi Izraelskiéj: Chleb swój w kłopocie jeść będą, a wodę swą w pustoszeniu pić będą, że spustoszeje ziemia od mnóstwa swego, dla nieprawości wszech mieszkających w niéj.

[0763] ²⁰ Miasta téż, w których teraz mieszkają, spustoszone będą, ziemia pusta: i wiedzieć będziecie, żem Ja Pan.

²¹ I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

²² Synu człowieczy! co to za przypowieść u was w ziemi Izraelowéj? mówiących: W długą pójdą dni, a zginie wszelakie widzenie.

²³ Przeto mów do nich: To mówi Pan Bóg: Uczynię, że ustanie ta przypowieść, ani pospolicie mówić będą więcej w Izraelu: i mów do nich, że się przybliżyły dni i mowa każdego widzenia.

²⁴ Bo nie będzie więcéj żadnego widzenia próżnego, ani proroctwa wątpliwego w pośrodku synów Izrael.

²⁵ Bo Ja Pan mówić będę, a którekolwiek słowo wyrzekę, stanie się i nie odwlecze się daléj; ale za dni waszych, domie draźniący, mówić będę słowo, i uczynię je, mówi Pan Bóg.

²⁶ I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

²⁷ Synu człowieczy! oto dom Izraelów mówiących: Widzenie, które ten widzi, na wiele dni i na czasy długie ten prorokuje.

²⁸ Przeto mów do nich: To mówi Pan Bóg: Nie przewlecze się daléj wszelka mowa moja, słowo, które wymówię, wypełni się, mówi Pan Bóg.

Rozdział XIII

I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! prorokuj do proroków Izraelskich, którzy prorokują, i rzeczesz prorokującym z serca swego: Słuchajcie słowa Pańskiego.

³ To mówi Pan Bóg: Biada prorokom głupim, którzy idą za duchem swoim a nic nie widzą. ^[13]

⁴ Jako liszki na puszczy, prorocy twoi, Izraelu! byli.

⁵ Nie wstępowaliście naprzeciw, aniście zastawili muru dla domu Izraelowego, abyście stali w bitwie w dzień Pański.

⁶ Widzą próżności, a prorokują kłamstwo, mówiąc: Mówi Pan: gdyż ich Pan nie posłał, i nie przestali twierdzić mowy.

⁷ Azaście nie widzenie próżne widzieli, a proroctwo kłamliwe mówili? I mówicie: Mówi Pan, gdyżem Ja nie mówił.

⁸ Przetóż mówi Pan Bóg: Ponieważeście mówili próżności a widzieliście kłamstwo, przeto oto Ja na was, mówi Pan Bóg.

⁹ I będzie ręka moja na proroki, którzy widzą próżności a prorokują kłamstwo: w radzie ludu mego nie będą, a do pisma domu Izraelowego nie będą wpisani, ani do ziemie Izraelskiéj wnidą: a wiedzieć będziecie, żem Ja Pan Bóg.

¹⁰ Przeto że zwiedli lud mój, mówiąc: Pokój, a niemasz pokoju, a ten budował ścianę, a ci polepiali ją gliną bez plew.

¹¹ Mów do tych, którzy polepiają bez przysady, że upadnie; bo będzie deszcz zalewający, i dam kamienie wielkie zwierzchu padające i wiatr wichru rozwalający.

¹² Bo oto upadła ściana, izali wam nie rzeką: Gdzież lepienie, któreście lepili?

¹³ Przetóż to mówi Pan Bóg: I uczynię, że wywrze wiatr burzy w zagniewaniu mojem, i deszcz zalewający będzie w zapalczywości mojéj, a kamienie wielkie w gniewie na zniszczenie.

¹⁴ I obalę ścianę, którąście lepili bez przysady, i zrównam ją z ziemią, i odkryje się fundament jéj, i upadnie i zepsuje się w pośrodku jéj: a wiedzieć będziecie, żem Ja Pan.

¹⁵ I wykonam rozgniewanie moje nad ścianą i nad tymi, którzy ją lepią bez przysady, a rzekę wam: Niemasz ściany i niemasz, którzy ją lepią.

¹⁶ Prorocy Izraelscy, którzy prorokują do Jeruzalem, i widzą mu widzenie pokoju, ano niemasz pokoju, mówi Pan Bóg.

¹⁷ A ty, synu człowieczy! postaw oblicze twoje przeciw córkom ludu twego, które prorokują z serca swego, a prorokuj na nie

¹⁸ I mów: To mówi Pan Bóg: Biada, które szyją wezgłówka pod wszelki łokieć ręki, a czynią poduszki pod głowy każdego wieku na ułowienie  [0764]dusz! a gdy łowiły dusze ludu mego, ożywiały dusze ich.

¹⁹ I gwałciły mię u ludu mojego dla garści jęczmienia, dla sztuki chleba, aby zabijały dusze, które nie umierają, a ożywiały dusze, które nie żywią, kłamając ludowi memu, wierzącemu kłamstwom.

²⁰ Przetóż to mówi Pan Bóg: Oto Ja do wezgłówek waszych, któremi wy łowicie dusze latające: i rozedrę je z ramion waszych a wypuszczę dusze, które wy łowicie, dusze ku lataniu.

²¹ I rozedrę poduszki wasze, a wyswobodzę lud mój z ręki waszéj, ani będą więcéj w rękach waszych na łup: a wiedzieć będziecie, żem Ja Pan.

²² Za to, żeście zasmucały serce sprawiedhwego kłamliwie, któregom Ja nie zasmucił: a zmacniałyście ręce niezbożnego, aby się nie nawrócił od drogi swéj złéj, a żył:

²³ Przeto próżności nie ujrzycie i proroctwa prorokować nie będziecie: i wyrwę łud mój z ręki waszéj, a będziecie wiedziały, żem Ja Pan.

Rozdział XIV

I przyszli do mnie mężowie z starszych Izraelskich i siedzieli przedemną.

² I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc:

³ Synu człowieczy! ci mężowie położyli nieczystości swe w sercach swych, a obrazę nieprawości swéj postawili przed obliczem swojem: izali spytany mam im odpowiadać?

⁴ Przeto mów im, i rzeczesz do nich: To mówi Pan Bóg: Człowiek, człowiek z domu Izraelowego, któryby położył nieczystości swe w sercu swojem, a urazę nieprawości swéj postawiłby przed obliczem swojem, a przyszedłby do proroka, pytając mię przezeń, Ja Pan odpowiem mu w mnóstwie nieczystości jego.

⁵ Aby był poiman dom Izraełów w sercu ich, którem odstąpili odemnie we wszystkich bałwanach swoich.

⁶ Przeto mów do domu Izraelowego: To mówi Pan Bóg: Nawróćcie się, a odstąpcie od bałwanów waszych, i ode wszech plugastw waszych odwróćcie twarzy wasze.

⁷ Bo człowiek, człowiek z domu Izraelowego, i z nowonawróconych, ktokolwiek jest przychodniem u Izraela, jeźli się odłączy odemnie, a położy bałwany swe w sercu swojem, i obrazę nieprawości swej postawi przed obliczem swojem, a przyjdzie do proroka, aby mię przezeń zapytał: Ja Pan odpowiem mu przez mię.

⁸ I położę oblicze moje na człowieka onego i dam go na przykład i na przypowieść, i wygubię go z pośrodku ludu mego: a wiedzieć będziecie, żem Ja Pan.

⁹ I prorok, gdyby zbłądził, a powiedział słowo, Ja Pan zwiodłem proroka onego i wyciągnę rękę moję nań i wygładzę go z pośrodku ludu mego Izraelskiego.

¹⁰ I poniosę nieprawość swoję: według nieprawości pytającego, tak nieprawość proroka będzie:

¹¹ Aby więcej dom Izraełów nie błądził odemnie, ani się mazał wszemi występkami swymi; ale aby mi był ludem, a Ja im był Bogiem, mówi Pan zastępów.

¹² I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

¹³ Synu człowieczy! ziemia gdy zgrzeszy przeciwko mnie, że występując występuje, wyciągnę rękę moję na nię i złamię laskę chleba jéj i wpuszczę na nię głód i wybiję z niéj człowieka i bydlę.

¹⁴ A jeźli będą ci trzéj mężowie w pośrodku jej, Noe, Daniel i Job, ci sprawiedliwością wybawią dusze swe, mówi Pan zastępów.

¹⁵ Jeźli téż zły zwierz przywiodę na ziemię, żebych ją spustoszył, i byłaby bezdrożna, dlatego że niemasz przychodzącego dla zwierzów:

¹⁶ Ci trzéj mężowie, jeźli będą w niej, żywię Ja, mówi Pan Bóg, że ani synów, ani córek nie wybawią: ale oni sami wybawieni będą, lecz ziemia będzie spustoszona.

¹⁷ Albo jeźli miecz przywiodę na onę ziemię i rzeknę mieczowi: Przejdź po ziemi, i wytracę z niej człowieka i bydlę.

[0765] ¹⁸ A trzéj mężowie ci byliby w pośrodku jéj, żywię Ja, mówi Pan Bóg, nie wybawią, synów ani córek: ale oni sami wybawieni będą.

¹⁹ Jeźli też puszczę mór na onę ziemię a wyleję rozgniewanie moje na nię we krwi, że wygubię z niéj człowieka i bydlę:

²⁰ A Noe i Daniel i Job byliby w pośrodku jéj, żywię Ja, mówi Pan Bóg, że syna i córki nie wybawią: ale sami sprawiedliwością swą wybawią dusze swe.

²¹ Bo to mówi Pan Bóg: Że choć cztery sądy moje najgorsze, miecz i głód i złe zwierzę i mór puszczę na Jeruzalem, abych pozabijał z niego człowieka i bydlę,

²² Wszakże zostanie w nim wybawienie wywodzących syny i córki: oto oni przyjdą do was, a oglądacie drogę ich i wynalazki ich, a pocieszeni będziecie we złem, którem przywiódł na Jeruzalem, we wszystkiem, com przywiódł na nie.

²³ I pocieszą was, gdy ujrzycie drogę ich i wynalazki ich, a poznacie, żem nie próżno czynił wszystko, com uczynił w nim, mówi Pan Bóg.

Rozdział XV

I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc :

² Synu człowieczy! co będzie z drzewa winnego ze wszystkich drzew gajowych, które są między drzewy leśnemi?

³ Izali wezmą z niego drewno, aby było dzieło? albo ucioszą z niego kołek, aby na nim wisiało którekolwiek naczynie?

⁴ Oto ogniowi dane jest na strawę, oboję część jego strawił ogień, a środek jego obrócił się w perz: aza się zgodzi na robienie?

⁵ Gdy jeszcze całe było, nie zgodziło się na robienie: jakoż daleko więcéj, gdy je ogień pożarł i spalił? nie będzie z niego żadne dzieło.

⁶ Przetóż mówi Pan Bóg: Jako drzewo winne między drzewy leśnemi, którem dał ogniowi na pożarcie, tak podam obywatele Jeruzalem.

⁷ I postawię oblicze moje na nie: z ognia wynidą, a ogień je pożre, i poznacie, żem Ja Pan, gdy postawię oblicze moje na nie.

⁸ I uczynię ziemię bezdrożną i spustoszoną, przeto iż przestępcami byli, mówi Pan Bóg.

Rozdział XVI

I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! oznajmij Jeruzalem obrzydłości jego,

³ I rzeczesz: To mówi Pan, Bóg Jeruzalem: Korzeń twój i narodzenie twoje z ziemie Chanaańskiéj: ojciec twój Amorrejczyk, a matka twoja Hethejka.

⁴ A gdyś się urodziła, w dzień narodzenia twego nie urzniono pępka twego, i wodą cię nie zmyto na zdrowie, ani cię solą solono, ani w pieluchy powito.

⁵ Nie zfolgowałoć oko, abyć uczyniło jedno z tych, ulitowawszy się ciebie: ale cię porzucono na ziemię w odrzuceniu dusze twojéj, w dzień, któregoś się urodziła.

⁶ A idąc mimo cię ujrzałem, że cię deptano we krwi twojéj, i rzekłem ci, gdyś była we krwi twojéj: Żyw: rzekłem (mówię) tobie: We krwi twojéj żyw.

⁷ Rozmnożoną jako urodzaj polny uczyniłem cię, i rozmnożyłaś się i urosłaś i chodziłaś i przyszłaś do ochędóstwa białogłowskiego: piersi twe urosły, i włos twój porósł, a byłaś naga i sromoty pełna.

⁸ I szedłem mimo cię i ujrzałem cię: ano czas twój czas miłujących, i rozciągałem odzienie moje na cię i nakryłem sromotę twoję. I przysiągłem ci i wszedłem w przymierze z tobą, mówi Pan Bóg, i zostałaś moją.

⁹ I omyłem cię wodą i ochędożyłem krew twoję z ciebie i pomazałem cię olejkiem.

¹⁰ I ubrałem cię w różnéj farby szaty i obułem cię w modre obuwie, i opasałem cię bisiorem i przyodziałem cię subtelnem odzieniem:

¹¹ I przybrałem cię ochędóstwem, i dałem manelle na ręce twoje a łańcuch około szyje twojéj.

[0766]¹² I dałem nausznicę nad usta twoje, a kolca na uszy twoje i wieniec ozdobny na głowę twoję.

¹³ I ozdobiłaś się złotem i śrebrem a oblokłaś się w bisior i w szatę wzorzystą i w rozmaite farby: jadłaś żemłę i miód i oliwę, i stałaś się piękną bardzo wielce i postąpiłaś do królestwa.

¹⁴ I wyszło imię twoje między narody dla piękności twéj; boś była doskonała w ozdobności mojéj, którąm był włożył na cię, mówi Pan Bóg.

¹⁵ A ufając w piękności twojéj, cudzołożyłaś na imię twoje i wystawiłaś wszeteczeństwo swoje każdemu mijającemu, abyś jego była.

¹⁶ A nabrawszy szat twoich, uczyniłaś sobie wyżyny z tego i z owego szyte, i cudzołożyłaś na nich, jako nie było, ani będzie.

¹⁷ I nabrałaś naczynia ozdoby twéj ze złota mego i ze śrebra mego, którem ci dał, i naczyniłaś sobie obrazów męzkich i cudzołożyłaś z nimi.

¹⁸ I wzięłaś szaty swoje rozlicznych maści, a przykrywałaś je: i olejek mój a kadzenie moje kładłaś przed nie.

¹⁹ I chleb mój, którym ci dał, żemłę i oliwę i miód, którymem cię wychował, postawiłaś przed oczyma ich na zapach wonności, i stało się, mówi Pan Bóg.

²⁰ I wzięłaś syny twoje i córki twoje, którycheś mi narodziła, i ofiarowałaś im na pożarcie: a więc małe jest wszeteczeństwo twoje?

²¹ Ofiarowałaś syny moje i dałaś im, poświącając je.

²² A po wszystkich obrzydłościach twoich i wszeteczeństwach nie pamiętałaś na dni młodości twéj, gdyś była nagą a sromoty pełną, zmazaną we krwi twojéj.

²³ I stało się po wszystkiéj złości twojéj: (biada, biada tobie! mówi Pan Bóg.)

²⁴ I zbudowałaś sobie dom nierządny i uczyniłaś sobie zły dom na wszystkich ulicach.

²⁵ Na każdym rogu drogi zbudowałaś znak wszeteczeństwa twego: i uczyniłaś obrzydłą piękność twoję, i rozkładałaś nogi twoje każdemu mimo idącemu, i namnożyłaś wszeteczeństw twoich.

²⁶ I cudzołożyłaś z synmi Egipskimi, sąsiady twymi wielkich ciał, i namnożyłaś wszeteczeństwa twego, abyś mię draźniła.

²⁷ Oto Ja ściągnę rękę moje na cię i odejmę usprawiedliwienie twoje i dam cię na duszę nienawidzących cię córek Palestyńskich, które się wstydzą drogi twéj złośliwéj.

²⁸ Cudzołożyłaś téż z syny Assyryjskimi, przeto żeś jeszcze nie była syta: a nacudzołożywszy się, i takeś się nie nasyciła.

²⁹ I namnożyłaś wszeteczeństwa twego w ziemi Chanaańskiéj z Chaldejczyki, i ani tak nie nasyciłaś się.

³⁰ Czemże oczyszczą serce twoje? mówi Pan Bóg, gdy czynisz wszystkie te uczynki niewiasty nierządnéj i wszetecznéj.

³¹ Gdyżeś budowała dom nierządny twój na początku każdéj drogi, a wyżynę twoję stawiałaś na wszelkiéj ulicy: a nie stałaś się jako wszetecznica dla uprzykrzenia podnosząca zapłatę;

³² Ale jako niewiasta cudzołożąca, która nad męża swego nawodzi obce.

³³ Wszystkim wszetecznicom dawają zapłaty: a tyś dawała zapłaty wszym kamratom swym i daryś im dawała, żeby wchodzili do ciebie zewsząd na wszeteczeństwa z tobą.

³⁴ I działo się z tobą przeciwko zwyczajowi niewiast w twoich wszeteczeństwach, i po tobie nie będzie wszeteczeństwa; bo w tem, żeś da- wała zapłatę, a zapłatyś nie brała, działa się w tobie rzecz przeciwna.

³⁵ Przeto, wszetecznico! słuchaj słowa Pańskiego.

³⁶ To mówi Pan Bóg: Ponieważ wysypane są pieniądze twoje, i odkryła się sromota twoja w twoich wszeteczeństwach ku miłośnikom twoim i ku bałwanom obrzydłości twych, we krwi synów twoich, któreś im dała:

³⁷ Oto Ja zgromadzę wszystkie miłośniki twoje, z którymiś się złączała, i wszystkie, któreś miłowała, ze wszymi, którycheś nienawidziała, i zgromadzę je na cię zewsząd a  [0767]odkryję sromotę twoję przed nimi, i oglądają wszystkę szkaradność twoję.

³⁸ I będę cię sądził sądami cudzołożnic i rozlewających krew, i dam cię na krew zapalczywości i rzewniwości.

³⁹ I dam cię w ręce ich, i zepsują dom nierządny twój i zburzą zły dom twój i obnażą cię z szat twoich i pobiorą naczynia ozdoby twojéj, a zostawią cię nagą i zelżywości pełną.

⁴⁰ I przywiodą na cię gmin i ukamionują cię kamieniem i zamordują cię mieczami swymi.

⁴¹ I spalą domy twe ogniem, a uczynią na cię sądy przed oczyma niewiast mnogich. I przestaniesz wszeteczeństwa płodzić, i zapłaty więcéj dawać nie będziesz. ^[14]

⁴² I przestanie rozgniewanie na cię, i odstąpi rzewniwość moja od ciebie, i przestanę i nie będę się daléj gniewał.

⁴³ Dlatego, żeś nie pamiętała na dni młodości twojej, a draźniłaś mię tem wszystkiem, przetóż i Ja drogi twoje dałem na głowę twoję, mówi Pan Bóg, a nie uczyniłem według złości twoich we wszech obrzydłościach twoich.

⁴⁴ Oto wszelki, kto przypowieść pospolicie mówi, na cię ją obróci, mówiąc: Jako matka, tak i córka jéj.

⁴⁵ Córka matki twéj jesteś ty, która porzuciła męża swego i syny swe, i siostrą sióstr twych jesteś ty, które porzuciły męże swe i syny swe; matka wasza Hethejka, a ojciec wasz Amorrejczyk.

⁴⁶ A siostra twoja starsza Samarya, ona i córki jéj, które mieszkają po lewicy twojéj : a siostra twoja mniejsza niż ty, która mieszka po prawicy twéj, Sodoma i córki jéj.

⁴⁷ Lecz ani drogami ich nie chodziłaś, aniś według złości ich czyniła troszkę mniéj: niemal gorsześ rzeczy czyniła, niźli one we wszech drogach twoich.

⁴⁸ Żywię Ja, mówi Pan Bóg, że nie czyniła Sodoma, siostra twoja, ona i córki jéj, jakoś czyniła ty i córki twoje.

⁴⁹ Oto ta była nieprawość Sodomy, siostry twéj, pycha, sytość chleba, a dostatek i próżnowanie jéj i córek jéj: a ręki niedostatecznemu i ubogiemu nie podawały. ^[15]

⁵⁰ I podniosły się i czyniły obrzydłości przedemną: i zdjąłem je, jakoś widziała.

⁵¹ A Samarya połowicę grzechów twoich nie zgrzeszyła: aleś je zwyciężyła złościami twemi i usprawiedliwiłaś siostry twe wszemi obrzydłościami twemi, któreś czyniła.

⁵² A tak ty ponieś sromotę twoję, którąś przeszła siostry twoje grzechami twymi, złośliwiéj czyniąc niźli one; bo są usprawiedliwione od ciebie: przetóż i ty zawstydź się, a nieś sromotę twoję, którąś usprawiedliwiła siostry twe.

⁵³ I nawrócę przywróciwszy je nawróceniem Sodomy z córkami jéj i nawróceniem Samaryi i córek jéj, i nawrócę obrócenie twoje w pośrodku ich.

⁵⁴ Abyś niosła sromotę swoję i wstydziła się we wszem, coś czyniła, ciesząc je.

⁵⁵ I siostra twoja Sodoma i córki jéj wrócą się do dawności swéj, i Samarya i córki jéj wrócą się do dawności swojéj, i ty i córki twoje wrócicie się do dawności swéj.

⁵⁶ Lecz nie była Sodoma, siostra twoja, słyszana w uściech twoich w dzień pychy twojéj.

⁵⁷ Pierwéj niż odkryto złość twoję, jako tego czasu na urąganie córek Syryjskich, i wszystkich w okolicy twojéj córek Palestyńskich, które cię okrążają wokoło.

⁵⁸ Niecnotę twoję i sromotę twoję tyś nosiła, mówi Pan Bóg.

⁵⁹ Bo to mówi Pan Bóg: I uczynię tobie, jakoś wzgardziła przysięgą, abyś zgwałciła przymierze.

⁶⁰ I wspomnię Ja na przymierze moje z tobą, we dni młodości twojéj, i wzbudzęć przymierze wieczne.

⁶¹ I wspomnisz na drogi twoje i zasromasz się, gdy weźmiesz siostry twoje starsze od ciebie z młodszemi twemi: a dam ci je za córki, ale nie z przymierza twego.

⁶² I wzbudzę Ja przymierze moje z tobą, a będziesz wiedziała, żem Ja Pan.

[0768] ⁶³ Abyś wspomniała i wstydziła się i nie mogłabyś daléj otworzyć ust dla sromoty twéj, gdy będę ubłagany tobie za wszystko, coś czyniła, mówi Pan Bóg.

Rozdział XVII

I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! zadaj gadkę a powiedz przypowieść do domu Izrael,

³ I rzeczesz: To mówi Pan Bóg: Orzeł wielki z wielkiemi skrzydłami, z długim powłokiem członków, pełen pierza i pstrocin, przyleciał na Liban i wziął drzeń cedru.

⁴ Wierzch gałęzi jego ułamał, i przeniósł go do ziemie Chananejskiéj, w mieście kupieckiem położył go.

⁵ I wziął nasienia ziemie i włożył je w ziemię za nasienie, aby umocnił korzenie nad wodami wielkiemi, na wierzchu położył je.

⁶ A gdy się puściło, urosło w winnicę szeroką niskiego wzrostu, a gałęzie jéj patrzyły na nię, a korzenie jéj pod nią były. Stała się tedy winnica i wyrosła w gałęzie i wypuściła latorośli.

⁷ I był drugi orzeł wielki z wielkiemi skrzydłami i z wielą pierza, a oto winnica ta jakoby puściła korzenie swe k niemu, latorośli swe ściągnęła do niego, aby ją polewał z brózd płodu swego.

⁸ Na ziemi dobréj nad wodami wielkiemi nasadzona jest, aby czyniła gałęzie i rodziła owoc, aby była winnicą wielką.

⁹ Mów: To mówi Pan Bóg: A więc się jéj powiedzie? izali korzenia jéj nie wyrwie, a owocu jej nie oberwie? i posuszy wszystkie latorośli urodzaju jéj, i uschnie? a nie ramieniem wielkiem, ani ludem obfitym, aby ją wytargał z korzeniem?

¹⁰ Oto jest wsadzona, a więc się jéj powiedzie? izali, skoro się jéj dotknie wiatr palący, nie uschnie? i na brózdach wschodzenia swego uschnie?

¹¹ I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

¹² Mów do domu draźniącego: Nie wiecie, co się to znaczy? Mów: Oto idzie król Babiloński do Jeruzalem i weźmie króla i książęta jego i zawiedzie je do siebie do Babilonu.

¹³ I weźmie z nasienia królestwa i postanowi z niem przymierze, i weźmie od niego przysięgę; lecz i mocne ziemie zabierze,

¹⁴ Aby było królestwo niskie i nie podnosiło się, ale żeby strzegło przymierza jego i zachowało je.

¹⁵ Który odstąpiwszy od niego, posłał posły do Egiptu, aby mu dał koni i ludu wiele. A więc się mu powiedzie? albo dojdzie wybawienia, który to uczynił? a kto zrzuca przymierze, izali ujdzie?

¹⁶ Żywię Ja, mówi Pan Bóg, że na miejscu króla, który go królem uczynił, którego złamał przysięgę i zrzucił przymierze, które miał z nim, w pośrodku Babilonu umrze.

¹⁷ A nie z wielkiem wojskiem, ani z wielkim ludem zwiedzie z nim Pharao bitwę: w usypaniu groble i w zbudowaniu wałów, aby pobił wiele dusz.

¹⁸ Bo wzgardził był przysięgę, aby zrzucił przymierze: a oto dał rękę swoję, a gdy to wszystko uczyni, nie wybiega się.

¹⁹ Przetóż to mówi Pan Bóg: Żywię Ja, że przysięgę, którą wzgardził, i przymierze, które przestąpił, włożę na głowę jego.

²⁰ I zarzucę nań sieć moję, i poiman będzie niewodem moim, i przywiodę go do Babilonu a tam go sądzić będę z przestępstwa, którem mię wzgardził.

²¹ A wszyscy zbiegowie jego ze wszemi hufami jego od miecza polęgą, a pozostali na każdy wiatr rozproszeni będą: i poznacie, że Ja Pan mówiłem.

²² To mówi Pan Bóg: I wezmę Ja ze drżenia cedru wysokiego i położę: z wierzchu gałązek jego młodą ułamię i wsadzę na górze wysokiéj i wyniesionéj.

²³ Na górze wysokiéj Izraelskiéj wszczepię ją, i wyniknie w gałązki, a uczyni owoc i będzie cedrem wielkim: i będą mieszkać pod nim wszystko ptastwo, i wszelkie, co lata,  [0769]pod cieniem gałęzi jego gnieździć się będzie.

²⁴ I wiedzieć będą wszystkie drzewa pola, że Ja Pan zniżyłem drzewo wysokie, a wywyższyłem drzewo niskie i ususzyłem drzewo zielone, a drzewo suche uczyniłem, że puściło gałęzie. Ja Pan rzekłem, i uczynię.

Rozdział XVIII

I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

² Co jest, że między sobą podobieństwo w tę przypowieść obracacie w ziemi Izraelskiéj, mówiąc: Ojcowie zjedli jagodę winną niedojrzałą, a zęby synów drętwieją? ^[16]

³ Żywię Ja, mówi Pan Bóg, jeźli wam będzie daléj to podobieństwo za przysłowie w Izraelu.

⁴ Oto wszystkie dusze moje są: jako dusza ojcowa, tak i dusza synowa moja jest: dusza, która zgrzeszy, ta umrze.

⁵ A mąż, będzieli sprawiedliwy, a czynić będzie sąd i sprawiedliwość,

⁶ Na górach jeść nie będzie, a oczu swych nie podniesie do bałwanów domu Izraelowego, i żony bliźniego swego nie zgwałci, a do niewiasty miesięcznéj nie przystąpi,

⁷ I człowieka nie zasmuci, zastawę dłużnikowi wróci, gwałtem nic nie weźmie, chleba swego głodnemu da, a nagiego przykryje odzieniem: ^[17]

⁸ Na lichwę nie pożyczy i przydatku nie weźmie, od nieprawości odwróci rękę swoję, a sąd prawdziwy uczyni między mężem a mężem:

⁹ W przykazaniach moich chodzić, a sądów moich strzedz będzie, aby czynił prawdę: ten sprawiedliwy jest, żywotem żyć będzie, mówi Pan Bóg.

¹⁰ A jeźli urodzi syna łotra, wylewającego krew, a uczyni jedno z tych,

¹¹ A tych wszystkich rzeczy nie czyniącego, ale na górach jadającego, i żonę bliźniego swego plugawiącego.

¹² Niedostatecznego i ubogiego zasmucającego, wydzierającego drapież, zastawy nie wracającego, a do bałwanów oczy swe podnoszącego, obrzydłość czyniącego,

¹³ Na lichwę dającego i przydatek biorącego: izali żyć będzie? Nie będzie żyć; ponieważ te wszystkie rzeczy brzydliwe czynił; śmiercią umrze, krew jego na nim będzie.

¹⁴ A jeźliby spłodził syna, który widząc wszystkie grzechy ojca swego, które czynił, bałby się i nie czyniłby nic im podobnego:

¹⁵ Na górachby nie jadał, a oczuby swych nie podnosił do bałwanów domu Izraelskiego i żony bliźniego swego nie gwałciłby:

¹⁶ I mężaby nie zasmucił, zastawyby nie zadzierżał i nie wydzierałby drapieży, chleba swego dawałby łaknącemu, a nagiego przyodziałby odzieniem:

¹⁷ Od krzywdy ubogiego odwróciłby rękę swą, lichwy i przydatku nie brałby, czyniłby sądy moje, chodziłby w przykazaniach moich: ten nie umrze w nieprawości ojca swego, ale żywotem żyć będzie.

¹⁸ Ojciec jego iż potwarzał i gwałt czynił bratu i źle czynił w pośrodku ludu swego: oto umarł w nieprawości swojéj.

¹⁹ I mówicie: Czemu nie poniósł syn nieprawości ojcowéj? Dlatego, iż syn czynił sąd i sprawiedliwość, wszystkiego przykazania mojego strzegł i czynił je, żywotem żyć będzie.

²⁰ Dusza, która zgrzeszy, ta umrze. Syn nie poniesie nieprawości ojcowéj, i ojciec nie poniesie nieprawości synowéj: sprawiedliwość sprawiedliwego na nim będzie, a niezbożność niezbożnego na nim będzie. ^[18]

²¹ Lecz, jeźli niezbożny będzie pokutował^[19] ze wszech grzechów swoich, które czynił, a będzie strzegł wszech przykazań moich, a będzie czynił sąd i sprawiedliwość: żywotem żyć będzie, a nie umrze.

²² Wszystkich nieprawości jego, które czynił, pamiętać nie będę: w  [0770]sprawiedliwości swéj, którą czynił, żyć będzie.

²³ Izali z woli mojéj jest śmierć niezbożnego? mówi Pan Bóg, a nie, aby się nawrócił od dróg swoich, a żył? ^[20]

²⁴ A jeźli się odwróci sprawiedliwy od sprawiedliwości swéj, a czynić będzie nieprawość, według wszystkich obrzydłości, które niezbożny zwykł czynić, izali żyć będzie? wszystkie sprawiedliwości jego, które czynił, nie będą wspomnione: w przestępstwie, którem przestępował, i w grzechu swym, który grzeszył, w nich umrze.

²⁵ I rzekliście: Nie jest prosta droga Pańska. Słuchajcież tedy, domie Izraelów! Izali droga moja nie jest prosta, a nie raczéj drogi wasze krzywe są?

²⁶ Bo gdy się odwróci sprawiedliwy od sprawiedliwości swéj, a będzie czynił nieprawość, umrze w nich: w niesprawiedliwości, którą czynił, umrze.

²⁷ A gdy się odwróci niezbożny od niezbożności swéj, którą czynił, a będzie czynił sąd i sprawiedliwość, ten duszę swą ożywi.

²⁸ Bo uważywszy i odwróciwszy się od wszech nieprawości swych, które czynił, żywotem żyć będzie, a nie umrze.

²⁹ I mówią synowie Izraelowi: Nie jest prosta droga Pańska. Izali drogi moje nie są proste, domie Izraelów? a nie raczej drogi wasze krzywe?

³⁰ Przeto każdego według drogi jego sądzić będę, domie Izraelów! mówi Pan Bóg: Nawróćcie się, a czyńcie pokutę^[21] ze wszech nieprawości waszych, a nie będzie wam nieprawość na upad. ^[22]

³¹ Odrzućcie od siebie wszystkie przestępstwa wasze, któremiście przestępowali, a uczyńcie sobie serce nowe i ducha nowego. Czemu macie umrzeć, domie Izraelów?

³² Bo nie chcę śmierci umierającego, mówi Pan Bóg: nawróćcie się, a żyjcie. ^[23]

Rozdział XIX

A ty weźmij żałosny płacz nad książęty Izrael,

² I rzeczesz: Czemu matka twoja lwica między lwy legała? w pośrodku lwiąt wychowała szczenięta swoje.

³ I wypuściła jednego ze lwiąt swoich, i stał się lwem, i nauczył się chwytać obłowu i człowieka jeść.

⁴ I usłyszeli o nim narodowie, a nie bez ran swoich poimali go i przywiedli go w łańcuchach do ziemie Egipskiéj.

⁵ Która obaczywszy, iż zaniemogła, a zginęła nadzieja jéj, wzięła jednego ze lwiąt swoich, lwem go uczyniła.

⁶ Który chodził między lwami i stał się lwem i nauczył się łapać obłowu i ludzie pożerać.

⁷ Nauczył się wdowy czynić, a miasta ich w pustynie obracać, i spustoszona jest ziemia i napełnienie jéj od głosu ryku jego.

⁸ I zeszli się przeciw jemu narodowie zewsząd z krain i zarzucili nań sieć swoję, w ranach ich poimany jest.

⁹ I wsadzili go w klatkę, w łańcuchach przywiedli go do króla Babilońskiego i wpuścili go do ciemnice, aby nie było słyszeć więcej głosu jego na górach Izraelskich.

¹⁰ Matka twoja jako winnice we krwi twojéj przy wodzie nasadzona: owoce jéj i gałęzie jéj urosły od wód mnogich.

¹¹ I były u niej laski mocne na sceptry panujących, i podniósł się wzrost jéj między gałęziami, i obaczyła wysokość swą w mnóstwie latorośli swych.

¹² I wyrwana jest w gniewie i na ziemię porzucona, a wiatr palący wysuszył owoc jéj: powiędły i poschły rózgi mocy jéj, ogień ją pożarł. ^[24]

¹³ A teraz przesadzona jest na puszczą w ziemi bezdrożnéj i pragnącéj.

¹⁴ I wyszedł ogień z rózgi gałęzi jéj, który owoc jéj pożarł, nie było na niéj rózgi mocnéj, ani sceptru panujących. Żałośny płacz jest i będzie żałośnym płaczem.

[0771]

Rozdział XX

I stało się roku siódmego, w piątym miesiącu, dziesiątego dnia miesiąca, przyszli mężowie z starszych Izraelskich, aby pytali Pana i siedli przedemną.

² I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc:

³ Synu człowieczy! mów starszym Izraelskim, i rzeczesz do nich: To mówi Pan Bóg: Izaliście wy pytać się mnie przyszli? Żywię Ja, że wam nie odpowiem, mówi Pan Bóg.

⁴ Jeźli je sądzisz, jeźli sądzisz, synu człowieczy! obrzydłości ojców ich ukaż im.

⁵ I rzeczesz do nich: To mówi Pan Bóg: Dnia, któregom wybrał Izraela i podniosłem rękę moję za nasieniem domu Jakóbowego i ukazałem się im w ziemi Egipskiéj i podniosłem rękę moję za nimi, mówiąc: Ja Pan, Bóg wasz,

⁶ Onego dnia podniosłem rękę moję za nimi, abych je wywiódł z ziemie Egipskiéj do ziemie, którąm im był upatrzył, opływającą mlekiem i miodem, która jest przednia między wszystkiemi ziemiami.

⁷ I mówiłem do nich: Każdy obrażenia oczu swoich niech odrzuci, a bałwanami Egipskimi nie mażcie się: Jam Pan, Bóg wasz.

⁸ I rozdraźnili mię i nie chcieli mię słuchać: żaden obrzydłości oczu swych nie porzucił, ani bałwanów Egipskich nie opuścili. I rzekłem, żem miał wylać rozgniewanie moje na nie, i wypełnić gniew mój nad nimi, w pośrodku ziemie Egipskiéj.

⁹ I uczyniłem dla imienia mego, aby nie było zgwałcono przed narody, w których pośrodku byli, i między którymi ukazałem się im, abych je wywiódł z ziemie Egipskiéj.

¹⁰ A tak wyrwałem je z ziemie Egipskiéj i wywiodłem je na puszczą.

¹¹ I dałem im przykazania moje, i sądy moje pokazałem im, które czyniąc człowiek będzie żył w nich. ^[25]

¹² Nad to i szabbaty moje dałem im, aby były znakiem między mną a między nimi, a iżby wiedzieli, iż Ja Pan poświącający je. ^[26]

¹³ I drażnili mię dom Izraelów na puszczy, w przykazaniach moich nie chodzili i sądy moje porzucili, które czyniąc człowiek żyć będzie w nich. Szabbaty téż moje gwałcili bardzo: rzekłem tedy, żem miał wylać zapalczywość moję na nie na puszczy i zniszczyć je.

¹⁴ I uczyniłem dla imienia mego, aby nie było gwałcono przed pogany, z który chem je wywiódł przed ich oczyma.

¹⁵ A tak Ja podniosłem rękę moję na nie na puszczy, żebych ich nie wprowadził do ziemie, którąm im dał, opływającą mlekiem i miodem, najprzedniejszą ze wszystkich ziem:

¹⁶ Ponieważ sądy moje porzucili, a w przykazaniach moich nie chodzili i soboty moje gwałcili; bo za bałwany serce ich chodziło.

¹⁷ I zfolgowało im oko moje, żem ich nie pobił, anim ich wytracił na puszczy.

¹⁸ Alem mówił do synów ich na puszczy: W przykazaniach ojców waszych nie chodźcie, ani sądów ich nie strzeżcie, ani się bałwany ich plugawcie.

¹⁹ Jam Pan, Bóg wasz: w przykazaniach moich chodźcie, sądów moich strzeżcie i czyńcie je.

²⁰ I soboty moje święćcie, aby były znakiem między mną a między wami, i abyście wiedzieli, żem Ja Pan, Bóg wasz.

²¹ I rozdraźnili mię synowie, w przykazaniach moich nie chodzili i sądów moich nie strzegli, żeby je czynili, (które gdy uczyni człowiek, będzie żył w nich) i soboty moje zgwałcili. I groziłem, żem miał wylać zapalczywość moję na nie i wykonać gniew mój nad nimi na puszczy.

²² Alem pohamował rękę moję i uczyniłem dla imienia mego, aby nie było zgwałcone przed narody, z który chem je wywiódł przed ich oczyma.

²³ Zaś podniosłem rękę moję na nie na puszczy, żem je miał rozproszyć między narody i rozwiać po ziemiach.

²⁴ Dlatego że sądów moich nie&nbsp [0772]czynili, a przykazania moje wzgardzili i soboty moje zgwałcili, a za bałwany ojców swych były oczy ich.

²⁵ Przetóż i Ja dałem im przykazania nie dobre i sądy, w którychby nie żyli.

²⁶ I splugawiłem je w darach ich, gdy ofiarowali wszelkie otwarzające żywot dla grzechów ich: a poznają, żem Ja Pan.

²⁷ Przeto mów do domu Izraelowego, synu człowieczy! i rzeczesz do nich: To mówi Pan Bóg: Jeszcze i w tem bluźnili mię ojcowie wasi, gdy mię wzgardzając wzgardzili.

²⁸ I wprowadziłem je do ziemie, o którąm podniósł rękę moję, żem ją im dać miał: ujrzeli wszelki pagórek wysoki i wszelakie drzewo gaiste, i ofiarowali tam ofiary swe, i dali tam draźnienie ofiary swéj i położyli tam zapach wonności swéj i ofiarowali mokre ofiary swoje.

²⁹ I mówiłem do nich: Cóż jest wyżyna, do której wy wchodzicie?

³⁰ I nazwano imię jéj wyżyna aż do dnia tego. Przeto mów do domu Izraelowego: To mówi Pan Bóg: Zaiste drogą ojców waszych wy się plugawicie, a za urazami ich wy cudzołożycie:

³¹ I w ofiarowaniu darów waszych, gdy przewodzicie syny wasze przez ogień, wy mażecie się wszymi bałwany waszymi aż do dzisiejszego dnia: a Ja wam odpowiadać mam, domie Izraelski? Żywię Ja, mówi Pan Bóg, że wam nie odpowiem.

³² I ani się stanie myśl serca waszego, gdy mówicie: Będziemy jako narodowie i jako pokolenia ziemskie, że będziem chwalić drzewo i kamienie.

³³ Żywię Ja, mówi Pan Bóg, że ręką mocną i ramieniem wyciągnionem a w zapalczywości wylanéj będę królował nad wami.

³⁴ I wywiodę was z narodów i zgromadzę was z ziem, do którycheście rozproszeni; w ręce dużéj i w ramieniu wyciągnionem i w zapalczywości wylanéj będę królował nad wami.

³⁵ I przywiodę was do puszczy narodów, a będę się tam sądził z wami obliczem w oblicze.

³⁶ Jakom się sądem rozpierał przeciw ojcom waszym na puszczy ziemi Egipskiéj, tak was sądzić będę, mówi Pan Bóg.

³⁷ I podbiję was pod sceptr mój, a przywiodę was w okowach przymierza.

³⁸ I wybiorę z was przestępcę i niezbożne, a z ziemie mieszkania ich wywiodę je, a do ziemie Izrael nie wnidą: a doznacie, żem Ja Pan.

³⁹ A wy, domie Izraelów! to mówi Pan Bóg: Każdy za bałwanami swymi idźcie i służcie im: a jeźli i w tem nie usłuchacie mię, a imię moje święte plugawić daléj będziecie przez dary wasze i przez bałwany wasze:

⁴⁰ Na górze świętéj mojéj, na górze wysokiéj Izraelskiéj, mówi Pan Bóg, tam mi służyć będzie wszystek dom Izraelów, wszyscy, mówię, w ziemi, któréj mi się podobać będą, i tam się pytać będę o pierwiastkach waszych i o początku dziesięcin waszych, we wszech świątyniach waszych.

⁴¹ Za wonią wdzięczną przyjmę was, gdy was wywiodę z narodów i zgromadzę was z ziem, do którycheście byli rozproszeni, i poświęcon będę wami przed oczyma narodów.

⁴² A poznacie, żem Ja Pan, gdy was wwiodę do ziemie Izrael, do ziemie, o któréj podniosłem rękę moję, żem ją dać miał ojcom waszym.

⁴³ I wspomniecie tam na drogi wasze i na wszystkie złości wasze, któremiście się zmazali, i omierzniecie sobie przed obliczem waszem, dla wszech złości waszych, któreście czynili.

⁴⁴ A poznacie, żem Ja Pan, gdy wam dobrze uczynię dla imienia mego, a nie według waszych dróg złościwych, ani według sprośnych grzechów waszych, domie Izraelów! mówi Pan Bóg.

⁴⁵ I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc:

⁴⁶ Synu człowieczy! postaw oblicze twoje na drogę południa, a krop ku Afrykowi, i prorokuj ku lasu pola południowego.

⁴⁷ I rzeczesz lasowi południowemu: Słuchaj słowa Pańskiego: To mówi Pan Bóg: Oto Ja zapalę w tobie ogień, i spalę w tobie wszelkie drzewo zielone i wszelkie drzewo  [0773]suche: nie będzie ugaszon płomień zapalenia, i zgore w nim wszelkie oblicze od południa aż na północy,

⁴⁸ I ujrzy wszelkie ciało, że Ja Pan zapaliłem je, a nie będzie ugaszon.

⁴⁹ I rzekłem: A, a, a, Panie Boże! Oni mówią o mnie: Aza nie w przypowieściach ten mówi?

Rozdział XXI

I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc :

² Synu człowieczy! postaw oblicze twoje ku Jeruzalem a krop na świątynię i prorokuj przeciwko ziemi Izraelskiéj.

³ I rzeczesz ziemi Izraelskiéj: To mówi Pan Bóg: Owo Ja do ciebie, i dobędę miecza mego z pochew jego, i zabiję w tobie sprawiedliwego i niezbożnego.

⁴ A dlatego żem zabił w tobie sprawiedliwego i niezbożnego, przeto wynidzie miecz mój z pochew swoich na wszelkie ciało od południa aż na północy,

⁵ Aby wiedziało wszelkie ciało, że Ja Pan dobyłem miecza mego z pochew jego, który nie może być wrócon.

⁶ A ty, synu człowieczy! wzdychaj w skruszeniu biódr, i w gorzkościach wzdychaj przed nimi.

⁷ A gdy rzeką do ciebie: Dlaczego ty wzdychasz? Bzeczesz: Dla słuchu; bo idzie, a struchleje każde serce, i osłabieją wszelkie ręce, i omdleje każdy duch, i po wszystkich kolanach pocieką wody: oto idzie i stanie się, mówi Pan Bóg.

⁸ I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc:

⁹ Synu człowieczy! prorokuj i rzeczesz: To mówi Pan Bóg: Mów, miecz, miecz naostrzon jest i wypolerowan;

¹⁰ Aby siekł ofiary wyostrzon jest; aby się lskniał, wypolerowan jest: który ruszasz sceptr syna mego, wysiekłeś wszelkie drzewo.

¹¹ A dałem go wypolerować, aby był ręką trzymany; ten miecz jest wyostrzon i ten jest wypolerowan, aby był w ręce zabijającego.

¹² Wołaj i wyj, synu człowieczy! bo ten uczynion jest na lud mój, ten na wszystkie książęta Izraelskie, którzy byli uciekli: pod miecz dani są z ludem moim; przeto bij się po biedrze.

¹³ Bo doświadczon jest, i to gdy sceptr wywróci, i nie będzie, mówi Pan Bóg.

¹⁴ Ty tedy, synu człowieczy! prorokuj, a bij ręką w rękę: a niech będzie dwoisty miecz, i niech troisty będzie miecz zabitych, toć jest miecz pobicia wielkiego, który je czyni zdumiałe,

¹⁵ I struchlałe na sercu, i rozmnaża upadki. We wszech bramach ich dałem trwogę miecza ostrego i wypolerowanego dla błyskania, pokrytego na zabijanie.

¹⁶ Zaostrz się, idź na prawą lub na lewą stronę, gdziekolwiek jest chuć oblicza twego.

¹⁷ Aleć i Ja będę klaskał ręką w rękę, i wypełnię rozgniewanie moje. Ja Pan mówiłem.

¹⁸ I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc:

¹⁹ A ty, synu człowieczy! połóż sobie dwie drogi, aby przyszedł miecz króla Babilońskiego, z ziemie jednéj wynidą obiedwie, i z ręki się dorozumiewać będzie: na początku drogi miejskiéj dorozumiewać się będzie.

²⁰ Drogę położysz, aby przyszedł miecz do Babbatha, synów Ammon, i do Judy, do Jeruzalem najobronniejszego.

²¹ Bo stanął król Babiloński na rozstaniu, na początku dwu dróg, wróżki szukając, mieszając strzały, pytał się bałwanów, radził się trzew.

²² Po prawicy jego była wieszczba na Jeruzalem, aby stawiał tarany, aby otworzył usta na bicie, aby podniósł głos w okrzyku, aby stawiał tarany przeciw bramom, aby usypał groblą, aby zbudował baszty.

²³ I będzie jakoby radzący się próżno odpowiedzi bogów przed ich oczyma i próżnowania sobotniego naśladujący: ale on wspomni na nieprawość ku poimaniu.

[0774] ²⁴ Przetóż to mówi Pan Bóg: Dlatego żeście wspomnieli na nieprawość waszę i odkryliście przestępstwa wasze, i pokazały się grzechy wasze we wszech myślach waszych, dlatego, mówię, żeście wspomnieli, ręką poimani będziecie.

²⁵ I ty przeklęty, niezbożny wodzu Izraelski! którego dzień przyszedł, czasu nieprawości zamierzony;

²⁶ To mówi Pan Bóg: Odejmij czapkę, weźmij koronę, izali nie ta jest, która zniżonego wywyższyła, a wywyższonego zniżyła?

²⁷ Nieprawością,, nieprawością, nieprawością położę ją: a oto się nie stało, aż przyszedł, którego jest sąd, i dam mu.

²⁸ A ty, synu człowieczy! prorokuj, a mów: To mówi Pan Bóg do synów Ammon i do zelżenia ich, i rzeczesz: Mieczu, mieczu wynidź z pochew na zabijanie, wypoleruj się, abyś zabijał a błyskał się.

²⁹ Gdy tobie upatrowano próżności i prorokowano kłamstwa, abyś był dany na szyję poranionych niezbożników, których przyszedł dzień, czasu nieprawości zamierzony,

³⁰ Wróć się do pochew twoich: na miejscu, na któremeś stworzony, w ziemi narodzenia twego sądzić cię będę.

³¹ I wyleję na cię rozgniewanie moje, w ogniu zapalczywości mojéj dmuchnę na cię, i dam cię w ręce ludzi głupich i robiących zginienie.

³² Ogniowi będziesz potrawą, krew twoja będzie w pośrodku ziemie, zapomnią cię; bo Ja Pan mówiłem.

Rozdział XXII

I stało się słowo Pańskie do mnie, rzekąc:

² A ty, synu człowieczy! izali nie sądzisz, izali nie sądzisz miasta krwawego? i okażesz im wszystkie obrzydłości jego.

³ I rzeczesz: To mówi Pan Bóg: Miasto przelewające krew w pośrodku siebie, aby przyszedł czas jego, i które czyniło bałwany przeciw samemu sobie, żeby spługawione było.

⁴ We krwi twéj, która od ciebie jest wylana, zgrzeszyłoś, a bałwany twymi, któreś czyniło, umazałoś się: i przybliżyłoś dni twoich, i przywiodłoś czas lat twoich, dlategom cię dał zelżeniem narodom i naśmiewiskiem wszym ziemiom.

⁵ Które blisko są i które daleko od ciebie, tryumphować będą z ciebie: smrodliwe, sławne, wielkie w zatraceniu.

⁶ Oto książęta Izraelskie, każde w ramieniu swem było w tobie na wylewanie krwie.

⁷ Ojca i matkę sromocili w tobie, przychodnia potwarzali w pośrodku ciebie, sierotę i wdowę zasmucili u ciebie.

⁸ Świątyniami mojemi gardziłoś, a soboty moje splugawiłoś.

⁹ Mężowie obmówcy byli w tobie na wylewanie krwie, i na górach jadali w tobie, niecnotę płodzili w pośrodku ciebie.

¹⁰ Sromotę ojcowską odkrywali w tobie, sprosność miesiącznice poniżali w tobie.

¹¹ I każdy z żoną bliźniego swego czynił obrzydłość, i świekier niewiastkę swoję mazał niecnotliwie, brat siostrę swoję, córkę ojca swego, gwałcił w tobie. ^[27]

¹² Podarki brali w tobie na wylewanie krwie, lichwę i naddatek brałoś i łakomie potwarzałoś bliźnie twoje, a mnieś zapomniało, mówi Pan Bóg.

¹³ Otóżem klasnął rękoma swemi na łakomstwo twoje, któreś czyniło, i na krew, która rozlana jest w pośrodku ciebie.

¹⁴ Izali wytrzyma serce twoje, albo przemogą ręce twoje w dni, które Ja uczynię tobie? Ja Pan mówiłem i uczynię.

¹⁵ I rozproszę cię między narody i rozwieję cię po ziemiach i uczynię, że ustanie nieczystota twoja od ciebie.

¹⁶ I posiędę cię przed oczyma narodów, a poznasz, żem Ja Pan.

¹⁷ I stało się słowo Pańskie do mnie, rzekąc:

¹⁸ Synu człowieczy! obrócił mi się dom Izraelski w zużelicę: wszyscy ci miedź i cyna i żelazo i ołów w  [0775]pośrodku pieca, zużelicą z śrebra stali się.

¹⁹ Przetóż to mówi Pan Bóg: Dlatego żeście się wszyscy obrócili w zużelicę, przeto oto Ja zgromadzę was w pośrodku Jeruzalem.

²⁰ Zgromadzeniem śrebra i miedzi i cyny i żelaza i ołowu do środku pieca, abych w nim ogień zapalił dla zlania: tak zgromadzę w zapalczywości mojéj i w gniewie moim, i uciszę się i zleję was.

²¹ I zgromadzę was i podpalę was ogniem zapalczywości mojéj, i zlani będziecie w pośrodku jego.

²² Jako się zlewa śrebro w pośrodku pieca, tak będziecie w pośrodku jego, a poznacie, żem Ja Pan, gdy wyleję rozgniewanie moje na was.

²³ I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

²⁴ Synu człowieczy! mów do niéj: Tyś jest ziemia nieczysta a dżdżem nie pokropiona w dzień zapalczywości.

²⁵ Sprzysiężenie proroków w pośrodku jéj, jako lew ryczący i chwytający obłów, dusze pożerali, bogactwa i drogie rzeczy zabierali, wdów jéj namnożyli w pośrodku jéj.

²⁶ Kapłani jéj wzgardzili zakon mój i splugawili świątynie moje: między świętą rzeczą a nieświętą nie mieli różności, a między plugawem a czystem nie rozumieli: a od sobót moich odwracali oczy swoje, i byłem splugawiony w pośrodku ich.

²⁷ Książęta jéj w pośrodku niéj, jako wilcy łapający obłów na wylewanie krwie i na tracenie dusz a na szukanie zysków łakomie. ^[28]

²⁸ A prorocy jéj polepiali je bez przysady, upatrując próżności a prorokując im kłamstwa, mówiąc: To mówi Pan Bóg, gdyż Pan nie mówił.

²⁹ Lud ziemski potwarzali potwarzą i łupili gwałtownie, niedostatecznego i ubogiego trapili i przychodnia tłumili potwarzą bez sądu.

³⁰ I szukałem z nich męża, któryby zastawił płot i stanął zastawiony przeciwko mnie za ziemią, abych jéj nie rozproszył, a nie nalazłem.

³¹ I wylałem na nie rozgniewanie moje, ogniem gniewu mego strawiłem je: drogę ich oddałem na głowę ich, mówi Pan Bóg.

Rozdział XXIII

I stała się mowa Pańska do mnie, rzekąc:

² Synu człowieczy! były dwie niewiasty, córki jednéj matki.

³ I dopuściły się nierządu w Egipcie, w młodości swej nierządu się dopuściły: tam zgniecione są piersi ich, i ztarte są cycki młodości ich.

⁴ A imiona ich: Oolla starsza, a Ooliba, siostra jéj, młodsza, i miałem je, i urodziły syny i córki, lecz imiona ich: Samarya Oolla, a Jeruzalem Ooliba.

⁵ A tak cudzołożyła Oolla przy mnie i szalała ku miłośnikom swoim, ku Assyryjczykom przybliżającym się.

⁶ Obleczonym w hiacynt, książętom i urzędnikom, młodzieńcom pożądliwości, wszystkim jezdnym, którzy wsiadają na konie.

⁷ I dała wszeteczeństwa swoje ku nim, (wybrane syny Assyryjskie wszystskie,) i ku wszystkim, ku którym szalała, w nieczystościach ich umazała się.

⁸ Nadto i wszeteczeństw swoich, które miała w Egipcie, nie opuściła; bo i oni sypiali z nią w młodości jéj, oni też ztarli cycki młodości jéj i wylali wszeteczeństwo swe na nię.

⁹ Przetóżem ją wydał w ręce miłośników jéj, w ręce synów Assur, na których wszeteczeństwo szalała.

¹⁰ Oni odkryli sromotę jéj, syny i córki jej pobrali, a same mieczem zabili: i stały się niewiastami złéj sławy; i sądy czynili o niéj.

¹¹ Co gdy ujrzała siostra jej Ooliba, jeszcze więcéj niż ona szalała nierządem, i wszeteczeństwo swe nad wszeteczeństwo siostry swéj.

¹² Ku synom Assur niewstydliwie się podawała książętom i urzędnikom do niéj przychodzącym, ubranym w rozmaite szaty, ku jezdnym, którzy jeździli na koniach, i młodzieńcom wszystkim pięknéj urody.

¹³ I ujrzałem, że się zmazała droga jedna obudwu.

¹⁴ I przyczyniła do wszeteczeństw  [0776]swoich, i gdy ujrzała męże na ścianie malowane, obrazy Chaldejczyków farbami wyrażone.

¹⁵ I rycerskim pasem na biodrach przepasane, i czapki farbowane na głowiech ich, osoby książęce wszystkich, podobieństwo synów Babilońskich i ziemie Chaldejskiéj, w któréj się rodzili.

¹⁶ Szalała ku nim pożądliwością oczu swych i posyłała do nich posły do Chaldejskiéj ziemie.

¹⁷ A gdy weszli do niéj synowie Babilońscy do komory piersi, zmazali ją wszeteczeństwy swemi, i splugawiona jest od nich, i nasyciła się dusza jéj od nich.

¹⁸ Odkryła też wszeteczeństwa swe i obnażyła sromotę swą, i odstąpiła dusza moja od niéj, jako była odstąpiła dusza moja od siostry jéj.

¹⁹ Rozmnożyła téż wszeteczeństwa swe, wspominając dni młodości swéj, których nierządu patrzała w ziemi Egipskiéj.

²⁰ I szalała pożądliwością ku leżeniu z nimi, których ciała są jako ciała osiowe, a jako cieczenie końskie cieczenie ich.

²¹ I nawiedziłaś złość młodości swéj, gdy zgniecione są w Egipcie piersi twoje i ztarte cycki młodości twojéj.

²² Przetóż Oolibo! to mówi Pan Bóg: Oto Ja pobudzę wszystkie miłośniki twoje na cię, których się nasyciła dusza twoja, i zgromadzę je w okolicy.

²³ Syny Babilońskie i wszystkie Chaldejczyki, szlachtę i tyrany i książęta, wszystkie syny Assyryjskie, młodzieńce urodziwe, rotmistrze i urzędniki wszystkie, książęta książąt i sławne wsiadacze na konie.

²⁴ I przyjdą na cię gotowi z wozy i z kołami, mnóstwo narodów, pancerzem i tarczą i przyłbicą uzbroją się na cię zewsząd, i dam przed nie sąd, a będą cię sądzić sądami swymi.

²⁵ I dam rzewniwość moje na cię, którą czynią z tobą w zapalczywości, nos twój i uszy twoje obrzeżą, a co zostanie, mieczem rozsiekają, oni syny twoje i córki twoje poimają, a ostatek twój ogniem pożarty będzie.

²⁶ I obnażą cię z szat twoich, a pobiorą naczynia chwały twéj.

²⁷ I uczynię, że ustanie niecnota twoja od ciebie i wszeteczeństwo twoje od ziemie Egipskiéj, ani podniesiesz oczu twych do nich, ani będziesz więcéj Egiptu wspominać.

²⁸ Bo to mówi Pan Bóg: Oto Ja dam cię w ręce tych, których nienawidzisz, w ręce, których była syta dusza twoja.

²⁹ A będą z tobą czynić w nienawiści i zabiorą wszystkie prace twoje a zostawią cię nagą i zelżywości pełną, i odkryje się sromota wszeteczeństw twoich, niecnota twoja i nierządy twoje.

³⁰ Uczynili to tobie, żeś nierząd płodziła z pogany, między którymiś się pomazała bałwany ich.

³¹ Drogą siostry twojéj chodziłaś, i dam kielich jéj w rękę twoję.

³² To mówi Pan Bóg: Kielich siostry twéj pić będziesz, głęboki i szeroki, będziesz na pośmiewisko i na natrząsanie, które najwięcéj bierze w się.

³³ Pijaństwem i boleścią napełniona będziesz, kielichem żałości i smętku, kielichem siostry twéj Samaryi.

³⁴ I będziesz go piła a wypijesz go aż do drożdży i skorupy jego pożresz i piersi swoje podrzesz; bo Ja mówiłem, mówi Pan Bóg.

³⁵ Przeto tak mówi Pan Bóg: Ponieważeś mię zapomniała, a zarzuciłaś mię za ciało twoje, ty téż ponieś złość twoję i cudzołóstwa twoje.

³⁶ I rzekł Pan do mnie, mówiąc: Synu człowieczy! będzieszli sądzić Oollę i Oolibę i oznajmisz im niecnoty ich?

³⁷ Bo cudzołożyły, a krew w ręku ich, i z bałwany swymi cudzołożyły: nadto i syny swe, których mi narodziły, ofiarowały im na pożarcie.

³⁸ Ale i to mi uczyniły: Splugawiły świątnicę moje onego dnia i soboty moje zgwałciły.

³⁹ A ofiarowawszy syny swe bałwanom swym, i wszedłszy do [0777]świątnice mojéj onego dnia, aby ją zmazały: téż to czyniły w pośrodku domu mego.

⁴⁰ Posłały do mężów przychodzącycli z daleka, do których poselstwo były wyprawiły, a tak oto przyszli, którymeś się umyła, i omalowałaś barwiczką oczy swe i ochędożyłaś się ochędóstwem białogłowskiem.

⁴¹ Usiadłaś na łożu bardzo pięknem, a stół przygotowan był przed tobą, kadzenie moje i olejek mój położyłaś na nim.

⁴² A głos mnóstwa wykrzykającego był przy nim i przy mężach, których z mnóstwa ludzi przywodzono, a przychodzili z puszczy, kładli manelle na ręce ich i wieńce nadobne na głowy ich.

⁴³ I mówiłem onéj, która wytarta jest w cudzołóstwiech: Teraz będzie rozpustę płodziła w wszeteczeństwie swojem téż i ta.

⁴⁴ I weszli do niéj jako do niewiasty nierządnéj: tak wchodzili do Oolli i do Ooliby, niewiast niecnotliwych.

⁴⁵ A tak mężowie sprawiedliwi są: ci je osądzą sądem cudzołożnic i sądem wylewających krew; bo są cudzołożnice, a krew w ręku ich.

⁴⁶ Bo to mówi Pan Bóg: Przywiedź do nich gromadę, a wydaj je na rozruch i na szarpaninę.

⁴⁷ A niech będą ukamionowane kamieńmi narodów, a niech będą przebite mieczmi ich, syny i córki ich pobiją, a domy ich ogniem spalą.

⁴⁸ I zniosą niecnotę z ziemie, a nauczą się wszystkie niewiasty, aby nie czyniły podług niecnoty ich.

⁴⁹ I dadzą niecnotę waszę na was, a grzech i bałwanów waszych poniesiecie. A wiedzieć będziecie, żem Ja Pan Bóg.

Rozdział XXIV

I stało się słowo Pańskie do mnie, roku dziewiątego, w dziesiątym miesiącu, dziesiątego dnia miesiąca, mówiąc:

² Synu człowieczy! napisz sobie imię dnia tego, w którym potwierdzony jest król Babiloński przeciwko Jeruzalem dzisiaj.

³ A rzeczesz przez przypowieść do domu draźniącego przypowieść, i rzeczesz do nich: To mówi Pan Bóg: Postaw garniec, postaw, mówię, wléj weń wody.

⁴ Pozbieraj sztuki jego do niego, każdą sztukę dobrą, udziec i mostek, wyborne i kości pełne.

⁵ Co najtłustsze bydlę weźmij, ułóż też stosy kości pod niem: wykipiała warzą jego i rozewrzały kości jego w pośrodku jego.

⁶ Przetóż to mówi Pan Bóg: Biada miastu krwawemu, garncowi, którego rdza jego jest w nim, a rdza jego nie wyszła z niego: po sztukach a po sztukach swoich wypróżnij go, nie padł nań los.

⁷ Bo krew jego jest w pośrodku jego, na przezroczystą skałę wylał ją: nie wylał jéj na ziemię, żeby mogła być zakryta prochem.

⁸ Abych przywiódł zagniewanie moje, a pomstą się pomścił, dałem krew jéj na przezroczystą skałę, żeby nie była zakryta.

⁹ Przetóż to mówi Pan Bóg: Biada miastu krwi, którego Ja uczynię wielki stos na ogień. ^[29]

¹⁰ Zgromadź kości, które ogniem podpalę, rozewre mięso i uwre wszyska przyprawa, a kości się zeschną.

¹¹ Wstaw go téż na węgle próżny, że się rozpali i rozpuści miedź jego, a rozpłynie się w nim nieczystość jego i strawi się rdza jego.

¹² Z wielką pracą pocono się, a nie wyszła z niego zbytnia rdza jego, ani przez ogień.

¹³ Nieczystość twoja obrzydła; bom cię chciał oczyścić, a nie jesteś oczyszczona od plugastw twoich; ale ani oczyszczona będziesz pierwéj, aż uspokoję rozgniewanie moje na tobie.

¹⁴ Ja Pan mówiłem: Przyjdzie, a uczynię, nie minę, ani zfolguję, ani się dam uprosić, według dróg twoich i według wynalazków twoich sądzić cię będę, mówi Pan.

¹⁵ I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

¹⁶ Synu człowieczy! oto Ja biorę od ciebie kochanie oczu twoich  [0778]plagą: a nie będziesz żałował, ani płakał, ani pocieką łzy twoje.

¹⁷ Wzdychaj milcząc, żałoby umarłych nie uczynisz; wieniec twój niech cię obwiąże, i boty twe będą na nogach twoich, ani odzieniem ust zasłaniaj, ani potraw żałujących nie jedz.

¹⁸ A tak mówiłem do ludu poranu, i umarła żona moja w wieczór; i uczyniłem rano, jako mi rozkazał.

¹⁹ I mówił do mnie lud: Czemu nam nie powiesz, co te rzeczy znaczą, które ty czynisz?

²⁰ I rzekłem do nich: Mowa Pańska stała się do mnie, mówiąc:

²¹ Mów domowi Izraelowemu: To mówi Pan Bóg: Oto Ja splugawię świątnicę moję, pychę panowania waszego i kochanie oczu waszych i o co się lęka dusza wasza: synowie wasi i córki wasze, któreście zostawili, od miecza polęgą.

²² A uczynicie, jakom uczynił: ust odzieniem nie nakryjecie i potraw żałujących jeść nie będziecie.

²³ Wieńce będziecie mieć na głowach waszych i boty na nogach, nie będziecie żałować ani płakać; ale będziecie schnąć w nieprawościach waszych, a każdy będzie wzdychał ku bratu swemu.

²⁴ I będzie wam Ezechiel dziwem; wedle wszystkiego, co uczynił, czynić będziecie, gdy to przyjdzie, a poznacie, żem Ja Pan Bóg.

²⁵ A ty, synu człowieczy! oto w dzień, którego wezmę od nich moc ich i wesele powagi i pożądanie oczu ich, na którem odpoczywają dusze ich, syny i córki ich,

²⁶ Onego dnia, gdy przyjdzie do ciebie uciekający, aby oznajmił tobie:

²⁷ Onego dnia, mówię, otworzą się usta twoje z tym, który uciekł, i będziesz mówić i nie będziesz daléj milczeć. I będziesz im dziwem, a wiedzieć będziecie, żem Ja Pan.

Rozdział XXV

I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc.

² Synu człowieczy! postaw oblicze twoje przeciw synom Ammon, i będziesz prorokował o nich.

³ I rzeczesz synom Ammon: Słuchajcie słowa Pana Boga. To mówi Pan Bóg: Dlatego, żeś mówił: Hej, hej! nad świątynią moją, że splugawiona jest, i nad ziemią Izraelską, że spustoszona, i nad domem Judzkim, że zaprowadzeni są w niewolą:

⁴ Przeto Ja ciebie dam synom wschodnim w dziedzictwo, i postawią chlewy swoje w tobie, i rozbiją w tobie namioty swoje, oni jeść będą zboże twoje i oni pić będą mleko twoje.

⁵ I uczynię Rabbath mieszkaniem wielbłądów, a syny Ammon chlewem bydła: a poznacie, żem Ja Pan.

⁶ Bo to mówi Pan Bóg: Dlatego, żeś klaskał ręką i biłeś nogą i radowałeś się ze wszystkiej chęci nad ziemią Izraelską:

⁷ Przeto oto Ja wyciągnę rękę moję na cię a dam cię na rozchwycenie narodów, a wytnę cię z ludzi i wytracę cię z ziem i zetrę: a poznasz, żem Ja Pan.

⁸ To mówi Pan Bóg: Za to, że mówili Moab i Seir: Oto jako wszyscy narodowie, dom Judzki:

⁹ Przeto oto Ja otworzę ramię Moabowe od miast, od miast mówię jego i od granic jego, znamienite ziemie Bethjesymoth i Belmeon i Karyathaim.

¹⁰ Synom wschodnim z synami Ammon, i dam ją za dziedzictwo, żeby nie było więcéj pamiątki synów Ammon między narody.

¹¹ Z Moabem téż uczynię sądy, i poznają, żem Ja Pan.

¹² To mówi Pan Bóg: Za to, że Idumea uczyniła pomstę, aby się pomściła nad synmi Judzkimi i występując zgrzeszyła i pomsty żądała nad nimi:

¹³ Przetóż to mówi Pan Bóg: Wyciągnę rękę moję nad Idumeą, a zniosę z niéj człowieka i bydlę i uczynię ją pustą od południa; a którzy są w Dedan, od miecza polęgą.

¹⁴ I uczynię pomstę moję nad Idumeą ręką ludu mego Izraelskiego, i uczynią w Edom według gniewu  [0779]mego i zapalczywości mojéj: i poznają pomstę moję, mówi Pan Bóg.

¹⁵ To mówi Pan Bóg: Za to, że czynili pomstę Palestynowie i mścili się wszystkim umysłem, zabijając i napełniając nieprzyjaźni stare:

¹⁶ Przeto to mówi Pan Bóg: Oto Ja wyciągnę rękę moję na Palestyny, a pobiję zabijacze i wytracę ostatek krainy pomorskiéj.

¹⁷ I uczynię nad nimi pomsty wielkie, karząc w zapalczywości: a poznają, żem Ja Pan, gdy uczynię pomstę moję nad nimi.

Rozdział XXVI

I stało się jedenastego roku, pierwszego dnia miesiąca, stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc :

² Synu człowieczy! za to, że mówił Tyr o Jeruzalem: Hej! połamano bramy narodów, obróciła się do mnie, napełnię się, spustoszona jest,

³ Przetóż to mówi Pan Bóg: Owo Ja na cię, Tyrze! i przywiodę na cię narody wielkie, jako się wzdyma morze igrające.

⁴ I rozwalą mury Tyrskie i pokażą wieże jego, i wyskrobię proch jego z niego i uczynię go, jako najprzezroczystszą skałę.

⁵ Suszenie niewodów będzie wpośród morza; bom Ja rzekł, mówi Pan Bóg, i będzie na rozchwycenie narodów.

⁶ Córki téż jego, które są po polu, mieczem pobite będą: a poznają, żem Ja Pan.

⁷ Bo to mówi Pan Bóg: Oto Ja przywiodę na Tyr Nabuchodonozora, króla Babilońskiego, od północy, króla królów, z końmi i z wozami i z jezdnymi, z zgrają i z ludem wielkim.

⁸ Córki twoje, które są po polu, mieczem pobije, i obtoczy cię basztami, i usypie groblą wokoło, a podniesie na cię tarcz;

⁹ I tarany postawi przeciw murom, a wieże twoje zburzy orężem swoim.

¹⁰ Od gwałtu koni jego okryje cię proch ich, od tętu jezdnych i kół i wozów poruszą się mury twoje, gdy wnidzie bramami twemi, jako przez wejście do miasta zburzonego.

¹¹ Kopytami koni swych zdepcze wszystkie ulice twoje, twój lud mieczem siec będzie, a słupy twoje zacne na ziemię upadną.

¹² Spustoszą majętności twoje, rozchwycą kupiectwa twoje i rozwalą mury twoje a domy twe okazałe wywrócą; i kamienie twoje i drzewo twoje i proch twój w pośrodek wody wrzucą.

¹³ I uczynię, że ustanie mnóstwo pieśni twoich, a głos cytr twoich nie będzie więcéj słyszan. ^[30]

¹⁴ I postawię cię najprzezroczystszą skałą, suszeniem niewodów będziesz, ani cię zbudują więcéj; bom Ja rzekł, mówi Pan Bóg.

¹⁵ To mówi Pan Bóg Tyrowi: Izali od głosu walenia twego i od wzdychania pobitych twoich, gdy będą zabijani w pośrodku ciebie, nie zachwieją się wyspy?

¹⁶ I zstąpią z stolic swych wszystkie książęta morskie i zwloką odzienie swoje, a rozmaitych farb szaty swoje odrzucą a obloką się zdumieniem; na ziemi usiędą, a zdumiawszy się z nagłego upadku twego, dziwować się będą.

¹⁷ A wziąwszy o tobie narzekanie rzekną tobie: Jakoś zginęło, które mieszkasz na morzu, miasto znamienite! któreś było mocne na morzu z obywatelmi swymi, których się bali wszyscy!

¹⁸ Teraz zdumieją się okręty w dzień strachu twego, a zatrwożą się wyspy na morzu, przeto iż żaden nie wychodzi z ciebie.

¹⁹ Bo to mówi Pan Bóg: Gdy cię uczynię miastem spustoszonem, jako miasta, w których nie mieszkają, a przywiodę na cię przepaść, i okryją cię wody mnogie,

²⁰ A ściągnę cię z tymi, którzy zstępują do dołu, do ludu wiecznego, a położę cię w ziemi spodniéj, jako pustynie dawne, z tymi, którzy bywają sprowadzeni do dołu, aby w tobie nie mieszkano: lecz gdy okażę chwałę w ziemi żywiących.

²¹ Wniwecz cię obrócę, i nie będzie cię: a gdy cię szukać będą, nie  [0780]najdą cię więcéj na wieki, mówi Pan Bóg.

Rozdział XXVII

I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

² A tak ty, synu człowieczy! weźmij nad Tyrem narzekanie,

³ I rzeczesz Tyrowi, który mieszka na wejściu morskiem, kupiectwu narodów, do wysep mnogich: To mówi Pan Bóg: O Tyrze! tyś mówił: Jam jest doskonałéj piękności,

⁴ A w sercu morza położony: pograniczni twoi, którzy cię zbudowali, wykonali piękność twoję,

⁵ Jodłami z Sanir zbudowali cię ze wszystkim narzędem z drzewa na morze: cedrowe drzewo z Libanu wzięli, aby tobie maszt uczynili.

⁶ Dęby z Basan ciosali na wiosła twoje, okrętowych ławek naczynili tobie z słoniowéj kości Indyjskiéj, a komory z wysep Włoskich.

⁷ Bisior rozmaity z Egiptu tkano tobie na żagle, aby były na maszcie zawieszone, hiacynt i szarłat z wysep Elisa były przykryciem twojem.

⁸ Obywatele Sydonu i Aradczycy byli żeglarzami twymi, mędrcy twoi, Tyrze! byli sternikami twymi.

⁹ Starsi Gybliscy i mędrcy jego mieli żeglarze na posługę rozlicznego naczynia twego: wszystkie okręty morskie i żeglarze ich byli między ludem kupiectwa twego.

¹⁰ Persowie i Lidyanie i Libianie byli w wojsku twojem mężowie waleczni twoi: tarcz i przyłbicę wieszali w tobie dla ozdoby twojéj.

¹¹ Synowie Aradczycy z wojskiem twojem byli na murzech twoich wokoło; lecz i Pigmeowie, którzy byli na wieżach twoich, sajdaki swoje rozwieszali na murzech twoich wokoło: oni wykonali piękność twoję.

¹² Karthagińczycy, kupcy twoi, mnóstwem wszelakiego bogactwa, śrebrem, żelazem, cyną i ołowem napełnili jarmarki twoje.

¹³ Grecka ziemia, Thubal i Mosoch, oni kupcy twoi, niewolniki i naczynia miedziane przywieźli ludowi twemu.

¹⁴ Z domu Thogorma konie i jezdne i muły przywodzili na targ twój.

¹⁵ Synowie Dedan, kupcy twoi, wyspy rozmaite, kupiectwo ręki twojéj, zęby słoniowe i hebenowe zamieniały w kupiectwie.

¹⁶ Syryanin, kupiec twój, dla mnóstwa robót twoich kamienie drogie i szarłat i sztuki wzorzyste i bisior i jedwab i chodchod wykładali na targu twoim.

¹⁷ Juda i ziemia Izrael, oni kupcy twoi, pszenicą przedniejszą, balsam i miód i oliwę i resynę wykładali na jarmarkach twoich.

¹⁸ Damasceńczyk, kupiec twój, w mnóstwie robót twoich, w mnóstwie rozmaitych bogactw, w winie gęstem, w wełnach najlepszéj farby.

¹⁹ Dan i Grecka ziemia i Mosel na jarmarkach twoich wykładali żelazo robione: staktę i cynamon na kupowanie twoje.

²⁰ Dedan, kupcy twoi, z kobiercami na siadanie.

²¹ Arabska ziemia i wszystkie książęta Cedar, ci kupcami ręki twojéj, z jagnięty i z barany i z koźlęty przychodzili do ciebie kupcy twoi.

²² Przedawacze Saba i Reema, oni kupcami twymi, ze wszelakiem przedniejszem korzeniem i z drogiem kamieniem i ze złotem, które wykładali na targu twoim.

²³ Haran i Chene i Eden, kupcy twoi, Saba, Assur i Chelmad przedawacze twoi.

²⁴ Ci kupcy twoi byli rozmaicie, płaszczów hiacyntowych i wzorzystych i rzeczy drogich, które były obwinione i związane powrózmi: cedry téż miewali w kupiech twoich.

²⁵ Okręty morskie książęta twoi w kupiectwie twojem: i napełniłaś się i uwielbiła bardzo w sercu morza.

²⁶ Na wielkie wody zaprowadzili cię żeglarze twoi: wiatr od południa ztarł cię w sercu morza.

²⁷ Bogactwa twe i skarby twoje i rozmaite naczynie twoje, żeglarze twoi i rotmanowie twoi, którzy trzymali sprzęty twoje i byli przełożeni nad ludem twoim, mężowie téż waleczni twoi, którzy byli w tobie, ze wszystkim gminem twoim, który jest  [0781]w pośród ciebie, polęgą w sercu morza w dzień upadku twego.

²⁸ Od głosu wołania żeglarzów twoich zatrwożą się okręty.

²⁹ I wystąpią z okrętów swych wszyscy, którzy trzymali wiosło, żeglarze i wszyscy rotmanowie morscy na ziemi staną.

³⁰ I będą narzekać nad tobą głosem wielkim i będą wołać gorzko i nasypią prochu na głowy swe, a popiołem się posypią.

³¹ I ogolą łysiny dla ciebie a opaszą się włosienicami, i będą cię płakać w gorzkości dusze płaczem bardzo gorzkim.

³² I wezmą nad tobą pieśń żałobną i będą cię żałośnie płakać: Które jest jako Tyr, który umilkł w pośrodku morza?

³³ Który wychodzeniem towarów twoich z morza napełniałeś narodów wiele, mnóstwem bogactw twoich i ludzi twoich zbogacałeś króle ziemskie.

³⁴ Teraz ztarteś z morza, w głębokości wód bogactwa twoje i wszystko mnóstwo twoje, które było w pośrodku ciebie, upadło.

³⁵ Wszyscy obywatele wysep zdumieli się nad tobą, a królowie ich wszyscy nawałnością porażeni zmienili twarze.

³⁶ Kupcy narodów świstali nad tobą: wniwecześ obrócony, a nie będzie cię aż na wieki.

Rozdział XXVIII

I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! mów książęciu Tyrskiemu: To mówi Pan Bóg: Za to, że się podniosło serce twoje, i rzekłeś: Bógem ja, a na stolicy Bożéj siadłem w sercu morza, gdyżeś człowiekiem a nie Bogiem, a czyniłeś serce swe jako serce Boże:

³ Otoś ty mędrszy nad Daniela, żadna tajemnica nie jest zakryta od ciebie.

⁴ Mądrością i roztropnością twoją sprawiałeś sobie moc i nabyłeś złota i srebra do skarbów twoich.

⁵ Mnóstwem mądrości twéj i kupiectwem twem namnożyłeś sobie mocy, i podniosło się serce twoje w mocy twojéj.

⁶ Przeto to mówi Pan Bóg: Przeto że się podniosło serce twe jako serce Boże,

⁷ Przeto oto Ja przywiodę na cię obce najmocniejsze z narodów, i dobędą mieczów swych na piękność mądrości twéj i splugawią piękność twoję.

⁸ Zabiją i ściągną cię, i umrzesz śmiercią zabitych w sercu morza.

⁹ Izali rzekąc rzeczesz: Bógem ja, przed tymi, którzy cię zabijać będą? gdyżeś człowiek, a nie Bóg, w ręku zabijających cię.

¹⁰ Śmiercią nieobrzezanych umrzesz od ręki obcych; bom Ja rzekł, mówi Pan Bóg.

¹¹ I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc: Synu człowieczy! podnieś płacz nad królem Tyrskim,

¹² I rzeczesz mu: To mówi Pan Bóg: Tyś pieczęć podobieństwa, pełen mądrości i doskonałéj piękności:

¹³ Byłeś w rozkoszach raju Bożego: wszelaki kamień drogi przykrycie twoje, Sardyus, Topazyus i Jaspis, Chrysolit i Onix i Beryllus, Szaphir i Karbunkulus i Smaragd, złoto dzieło ozdoby twojéj: i dziury twoje w dzień, któregoś stworzon, są zgotowane.

¹⁴ Tyś Cherub rozciągniony i nakrywający; i postawiłem cię na górze świętéj Bożéj, w pośrodku kamieni ognistych chodziłeś.

¹⁵ Doskonały w drogach twoich ode dnia stworzenia twego, aż się nalazła nieprawość w tobie.

¹⁶ Dla mnóstwa kupiectwa twego napełniły się wnętrzności twe nieprawością, i zgrzeszyłeś: i zrzuciłem cię z góry Bożéj i wytraciłem cię, o Cherubie nakrywający! z pośrodku kamieni ognistych.

¹⁷ I podniosło się serce twe w piękności twéj, straciłeś mądrość twoję w piękności twéj: na ziemię porzuciłem cię, dałem cię przed oblicze królów, żeby cię oglądali.

¹⁸ W mnóstwie nieprawości twych i w nieprawości kupiectwa twego splugawiłeś poświęcenie twoje: a tak wywiodę ogień z pośrodku ciebie, który cię pożre, i obrócę cię w popiół na  [0782]ziemi przed oczyma wszech widzących cię.

¹⁹ Wszyscy, którzy cię ujrzą między narody, zdumieją się nad tobą, wniwecześ obrócony, a nie będzie cię na wieki.

²⁰ I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

²¹ Synu człowieczy! postaw oblicze twoje przeciw Sydonowi, a będziesz prorokował o nim,

²² I rzeczesz: To mówi Pan Bóg: Oto Ja na cię, Sydonie! i wsławię się wpośród ciebie: a poznają, żem Ja Pan, gdy uczynię w nim sądy a poświęcon będę w nim.

²³ I puszczę nań mór i krew na ulice jego, i będą padać zabici w pośrodku jego mieczem wokoło: a poznają, żem Ja Pan.

²⁴ I nie będzie więcéj domowi Izraelskiemu obrażeniem gorzkiem i cierniem boleść przynoszącem zewsząd około tych, którzy się im przeciwiają: a poznają, żem Ja Pan Bóg.

²⁶ To mówi Pan Bóg: Gdy zgromadzę dom Izraelów z narodów, do których się rozproszyli, poświęcon będę w nich przed narodami, i będą mieszkać w ziemi swéj, którąm dał słudze memu Jakóbowi.

²⁶ I będą mieszkać w niéj bezpieczni i będą budować domy i sadzić winnice, a będą mieszkać bezpiecznie, gdy uczynię sądy ze wszymi, którzy się im sprzeciwiają wokoło: a poznają, żem Ja Pan, Bóg ich.

Rozdział XXIX

Roku dziesiątego, w dziesiątym miesiącu, jedenastego dnia miesiąca, stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! postaw oblicze twoje przeciw Pharaonowi, królowi Egipskiemu, a będziesz prorokował o nim i o wszystkim Egipcie.

³ Mów, a rzeczesz: To mówi Pan Bóg: Owo Ja na cię, Pharaonie, królu Egipski, smoku wielki! który leżysz w pośrodku rzek twoich a mówisz: Moja jest rzeka, a jam uczynił sam siebie.

⁴ I włożę wędzidło na czeluści twoje, i przylepię ryby rzek twoich do łusk twoich i wywlokę cię z pośrodku rzek twych, a wszystkie ryby twoje przylgną do łusk twoich.

⁵ A wyrzucę cię na puszczą i wszystkie ryby rzeki twojéj, na ziemię padniesz, nie będą cię zbierać ani zgromadzać, zwierzowi ziemnemu i ptastwu powietrznemu dałem cię ku pożarciu:

⁶ I poznają wszyscy obywatele Egipscy, żem Ja Pan, przeto żeś był laską trzcinianą domowi Izraelskiemu. ^[31]

⁷ Gdy cię ręką uchwycili, i złamałeś się i zraniłeś wszystko ramię ich, a gdy się wspierali na tobie, skruszyłeś je i osłabiłeś wszystkie nerki ich.

⁸ Przeto to mówi Pan Bóg: Oto Ja przywiodę na cię miecz i wybiję z ciebie człowieka i bydlę.

⁹ I będzie ziemia Egipska pustynią i spustoszeniem, a poznają, żem Ja Pan, za to, żeś mówił: Moja jest rzeka i jam ją uczynił.

¹⁰ Przeto owo Ja na cię i na rzeki twoje, i obrócę ziemię Egipską w pustynię spustoszoną, mieczem zburzoną, od wieże Syenes aż do granic Murzyńskich.

¹¹ Nie przejdzie po niéj noga człowiecza, ani noga bydlęca będzie chodziła po niéj, ani będą w niéj mieszkać przez czterdzieści lat.

¹² I dam ziemię Egipską pustą w pośrodku ziem pustych, a miasta jéj w pośrodku miast zburzonych, i będą puste czterdzieści lat: Egiptyany rozproszę między narody i rozwieję je po ziemiach.

¹³ Bo to mówi Pan Bóg: Gdy się skończy czterdzieści lat, zgromadzę Egipt z narodów, do których byli rozproszeni.

¹⁴ I nawrócę poimanie Egipskie i posadzę je w ziemi Phathures, w ziemi narodzenia ich, i będą tam królestwem podłem.

¹⁵ Między innemi królestwy będzie najpodlejszem, a nie podniesie się więcéj nad narody, i umniejszę ich, aby nie panowali nad narody.

¹⁶ A nie będą więcej domowi Izraelowemu ufnością, nauczając nieprawości, aby uciekli, a szli za nimi: i poznają, żem Ja Pan Bóg.

[0783] ¹⁷ I stało się dwudziestego i siódmego roku, w pierwszym miesiącu, pierwszego dnia miesiąca, stało się głowo Pańskie do mnie, mówiąc:

¹⁸ Synu człowieczy! Nabuchodonozor, król Babiloński, zniewolił wojsko swe niewolą wielką przeciw Tyrowi: każda głowa obłysiała, z każdych plec włos spadł, a zapłaty mu nie dano, ani wojsku jego z Tyru za służbę, którą mi służył przeciw jemu.

¹⁹ Przeto to mówi Pan Bóg: Oto Ja dam Nabuchodonozora, króla Babilońskiego, do ziemie Egipskiéj, i weźmie mnóstwo jéj i złupi korzyści jéj i rozchwyci łupy jéj, i będzie zapłata wojsku jego

²⁰ I robocie, którą służył przeciw jemu; dałem mu ziemię Egipską, za to że mi robił, mówi Pan Bóg.

²¹ Onego dnia wyrośnie róg domowi Izraelowemu, a tobie dam usta otworzone w pośrodku ich: a poznają, żem Ja Pan.

Rozdział XXX

I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc :

² Synu człowieczy! prorokuj, a mów: To mówi Pan Bóg: Wyjcie! biada, biada, dniowi;

³ Bo blisko jest dzień i przybliża się dzień Pański, dzień obłoku, czas narodów będzie.

⁴ I przyjdzie miecz do Egiptu, i będzie strach w Ethyopskiéj ziemi, gdy polęgą zranieni w Egipcie, i wzięte będzie mnóstwo jego i skażone fundamenty jego.

⁵ Ethyopska ziemia i Libia i Lidyanie i wszystek ostatek pospólstwa i Chub i synowie ziemie przymierza z nimi od miecza polęgą.

⁶ To mówi Pan Bóg, i upadną podpierający Egipt, i będzie skażona pycha panowania jego, od wieże Syenes mieczem polęgą w nim, mówi Pan, Bóg zastępów.

⁷ I będą rozproszeni w pośrodku ziem spustoszonych, i miasta jego między miastami spustoszonemi będą.

⁸ I poznają, żem Ja Pan, gdy dam ogień w Egipcie, i starci będą wszyscy pomocnicy jego.

⁹ Onego dnia wynidą posłowie od oblicza mego na galerach, na ztarcie dufności Ethyopskiéj ziemie, i będzie strach u nich w dzień Egipski; bo bez wątpienia przyjdzie.

¹⁰ To mówi Pan Bóg: Wyniszczę lud Egipski ręką Nabuchodonozora, króla Babilońskiego.

¹¹ On i lud jego z nim, najmocniejszy z narodów, będą przy wiedzeni na wytracenie ziemie, i dobędą mieczów swych na Egipt a napełnią ziemię pobitymi.

¹² I uczynię łożyska rzek wyschłe i podam ziemię w ręce złośliwych i spustoszę ziemię i napełnienie jéj ręką cudzych. Ja Pan mówiłem.

¹³ To mówi Pan Bóg: I wygubię wyobrażenia a wytracę bałwany z Memphis: a książę z ziemie Egipskiéj nie będzie więcéj, i dam strach na ziemię Egipską. ^[32]

¹⁴ I zagubię ziemię Phatures i dam ogień na Thaphnis i uczynię sądy w Alexandryi.

¹⁵ I wyleję rozgniewanie moje na Pelusyum, siłę Egiptu, i wybiję mnóstwo Alexandryjskie.

¹⁶ I dam ogień na Egipt: jako rodząca boleć będzie Pelusyum, i Alexandrya będzie rozwalona, a w Memphis uciski na każdy dzień.

¹⁷ Młodzieńcy Heliopola i Bubasty od miecza polęgą, a same w niewolą zawiodą.

¹⁸ A w Taphnis zaćmi się dzień, gdy tam łamać będę sceptra Egipskie, a ustanie w nim pycha mocy jego, obłok go przykryje, a córki jego w niewolą będą zawiedzione.

¹⁹ A uczynię sądy w Egipcie, a poznają, żem Ja Pan.

²⁰ I stało się jedenastego roku, w pierwszym miesiącu, siódmego dnia miesiąca, stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

²¹ Synu człowieczy! ramię Pharaona, króla Egipskiego, złamałem, a oto niezawiniono go, aby mu zdrowie przywrócono, aby je związano chustami i ściągniono bindami, aby zaś wziąwszy moc mógłby trzymać miecz.

²² Przeto to mówi Pan Bóg: Owo Ja do Pharaona, króla Egipskiego, i skruszę ramię jego mocne, ale złamane, i wytrącę miecz z ręki jego:

[0784] ²³ I rozproszę Egipt między narody a rozwieję je po ziemiach.

²⁴ I zmocnię ramiona króla Babilońskiego i dam miecz mój w rękę jego i złamię ramię Pharaonowe, i stękać będą stękaniem zabici przed oczyma jego.

²⁵ A zmocnię ramiona króla Babilońskiego, a ramiona Pharaonowe upadną: i poznają, żem Ja Pan, gdy dam miecz mój w rękę króla Babilońskiego, i wyciągnie go na ziemię Egipską.

²⁶ I rozproszę Egipt między narody a rozwieję je po ziemiach: i poznają, żem Ja Pan.

Rozdział XXXI

I stało się roku jedenastego, w trzecim miesiącu, pierwszego dnia miesiąca, stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! rzecz Pharaonowi, królowi Egipskiemu, i ludowi jego: Komuś się stał podobnym w wielkości twojéj?

³ Oto Assur jako cedr na Libanie, piękny w gałęzi i oganisty i wysokiego wzrostu, a między gestem gałęziem podniósł się wierzch jego.

⁴ Wody go wychowały, głębokość go wywyższyła, rzeki jéj płynęły około korzenia jego, i strumienie swe puściła do wszech drzew polnych.

⁵ Dlatego się wyniosła wysokość jego nad wszystkie drzewa polne, i rozmnożyły się wszystkie gałązki jego i podniosły się gałęzie jego dla wielkich wód.

⁶ A gdy rozciągnął cień swój, na gałęziu jego poczyniło gniazda wszelkie ptastwo powietrzne, a pod gałęziem jego rodziły wszystkie bestye leśne, a pod cieniem jego mieszkała zgraja bardzo wielu narodów.

⁷ I był bardzo piękny w wielkości swéj i w rozszerzeniu gałązek swych; bo korzeń jego był przy wodach obfitych.

⁸ Cedry nie były wyższe nadeń w raju Bożym, jodły nie zrównały z wysokością jego, a jawory nie były równe gałęziom jego, żadne drzewo raju Bożego nie jest do niego przypodobane i do piękności jego.

⁹ Bom go ozdobnym uczynił i z wielą i gęstych gałęzi, i zajrzały mu wszystkie drzewa rozkoszne, które były w raju Bożym.

¹⁰ Przeto to mówi Pan Bóg: Za to, że się wywyższył wysokością, a postawił wierzch swój zielony i gęsty, i podniosło się serce jego wysokością swą:

¹¹ Dałem go w rękę najmocniejszego między narody, czyniąc uczyni mu; według niezbożności jego wyrzuciłem go.

¹² I wysieką go cudzy a najokrutniejsi z narodów, i porzucą go na górach, i na wszech dolinach opadnie gałęzie jego i połamią się latorośli jego na wszech skałach ziemie, i odstąpią z cienia jego wszyscy ludzie ziemscy i opuszczą go.

¹³ Na obaleniu jego mieszkało wszelkie ptastwo powietrzne, a na gałęziu jego był wszystek zwierz polny.

¹⁴ Przeto nie wyniosą się wysokością swoją wszystkie drzewa wodne, a nie wystawią wysokości swéj między oganistem i gałęzistem, i nie będą stać z wysokością swą wszystkie, które się odwilżają wodami; bo wszyscy podani są na śmierć do ziemie ostatniéj, w pośrodku synów człowieczych do tych, którzy zstępują do dołu.

¹⁵ To mówi Pan Bóg: W dzień, którego zstąpił do piekła, przywiodłem żałobę, okryłem go głębokością i zahamowałem rzeki jego a powściągnąłem wody wielkie: zasmucił się nad nim Liban, i wszystkie drzewa polne zachwiały się.

¹⁶ Głosem obalenia jego strwożyłem narody, gdym go dowiódł do piekła z tymi, którzy zstępowali do dołu: i pocieszone są na ziemi spodniéj wszystkie drzewa rozkoszy wyborne i osobliwe na Libanie, wszystkie, które się odwilżały wodą.

¹⁷ Bo i oni z nim zstąpią do piekła, do pobitych mieczem, i ramię każdego będzie siedziało pod cieniem jego w pośrodku narodów.

¹⁸ Do kogóżeś był przyrównany, o zacny a wysoki! między drzewy rozkosznemi? Otoś dowiedziony jest z drzewy rozkosznemi do ziemie [0785]ostatniéj: w pośrodku nieobrzezańców spać będziesz z tymi, które pobito mieczem. Tenci jest Pharao i wszystka zgraja jego, mówi Pan Bóg.

Rozdział XXXII

I stało się dwunastego roku, w miesiącu dwunastym, pierwszego dnia miesiąca, stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! weź lament nad Pharaonem, królem Egipskim, i rzeczesz do niego: Lwowi narodów przyrównany jesteś i smokowi, który jest w morzu, a miotałeś rogiem w rzekach twoich i mąciłeś wody nogami swemi a deptałeś rzeki ich.

³ Przeto to mówi Pan: Zarzucę na cię sieć moję w mnóstwie narodów mnogich, i wyciągnę cię niewodem moim.

⁴ I wyrzucę cię na ziemię, na oblicze pola porzucę cię, i każę mieszkać na tobie wszemu ptastwu powietrznemu, a nakarmię tobą zwierz wszystkiéj ziemie.

⁵ I położę mięso twoje na górach a napełnię pagórki twe ropą twoją.

⁶ I namoczę ziemię smrodem krwie twojéj po górach, a doliny napełnią się tobą.

⁷ A gdy zgaśniesz, zakryję niebo i ciemne uczynię gwiazdy jego, słońce obłokiem zakryję, a księżyc nie da światła swego. ^[33]

⁸ Wszystkie światła niebieskie smutnemi poczynię nad tobą i dam ciemność na ziemię twoję, mówi Pan Bóg, gdy polęgą zranieni twoi w pośród ziemie, mówi Pan Bóg.

⁹ A rozdraźnię serce narodów mnogich, gdy przywiodę skruszenie twoje między narody na ziemię, o których nie wiesz.

¹⁰ I uczynię, że się zdumieją nad tobą narodowie mnodzy, i królowie ich strachem wielkim będą się lękać nad tobą, gdy pocznie latać miecz mój po twarzach ich: i zdumieją się nagle każdy o duszę swą w dzień upadku twego.

¹¹ Bo to mówi Pan Bóg: Miecz króla Babilońskiego przyjdzie na cię.

¹² Mieczami mocarzów obalę zgraje twoje, niezwyciężone to wszystko narody, i zburzą pychę Egipską, i rozproszy się zgraja jego.

¹³ I wygubię wszystko bydło jego, które było nad wodami wielkiemi, a nie będzie ich więcéj mącić noga człowiecza, ani kopyta bydlęce nie będą ich mącić.

¹⁴ Tedy czyściuchne uczynię wody ich, a rzeki ich jako oliwę przywiodę, mówi Pan Bóg,

¹⁵ Gdy uczynię ziemię Egipską spustoszoną, a pusta będzie ziemia od pełności jéj, gdy wybiję wszystkie obywatele jéj: a poznają, żem Ja Pan.

¹⁶ Płacz jest, i płakać go będą, córki narodów płakać go będą, nad Egiptem i nad zgrajami jego, będą go płakać, mówi Pan Bóg.

¹⁷ I stało się dwunastego roku, piętnastego dnia miesiąca, stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

¹⁸ Synu człowieczy! śpiewaj żałobnie nad zgrają Egipską, a ściągnij ją samę i córki narodów dużych do ziemie ostatniéj, z tymi, którzy zstępują do dołu.

¹⁹ Czemeś piękniejszy? znidż a śpij z nieobrzezanymi.

²⁰ W pośrodku zabitych mieczem polęgą, miecz dany jest, przyciągnęli się i wszystkie ludzie jéj.

²¹ Mówić do niego będą między mocarzmi najmocniejsi z pośrodku piekła, którzy z pomocniki jego zstąpili i zasnęli, nieobrzezańcy, mieczem pobici.

²² Tam Assur i wszystka zgraja jego, około niego groby jego: wszyscy pozabijani i którzy polegli od miecza.

²³ Których groby są położone na ostatku dołu, a była zgraja jego około grobu jego: wszyscy pozabijani i polegli od miecza, którzy niegdy puszczali strach na ziemi żywiących.

²⁴ Tam Elam i wszystka zgraja jego około grobu jego, ci wszyscy pozabijani i padający od miecza, którzy zstąpili nieobrzezani do ziemie ostatniéj, którzy dawali strach swój na ziemi żywiących, i ponieśli sromotę swą z tymi, którzy zstępują do dołu.

[0786] ²⁵ W pośrodku pobitych postawili łoże jego na wszystek lud jego, około uiego grób jego; ci wszyscy nieobrzezani i pozabijani mieczem; bo puszczali strach swój na ziemi żywiących i ponieśli sromotę swą z tymi, którzy zstępują do dołu: w pośrodku zabitych położeni są.

²⁶ Tam Mosoch i Thubal i wszystka zgraja jego: około niego groby jego, ci wszyscy nieobrzezańcy i pozabijani i upadli mieczem ; bo puszczali strach swój na ziemi żywiących.

²⁷ A nie będą spać z mocarzmi i z upadłymi i z nieobrzezańcy, którzy zstąpili do piekła z orężem swym i położyli miecze swe pod głowami swemi, i były nieprawości ich na kościach ich; bo strachem mocarzów byli na ziemi żywiących.

²⁸ A tak i ty w pośrodku nieobrzezańców ztart będziesz i zaśniesz z pobitymi mieczem.

²⁹ Tam Idumea i królowie jéj i wszystkie książęta jéj, którzy dani są z wojskiem swem z pobitymi mieczem, i którzy z nieobrzezanymi zasnęli i z tymi, którzy zstępują do dołu.

³⁰ Tam książęta północne wszystkie i wszyscy łowcy, którzy zawiedzieni są z pobitymi, lękający się i od męztwa swego zawstydzeni, którzy zasnęli nieobrzezani z zabitymi mieczem i ponieśli sromotę swą z tymi, którzy zstępują do dołu.

³¹ Widział je Pharao a ucieszył się ze wszystkiej zgraje swéj, która jest mieczem obita: Pharao i wszystkie wojsko jego, mówi Pan Bóg.

³² Bo dałem strach mój na ziemi żywiących, i zasnął w pośrodku nieobrzezańców z pobitymi mieczem Pharao i wszystka zgraja jego, mówi Pan Bóg.

Rozdział XXXIII

I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc :

² Synu człowieczy! mów do synów ludu twego i rzeczesz do nich: Ziemia, gdy przywiodą na nię miecz, a lud ziemie weźmie męża jakiego z granic swoich i postawi go stróżem nad sobą,

³ A onby ujrzał miecz przychodzący na ziemię, a zatrąbiłby w trąbę i dałby znać ludowi,

⁴ I usłyszawszy, ktokolwiek on jest, głos trąby, a nie strzegłby się, a przyszedłby miecz i wziąłby go: krew jego na głowie jego będzie.

⁵ Głos trąby słyszał, a nie strzegł się, krew jego na nim będzie, lecz, jeźli się przestrzegł, duszę swoją zbawi.

⁶ Ale jeźli stróż ujrzy miecz przychodzący a nie zatrąbi w trąbę, a lud się nie podstrzeże, i przyjdzie miecz a weźmie duszę z nich, on ci w nieprawości swéj poiman jest, ale krwie jego z ręku stróżowéj szukać będę.

⁷ A ty, synu człowieczy! dałem cię stróżem domowi Izraelowemu, a tak, gdy usłyszysz z ust moich mowę, opowiesz im odemnie.

⁸ Jeźli. gdy Ja rzekę do niezbożnika: Niezbożniku! śmiercią umrzesz, nie będziesz mówił, aby się strzegł niezbożnik drogi swojej, on niezbożny w nieprawości swéj umrze, ale krwie jego z ręki twéj szukać będę.

⁹ Lecz jeźli, gdy ty opowiesz niezbożnikowi, aby się od dróg swoich nawrócił, nie nawróciłby się od drogi swojéj, on w nieprawości swéj umrze, a tyś wyzwolił duszę swoję.

¹⁰ A tak ty, synu człowieczy! mów do domu Izraelowego: Takeście rzekli, mówiąc: Nieprawości nasze i grzechy nasze są na nas, a od nich my schniemy: jakoż tedy żyć będziemy mogli?

¹¹ Rzecz do nich: Żywię Ja, mówi Pan Bóg, nie chcę śmierci niezbożnego, ale żeby się nawrócił niezbożny od drogi swéj, a żył.

¹² Nawróćcie się, nawróćcie się od dróg waszych bardzo złych, a przecz macie umrzeć, domie Izraelów? Ty tedy, synu człowieczy! mów do synów ludu twego: Sprawiedliwość sprawiedliwego nie wyzwoli go, w którykolwiek dzień zgrzeszy, a niezbożność niezbożnego nie zaszkodzi mu, któregokolwiek dnia nawróci się od niezbożności swéj: i sprawiedliwy  [0787]nie będzie mógł żyć w sprawiedliwości swéj, któregokolwiek dnia zgrzeszy.

¹³ Chociabym rzekł sprawiedliwemu, że żywotem żyć będzie, a ufając sprawiedliwości swéj uczyniłby nieprawość: wszystkie sprawiedliwości jego zapomnione będą, a w nieprawości swéj, którą czynił, w onéj umrze.

¹⁴ Lecz jeżli rzekę niezbożnemu: Śmiercią umrzesz, a będzie pokutę^[34] czynił z grzechu swego,

¹⁵ A będzie czynił sąd i sprawiedliwość i wróci zastawę on niezbożnik i łupież odda, w przykazaniach żywota chodzić będzie, ani czynić nic niesprawiedliwego, żywotem żyć będzie, a nie umrze.

¹⁶ Wszystkie grzechy jego, któremi grzeszył, nie będą mu poczytane: sąd i sprawiedliwość czynił, żywotem żyć będzie.

¹⁷ I rzekli synowie ludu twego: Nie jest równej wagi droga Pańska, a samych droga jest niesprawiedliwa.

¹⁸ Bo gdy odstąpi sprawiedliwy od sprawiedliwości swéj, a czynić będzie nieprawości, umrze w nich.

¹⁹ A gdy odstąpi niezbożiiy od niezbożności swéj, a czynić będzie sąd i sprawiedliwość, żyć będzie w nich.

²⁰ A mówicie: Nie jest prawa droga Pańska, każdego z was według drogi jego sądzić będę, domie Izraelów!

²¹ I stało się dwunastego roku, w dziesiątym miesiącu, piątego dnia miesiąca przeprowadzenia naszego, przyszedł do mnie, który był uciekł z Jeruzalem, mówiąc: Zburzone jest miasto.

²² A ręka Pańska stała się była nade mną w wieczór, niż był przyszedł, który był uciekł; i otworzył usta moje, aż przyszedł do mnie rano: a otworzywszy usta moje nie milczałem daléj,

²³ I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

²⁴ Synu człowieczy! którzy mieszkają w tych rozwalinach na ziemi Izraelskiéj, mówią: Jeden był Abraham, a dziedzictwem posiadł ziemię: a nas jest wiele, nam dana jest ziemia za dziedzictwo.

²⁵ Przeto rzeczesz do nich: To mówi Pan Bóg: Którzy ze krwią jadacie, a oczy wasze podnosicie do plugastw waszych i krew wylewacie, izali ziemię dziedzictwem posiędziecie?

²⁶ Stanęliście na miejscach waszych, czyniliście obrzydłosci, i każdy żonę bliźniego swego mazał, a mielibyście dziedzictwem posięść ziemię?

²⁷ To rzeczesz do nich: Tak mówi Pan Bóg: Żywię Ja, że co na rozwalinach mieszkają, od miecza polęgą, a kto na polu jest, zwierzom dan będzie na pożarcie, lecz którzy są na zamkach i w jaskiniach, morem pomrą.

²⁸ I dam ziemię na pustki i spustoszenie, i ustanie pyszna moc jéj; i spustoszeją góry Izraelskie, dlatego niemasz żadnego, ktoby po nich przechodził.

²⁹ A poznają, żem Ja Pan, gdy uczynię ziemię ich spustoszoną i pustą dla wszech obrzydłości ich, które czynili.

³⁰ A ty, synu człowieczy! Synowie ludu twego, którzy mówią o tobie podle murów i we drzwiach domowych, i mówią jeden do drugiego, mąż do bliskiego swego rzekąc: Pójdźcie, a posłuchajmy, co za mowa jest wychodząca od Pana,

³¹ I przychodzą do ciebie, jako gdyby przychodził lud, a siedzą przed tobą lud mój, i słuchają mów twoich; a nie czynią ich, w pieśń ust swoich, obracają je, a za łakomstwem swem serce ich chodzi.

³² A jesteś im jako pieśń muzycka, którą wdzięcznym a pięknym głosem śpiewają: i słuchają słów twoich, a nie czynią ich.

³³ A gdy przyjdzie, co opowiedziano; (bo oto przychodzi), tedy doznają, że prorok był między nimi.

Rozdział XXXIV

I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

[0788]² Synu człowieczy! prorokuj o pasterzach Izraelskich, prorokuj, a rzeczesz pasterzom: To mówi Pan Bóg: Biada pasterzom Izraelskim, którzy paśli samych siebie! izali trzód nie pasą pasterzowie?

³ Mlekoście jadali a wełnąście się przyodziewali, a co tłustego było, zabijaliście, a trzody mojéj nie paśliście.

⁴ Co niemocnego było, nie posilaliście, a co chorego, nie leczyliście, co połamanego było, nie powiązaliście, a co się oderwało, nie przywiedliście, a co było zginęło, nie szukaliście, aleście z surowością rozkazowali im i z mocą.

⁵ I rozproszyły się owce moje dlatego, że nie było pasterza, i stały się na pożarcie wszech zwierzów polnych, i rozpierzchnęły się.

⁶ Błądziły trzody moje po wszystkich górach, i po każdym pagórku wysokim i po wszem obliczu ziemie rozproszyły się trzody moje, a nie był, ktoby szukał, nie było, mówię, ktoby szukał.

⁷ Przeto, pasterzowie! słuchajcie słowa Pańskiego.

⁸ Żywię Ja, mówi Pan Bóg, za to że trzody moje stały się łupiestwem, i owce moje stały się na pożarcie wszech zwierzów polnych, że nie było pasterza; (bo nie szukali pasterzowie moi trzody mojéj:) ale pasterzowie samych siebie paśli, a trzód moich nie paśli.

⁹ Przeto, pasterzowie! słuchajcie słowa Pańskiego.

¹⁰ To mówi Pan Bóg: Oto Ja sam na pasterze, będę szukał trzody mojéj z rąk ich, i uczynię, że przestaną, aby więcéj nie paśli trzody, i aby nie paśli więcéj pasterzowie samych siebie: a wyzwolę trzodę moje z gęby ich, i nie będzie im dalej strawą.

¹¹ Bo to mówi Pan Bóg: Oto Ja sam będę szukał owiec moich i nawiedzę je.

¹² Jako nawiedza pasterz trzodę swoję w dzień, gdy bywa w pośrodku owiec swoich rozproszonych, tak nawiedzę owce moje i wybawię je ze wszech miejsc, do których były rozproszone w dzień obłoku i chmury.

¹³ I wywiodę je z narodów i zgromadzę je z ziem i przywiodę je do ziemie ich, i będę je pasł po górach Izraelskich, nad strumieniami i na wszech mieszkaniach ziemie.

¹⁴ Na pastwiskach najobfitszych paść je będę, a po górach wysokich Izraelskich będą pastwiska ich: tam będą odpoczywać w trawach zielonych, a na pastwiskach tłustych paść się będą po górach Izraelskich.

¹⁵ Ja będę pasł owce moje a Ja im dam leżeć, mówi Pan Bóg.

¹⁶ Co było zginęło, szukać będę, i co się było oderwało, przywiodę, co było połamano, pozwięzuję, co było chore, zmocnię, a co tłuste i mocne, strzedz będę a będę je pasł w sądzie.

¹⁷ A wy, trzody moje! to mówi Pan Bóg: Oto Ja rozsądzam między bydlęciem a bydlęciem, baranów i kozłów.

¹⁸ Aza wam nie dosyć było, paść się na dobréj paszy? żeście jeszcze i ostatki pasze waszej podeptali nogami swemi? a gdyście czystą wodę pili, ostatekeście nogami swemi mącili?

¹⁹ A owce moje tem, co było podeptano nogami waszemi, tem się pasły, a co nogi wasze pomąciły, to pijały.

²⁰ Przeto to mówi Pan Bóg do was: Oto Ja sam sądzę między bydlęciem tłustem a chudem;

²¹ Za to, żeście boki i plecami trącali, a rogami waszymi rzucaliście wszystkie niemocne bydlęta, aż się precz rozpierzchnęły:

²² Wybawię trzodę moję, i nie będzie daléj łupiestwem, a rozsądzę między bydlęciem a bydlęciem.

²³ I wzbudzę nad nimi pasterza jednego, który je będzie pasł, sługę mego Dawida: on je paść będzie i on im będzie pasterzem. ^[35]

²⁴ A Ja Pan będę im Bogiem, a sługa mój Dawid książęciem wpośrodku ich. Ja Pan mówiłem.

²⁵ I uczynię z nimi przymierze pokoju, i uczynię, że ustaną bestye złe z ziemie: a ci, którzy mieszkają na puszczy, bezpiecznie będą spać w lesiech.

²⁶ I postawię je około pagórku mego błogosławieństwem: i spuszczać  [0789]będę deszcz czasu swego: deszcze błogosławieństwa będą.

²⁷ I da drzewo polne owoc swój, a ziemia wydawać będzie urodzaj swój, i będą w ziemi swej bez bojaźni, a poznają, żem Ja Pan, gdy połamię łańcuchy jarzma ich, a wyrwę je z ręki rozkazujących im.

{{WersetBW|34|28. I nie będą więcej łupiestwem narodów, ani pożrą ich bestye ziemie; ale będą mieszkać bezpiecznie bez żadnego strachu.

²⁹ I wzbudzę im płód mianowany, a nie będą więcéj umniejszeni głodem w ziemi, ani poniosą więcéj sromoty narodów.

³⁰ I poznają, żem Ja Pan, Bóg ich, z nimi, a oni lud mój, dom Izraelów, mówi Pan Bóg.

³¹ A wy trzody moje, trzody pastwiska mego, ludzie jesteście, a Ja Pan Bóg wasz, mówi Pan Bóg. ^[36]

Rozdział XXXV

I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! postaw oblicze swe przeciw górze Seir i będziesz prorokował o niéj, i rzeczesz jéj:

³ To mówi Pan Bóg: Oto Ja do ciebie, góro Seir! a wyciągnę rękę moję na cię i uczynię cię spustoszoną i pustą.

⁴ Miasta twoje zburzę, a ty pustą będziesz, a poznasz, żem Ja Pan.

⁵ Dlatego żeś była nieprzyjacielem wiecznym, i zawarłaś syny Izraelowe w rękach miecza, czasu ich utrapienia, czasu nieprawości ostatecznéj,

⁶ Przeto żywię Ja, mówi Pan Bóg, że cię podam krwi, a krew cię gonić będzie; a gdy krwie nienawidzisz, krew cię gonić będzie.

⁷ I uczynię górę Seir spustoszoną i pustą i zniosę z niej idącego i wracającego się.

⁸ I napełnię góry jéj pobitymi jéj: na pagórkach twoich i na dolinach twoich i na potokach pobici mieczem polęgą.

⁹ Na pustki wieczne dam cię, a w mieściech twoich mieszkać nie będą: a poznacie, żem Ja Pan Bóg. Dlatego, żeś rzekła: Dwa narody i dwie ziemie moje będą, i dziedzictwem je posiędę, gdyż tam był Pan:

¹¹ Przetóż żywię Ja, mówi Pan Bóg, że uczynię według gniewu mego i według zawiści twéj, którąś czyniła nienawidząc ich: a będę znajomy przez nie, gdy cię sądzić będę.

¹² A poznasz, że Ja Pan słyszałem wszystkie hańby twoje, któreś mówiła o górach Izraelskich, rzekąc: Spustoszały, nam na pożarcie dane są.

¹³ I powstaliście na mię usty swemi i uwłaczaliście przeciw mnie słowy swemi. Jam słyszał.

¹⁴ To mówi Pan Bóg: Z weselem wszystkiéj ziemie w pustynią cię obrócę.

¹⁵ Jakoś się weseliła nad dziedzictwem domu Izraelowego, że było rozproszone, tak uczynię tobie: spustoszoną będziesz, góro Seir! i wszystka Idumea. A poznają, żem Ja Pan.

Rozdział XXXVI

A ty, synu człowieczy! prorokuj na góry Izraelskie, a rzeczesz: Góry Izraelskie! słuchajcie słowa Pańskiego.

² To mówi Pan Bóg: Przeto że rzekł nieprzyjaciel o was: Hej! wysokości wieczne dostały się nam w dziedzictwo,

³ Przeto prorokuj a mów: To mówi Pan Bóg: Dlatego, żeście spustoszone i podeptane wokoło i stałyście się dziedzictwem innym narodom i przyszłyście na wargę języka i hańbę ludu:

⁴ Przeto, góry Izraelskie! słuchajcie słowa Pana Boga: To mówi Pan Bóg górom i pagórkom, potokom i dolinom i puszczom, obalinom i miastom opuszczonym, które zburzone są, i wyśmiane od innych narodów okolicznych.

⁵ Przeto to mówi Pan Bóg, że w ogniu rzewniwości mojéj mówiłem o innych narodziech i o wszystkiéj Idumei, którzy dali ziemię moję sobie za dziedzictwo z weselem i ze wszego serca i z umysłu, i wyrzucili ją, aby spustoszyli.

[0790]⁶ Przeto prorokuj na ziemię Izraelską i rzeczesz górom i pagórkom, wierzchom gór i dolinom: To mówi Pan Bóg: Oto Ja w rzewniwości mojéj i w zapalczywości mojéj mówiłem, dlatego zelżenie narodów nosiliście.

⁷ Przeto tak mówi Pan Bóg: Jam podniósł rękę, aby narodowde, którzy około was są, sami swą sromotę nosili.

⁸ A wy, góry Izraelskie! gałązki swe wypuszczajcie a owoc wasz przynoście ludowi memu Izraelskiemu; bo blisko jest, żeby przyszedł.

⁹ Bo owo Ja do was, a nawrócę się do was, i będą was orać i przyjmiecie siew.

¹⁰ I rozmnożę w was ludzie i wszystek dom Izraelski, i będą mieszkać w mieściech, a miejsca obalone naprawione będą.

¹¹ I napełnię was ludźmi i bydłem, i rozmnożą się i urosną: i osadzę was jako z przodku i obdarzę większemi dobrami, niźliście mieli z pierwu, a poznacie, żem Ja Pan.

¹² I przywiodę na was ludzie, lud mój Izraelski, i dziedzictwem was posiędą: i będziesz im dziedzictwem i nie przydasz więcéj być bez nich.

¹³ To mówi Pan Bóg: Za to, że mówią o was: Pożeraczką ludzi jesteś i dawiącą naród swój:

¹⁴ Przeto nie będziesz więcéj jeść ludzi i narodu swego nie będziesz daléj zabijać, mówi Pan Bóg.

¹⁵ A nie dam w tobie więcéj słyszeć sromoty od narodów, i hańby od ludzi nie poniesiesz i narodu twego więcéj nie utracisz, mówi Pan Bóg.

¹⁶ I stało się słowo Pańskie do mnie, mówiąc:

¹⁷ Synu człowieczy! dom Izraelów mieszkali w ziemi swéj i zmazali ją drogami swemi i sprawami swemi, wedle nieczystoty miesięcznice była droga ich przedemną.

¹⁸ I wylałem rozgniewanie moje na nie dla krwie, którą rozlewali po ziemi, i bałwanami swymi zmazali ją.

¹⁹ I rozproszyłem je między narody, a rozwiani są po ziemiach, według dróg ich i wynalazków ich osądziłem je.

²⁰ i weszli do narodów, do których weszli, i zmazali imię święte moje, gdy mówiono o nich: Lud to Pański jest, a z ziemie jego wyszli. ^[37]

²¹ I zfolgowałem imieniu świętemu memu, które był zmazał dom Izraelów między narody, do których weszli.

²² Przeto powiesz domowi Izraelowemu: To mówi Pan Bóg: Nie dla was Ja uczynię, domie Izraelów! ale dla imienia mego świętego, któreście zmazali między narody, do którycheście weszli.

²³ I poświęcę imię moje wielkie, które zmazane jest między narody, któreście zmazali w pośrodku ich, aby poznali narodowie, żem Ja Pan, mówi Pan zastępów, gdy się poświęcę wami przed nimi.

²⁴ Bo zabiorę was z narodów i zgromadzę was ze wszystkich ziem i przywiodę was do ziemie waszéj.

²⁵ I wyleję na was wodę czystą, i będziecie oczyszczeni od wszech nieczystót waszych, i od wszech bałwanów waszych oczyszczę was.

²⁶ I dam wam serce nowe i ducha nowego położę wpośród was, a wyjmę serce kamienne z ciała waszego i dam wam serce mięsne.

²⁷ A Ducha mego położę w pośrodku was, a uczynię, żebyście w przykazaniach moich chodzili i sądów moich strzegli i czynili.

²⁸ I będziecie mieszkać w ziemi, którąm dał ojcom waszym, i będziecie mi ludem, a Ja wam będę Bogiem.

²⁹ I zbawię was wszech nieczystót waszych, a przyzowię zboża i rozmnożę je, a nie włożę na was głodu.

³⁰ I rozmnożę owoc drzew i urodzaje polne, żebyście nie nosili więcéj hańby głodu między narody.

³¹ I wspomniecie na drogi wasze złościwe i na sprawy niedobre, i omierzną wam nieprawości wasze i niecnoty wasze.

³² Nie dla was Ja uczynię, mówi Pan Bóg, niech wam wiadomo będzie, wstydajcie się a sromajcie się za drogi wasze, domie Izraelów!

³³ To mówi Pan Bóg: W dzień, którego was oczyszczę ze wszech nieprawości waszych, a uczynię, że będą  [0791]mieszkać w mieściech, i znowu zbuduję rozwaliny:

³⁴ A ziemia spustoszała będzie sprawiona, która była pierwéj spustoszona przed oczyma każdego podróżnego,

³⁵ Rzekną: Ziemia ona niesprawna stała się jako ogród rozkoszny, a miasta puste opuszczone i wywrócone usiadły obronne.

³⁶ I poznają narodowie, którzykolwiek zostaną około was, że Ja Pan zbudowałem rozwalone i nasadziłem niesprawione: Ja Pan mówiłem i uczyniłem.

³⁷ To mówi Pan Bóg: Jeszcze w tem najdą mię dom Izraelów, że im uczynię, rozmnożę je jako trzodę ludzi.

³⁸ Jako trzodę świętą, jako trzodę Jeruzalem na święta uroczyste jego, tak będą miasta spustoszone napełnione trzodami ludzi: a poznają, żem Ja Pan.

Rozdział XXXVII

Stała się nademną ręka Pańska, i wyprowadził mię w duchu Pańskim i postawił mię wpośród pola, które było pełne kości.

² I obwiódł mię po nich wokoło, a było ich bardzo wiele po polu i bardzo suchych.

³ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! mniemasz, że żyć będą te kości? I rzekłem: Panie Boże, ty wiesz.

⁴ I rzekł do mnie: Prorokuj o tych kościach, i rzeczesz im: Kości suche, słuchajcie słowa Pańskiego!

⁵ To mówi Pan Bóg tym kościom: Oto Ja wpuszczę w was ducha, i żyć będziecie.

⁶ I dam na was żyły i uczynię, że porośnie na was mięso, a powlokę was skórą i dam wam ducha, i żyć będziecie a poznacie, żem Ja Pan.

⁷ I prorokowałem, jako mi był rozkazał, i stał się szum, gdym ja prorokował, a oto poruszenie, i przystąpiły kości do kości, każda do stawu swego.

⁸ I ujrzałem, a ono po nich żyły i ciało wstąpiło, i rozciągnęła się na nich skóra po wierzchu: a ducha nie miały.

⁹ I rzekł do mnie: Prorokuj do ducha, prorokuj, synu człowieczy! a rzeczesz do ducha: To mówi Pan Bóg: Od czterech wiatrów przyjdź duchu! a natchnij te pobite, a niech ożyją.

¹⁰ I prorokowałem, jako mi był rozkazał, i przyszedł w nie duch, a ożyły i stanęły na nogach swych, wojsko wielkie bardzo wielce.

¹¹ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! kości te wszystkie sąć dom Izraelski. Oni mówią: Wyschły kości nasze, i zginęła nadzieja nasza, i jesteśmy odcięci.

¹² Przeto prorokuj, a mów do nich: To mówi Pan Bóg: Oto Ja otworzę groby wasze a wywiodę was z grobów waszych, ludu mój! i wwiodę was do ziemie Izraelskiéj,

¹³ A poznacie, żem Ja Pan, gdy otworzę groby wasze, i wywiodę was z grobów waszych, ludu mój!

¹⁴ I gdy dam ducha mego w was, i gdy ożywiecie, i gdy wam dam odpoczynąć w ziemi waszéj, a doznacie, że Ja Pan mówiłem i uczyniłem, mówi Pan Bóg.

¹⁵ I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

¹⁶ A ty, synu człowieczy! weźmij sobie drewno jedno, a napisz na niem: Judy i synów Izraelowych, towarzyszów jego; i weźmij drewno drugie, a napisz na nim: Józephowi, drzewu Ephraimowemu, i wszystkiemu domowi Izraelowemu i towarzyszom jego.

¹⁷ I złóż je jedno do drugiego sobie w jedno drewno, i będą na zjednoczenie w ręce twojéj.

¹⁸ A gdy rzeką do ciebie synowie ludu twego, mówiąc: Izali nam nie oznajmisz, co przez to znaczysz?

¹⁹ Będziesz mówił do nich: To mówi Pan Bóg: Oto Ja wezmę drewno Józephowe, które jest w ręce Ephraim, i pokolenia Izraelowe, które z nim są złączone, i dam je wespół z drewnem Judy i uczynię je drewnem jednem, i będą jedno w ręce jego.

²⁰ A będą drewna, na których napiszesz w ręce twéj, przed ich oczyma.

²¹ I rzeczesz do nich: To mówi  [0792]Pan Bóg: Oto Ja wezmę syny Izraelowe z pośrodku narodów, do których zaszli, i zgromadzę je zewsząd, a przywiodę je do ziemie ich.

²² I uczynię je narodem jednym w ziemi na górach Izraelskich, i król jeden będzie wszystkim rozkazujący, a nie będą daléj dwa narodowie, ani się więcéj dzielić będą na dwoje królestwo. ^[38]

²³ Ani się więcéj mazać będą bałwany swymi i obrzydłościami swemi i wszemi nieprawościami swemi; i wybawię je ze wszech mieszkań, na których grzeszyli, i oczyszczę je, i będą mi ludem, a Ja im będę Bogiem.

²⁴ A sługa mój Dawid królem nad nimi, i pasterz jeden będzie ich wszystkich, w sądziech moich chodzić będą i przykazania mego przestrzegać i czynić je będą. ^[39]

²⁵ I będą mieszkać na ziemi, którąm dał słudze memu Jakóbowi, w któréj mieszkali ojcowie wasi: i będą na niéj mieszkać sami i synowie ich i synowie synów ich aż na wieki, a Dawid, sługa mój, książęciem ich na wieki.

²⁶ I uczynię z nimi przymierze pokoju, przymierze wieczne będzie im, i ugruntuję je i rozmnożę i dam świątynię moje w pośrodku ich na wieki. ^[40]

²⁷ I będzie przybytek mój między nimi, a będę im Bogiem, a oni będą mi ludem.

²⁸ I poznają narodowie, żem Ja Pan poświęcający Izraela, gdy będzie świątynia moja w pośrodku ich na wieki.

Rozdział XXXVIII

I stała się mowa Pańska do mnie, mówiąc:

² Synu człowieczy! postaw oblicze swe przeciw Gog, ziemi Magog, książęciu głowy Mosoch i Thubal, a prorokuj o nim. ^[41]

³ I rzeczesz do niego: To mówi Pan Bóg: Oto Ja do ciebie, Gog, książęcia głowy Mosoch i Thubal.

⁴ I będę cię obracał i włożę wędzidło na czeluści twoje, i wywiodę cię i wszystko wojsko twoje, konie i jezdne, ubrane w pancerze wszystkie, mnóstwo wielkie porywających kopiją i tarcz i miecze.

⁵ Persowie, Ethyopianie i Lybianie z nimi, wszyscy z tarczami i w przyłbicach.

⁶ Gomer i wszystkie hufy jego, dom Thogormy, strony północne, i wszystka siła jego i narodowie mnodzy z tobą.

⁷ Spraw się a zgotuj się i wszystko mnóstwo twoje, które się zgromadziło do ciebie, a bądź im za przykazanie.

⁸ Po długim czasie nawiedzon będziesz w ostateczne lata wnidziesz do ziemie, która się wróciła od miecza, a zebrana jest z ludzi mnogich na góry Izraelskie, które były puste ustawicznie: ta z narodów jest wywiedziona, i będą mieszkać w niéj bezpiecznie wszyscy.

⁹ A wstępując jako burza przyjdziesz i jako obłok, abyś zasłonił ziemię, ty i wszystkie hufy twoje i narodów wiele z tobą.

¹⁰ To mówi Pan Bóg: Onego dnia wstąpią mowy na serce twoje, i umyślisz myśl bardzo złą,

¹¹ I rzeczesz: Wtargnę do ziemie bez muru, przyjdę na spokojne a mieszkające bezpiecznie: ci wszyscy mieszkają bez muru, a zawór i bram nie mają:

¹² Abyś zdzierał łupy i przypadał na korzyści, abyś ściągnął rękę twoję na te, którzy spustoszeni byli, a potem przywróceni, i na lud, który jest zebrany z narodów, który począł posiadać i być obywatelem środku ziemie.

¹³ Saba i Dedan i kupcy Tharsys i wszyscy lwi jéj rzeką tobie: Izali na branie łupów ty idziesz? Oto na rozchwytanie korzyści zebrałeś mnóstwo twoje, abyś zabrał śrebro i złoto i wyniósł statek i majętność, a żebyś złupił łupy niezliczone.

¹⁴ Przeto prorokuj, synu człowieczy! a mów do Gog: To mówi Pan Bóg: Aza nie onego dnia, gdy będzie mieszkał lud mój Izraelski bezpiecznie, wiedzieć będziesz?

[0793] ¹⁵ I przyjdziesz z miejsca twego, z stron północnych, ty i narodów wiele z tobą, wsiadający na konie wszyscy, lud wielki i wojsko gwałtowne.

¹⁶ I przyciągniesz na lud mój Izraelski jako obłok, abyś pokrył ziemię. W ostateczne dni będzie, i przywiodę cię do ziemie mojéj, żeby mię poznali narodowie, gdy będę poświęcon w tobie przed oczyma ich, o Gog!

¹⁷ To mówi Pan Bóg: Tyś tedy jest on, o którymem mówił czasów dawnych w ręce sług moich, proroków Izraelskich, którzy prorokowali we dni onych czasów, żem cię miał przywieść na nie.

¹⁸ I będzie w on dzień, w dzień przyjścia Gog na ziemię Izraelską, mówi Pan Bóg, wstąpi rozgniewanie moje w zapalczywości mojéj,

¹⁹ A w rzewniwości mojéj, w ogniu gniewu mego mówiłem; bo dnia onego będzie wielki rozruch w ziemi Izraelskiéj.

²⁰ I poruszą się od oblicza mego ryby morskie i ptastwo powietrzne i zwierz polny i wszelki płaz, który się rusza po ziemi, i wszyscy ludzie, którzy są na obliczu ziemi, i poprzewracają się góry i poupadają płoty, i każdy mur na ziemię upadnie. ^[42]

²¹ I zwołam przeciwko niemu ze wszystkich gór moich miecz, mówi Pan Bóg, miecz każdego obróci się na brata jego.

²² A osądzę go morem i krwią i deszczem gwałtownym i kamieniem wielkiem, ogniem i siarką dżdżyć będę nań i na wojsko jego i na narodów wiele, które są z nim.

²³ I uwielmożę się i poświęcę się a znajomy będę przed oczyma wiela narodów, i poznają, żem Ja Pan.

Rozdział XXXIX

A ty, synu człowieczy! prorokuj przeciw Gog, i rzeczesz: To mówi Pan Bóg: Owo Ja do ciebie, Gog, książęcia głowy Mosoch i Thubal.

² I obracać cię będę i wywiodę cię i uczynię, że wyciągniesz z stron północnych, a przywiodę cię na góry Izraelskie.

³ I wytrącę łuk twój z lewéj ręki twojéj, i strzały twoje z prawéj ręki twéj wyrzucę.

⁴ Na górach Izraelskich upadniesz, ty i wszystkie huty twoje, lud twój, który jest z tobą: zwierzom, ptakom i wszym latającym i zwierzowi ziemskiemu dałem cię na pożarcie.

⁵ Na obliczu pola upadniesz; bom Ja rzekł, mówi Pan Bóg.

⁶ I puszczę ogień na Magog i na te, którzy mieszkają na wyspach bezpiecznie, a poznają, żem Ja Pan.

⁷ A imię święte moje oznajmię w pośrodku ludu mego Irzraelskiego, a nie zmażę więcéj imienia mego świętego, i poznają narodowie, żem Ja Pan, święty Izraelski.

⁸ Oto przyszedł i stało się, mówi Pan Bóg, tenci jest dzień, o którymem mówił.

⁹ I będą wychodzić obywatele z miast Izraelskich, i palić będą i spalą oręże, tarcz i drzewca, łuk i strzały i kije ręczne i włócznie, będą je palić ogniem siedm lat.

¹⁰ A nie będą nosić drew z pola, ani rąbać z lasów; bo oręże palić będą ogniem, a złupią te, którym były łupem, i rozchwycą rozchwytacze swe, mówi Pan Bóg.

¹¹ I będzie onego dnia, dam Gog miejsce mianowane za grób w Izraelu, dolinę podróżnych na wschód morza, która uczyni, że się zdumieją i mijający: a pogrzebią tam Gog i wszystkie zgraje jego, i będzie nazwana doliną mnóstwa Gog.

¹² A pogrzebią je dom Izraelów, aby oczyścili ziemię przez siedm miesięcy.

¹³ A pogrzebie go wszystek lud ziemie, i będzie im sławny dzień, któregom się wsławił, mówi Pan Bóg.

¹⁴ I męże ustawiczne postanawiać będą, przeglądające ziemię, którzyby grzebli i szukali tych, którzy byli pozostali na obliczu ziemie, aby ją oczyścili, a po siedmi miesiącach szukać poczną.

¹⁵ I obejdą przechodzący po ziemi, a ujrzawszy kość człowieczą, postawią podle niéj słup, aż ją pogrzebią grobarze w dolinie mnóstwa Gog.

[0794] ¹⁶ A imię miasta Ammona, i oczyszczą ziemię.

¹⁷ A tak ty, synu człowieczy! to mówi Pan Bóg: Mów wszemu latającemu i wszystkim ptakom i wszemu zwierzowi polnemu: Zejdźcie się, śpieszcie się, zbieżcie się zewsząd na rzeź moję, którą Ja wam rzężę, rzeź wielką na górach Izraelskich, żebyście jedli mięso a krew pili.

¹⁸ Mięso mocarzów jeść będziecie, a krew książąt ziemskich pić będziecie, baranów i jagniąt i kozłów i byków i karmnych i wszech tłustych.

¹⁹ I najecie się tłustości do sytości, a pić będziecie krew do upicia z rzezi, któréj Ja narzeżę wam.

²⁰ I nasycicie się u stołu mojego koni i jezdnych mocnych i wszech mężów walecznych, mówi Pan Bóg.

²¹ I położę sławę moję miedzy narody, i ujrzą wszyscy narodowie sąd mój, którym uczynił, i rękę moję, którąm na nie włożył.

²² A poznają domy Izraelów, żem Ja Pan, Bóg ich, ode dnia onego i napotem.

²³ I poznają narodowie, że w nieprawości swéj był poiman dom Izraelów, dlatego że mię opuścili: i zakryłem oblicze moje od nich i podałem je w ręce nieprzyjaciół, i wszyscy polegli od miecza.

²⁴ Według nieczystoty ich a złości uczyniłem im i zakryłem oblicze moje od nich.

²⁵ Przeto to mówi Pan Bóg: Teraz przywrócę poimanie Jakóbowe i zmiłuję się nad wszystkim domem Izraelowym i wezmę rzewniwość dla imienia mego świętego.

²⁶ I poniosą sromotę swą i wszelaki występek, którym występowali przeciwko mnie, gdy mieszkać będą w ziemi swéj bezpiecznie, nikogo się nie bojąc:

²⁷ A gdy je wrócę z narodów a zgromadzę je z ziem nieprzyjaciół ich, a poświęcon będę w nich przed oczyma wielu narodów;

²⁸ I poznają, żem Ja Pan, Bóg ich, przeto żem je przeniósł do narodów i zebrał je do ziemie ich, a nie zostawiłem tam żadnego z nich.

²⁹ I nie zakryję więcéj oblicza mego od nich, dlatego żem wylał ducha mego na wszystek dom Izraelów, mówi Pan Bóg.

Rozdział XL

Dwudziestego i piątego roku zaprowadzenia naszego, na początku roku, dziesiątego dnia miesiąca, czternastego roku potem, jako zburzone jest miasto, tegoż samego dnia stała się nademną ręka Pańska, i przywiódł mię tam.

² W widzeniach Boskich przywiódł mię do ziemie Izraelskiéj i zostawił mię na górze bardzo wysokiéj, na której było jakoby budowanie miasta leżącego ku południu.

³ I wwiódł mię tam, a oto mąż, którego kształt był jako kształt miedzi, a sznur lniany w ręce jego i trzcina miary w ręce jego, a stał w bramie.

⁴ I mówił do mnie tenże mąż: Synu człowieczy! patrz oczyma swemi, i uszyma swemi słuchaj, a przyłóż serce swe do wszystkiego, co ja ukażę tobie; bo, abyć to ukazano, jesteś tu przywiedzion, oznajmij wszystko, co ty widzisz, domowi Izraelowemu.

⁵ A oto mur zewnątrz około domu wszędy, a w ręce męża trzcina miary na sześć łokci i na dłoni, i zmierzył szerokość budowania trzciną jedną, wysokość téż trzciną jedną.

⁶ I przyszedł do bramy, która patrzała ku drodze wschodniéj, i wstąpił po wschodach jéj i wymierzył próg bramy trzciną jedną wszerz, to jest próg jeden trzciną jedną na szerzą.

⁷ I komorę trzciną jedną na dłuż, a trzciną jedną na szerzą, a między komorami pięć łokci.

⁸ A próg bramy wedle przysionka bramy wewnątrz trzciną jedną.

⁹ I wymierzył przysionek bramy na ośm łokci, a czoło jego na dwa łokcie, a przysionek bramy był wewnątrz.

¹⁰ A komory bramy ku drodze wschodniéj, trzy ztąd, a trzy zonąd, miara jedna trzech, i miara jedna czół z obu stron.

[0795]¹¹ I wymierzył szerzą progu bramy dziesiącią łokci, a dłużą bramy trzynaście łokci.

¹² A kraj przed komorami na jeden łokieć, a łokieć drugi końca z obu stron, a komory na sześć łokci były ztąd i z owąd.

¹³ Mierzył téż bramę od dachu komory aż do dachu jéj, szerokość na dwadzieścia i pięć łokci, drzwi przeciw drzwiom.

¹⁴ I uczynił czoła na sześćdziesiąt łokci, a u czoła sień bramy zewsząd wokoło.

¹⁵ A przed obliczem bramy, która przychodziła aż do oblicza przysionka bramy wnętrznéj, pięćdziesiąt łokci.

¹⁶ I okna pochodziste w komorach, i w czołach ich, które były wewnątrz bramy, zewsząd wokoło, takież téż były w przysionkach okna wokoło wewnątrz, a przed czołami malowanie palm.

¹⁷ I wywiódł mię do sieni zewnętrznéj, a oto skarbnice i tło położone kamieniem w sieni wokoło, trzydzieści skarbnic wokoło tła.

¹⁸ A tło na czele bram według długości bram było na dole.

¹⁹ I wymierzył szerokość od oblicza bramy niższéj aż do czoła sieni wnętrznéj z nadworza, sto łokci na wschód i na północy.

²⁰ Bramę téż, która patrzyła ku drodze północnéj sieni zewnętrznéj, wymierzył tak na dłuż jako i na szerz.

²¹ I komory jéj trzy ztąd, a trzy zonąd, i czoło jéj i przysionek jéj według miary bramy pierwszéj, pięćdziesiąt łokci dłużą jéj, a szerzą dwadzieścia i pięć łokci.

²² A okna jéj i przysionek i rzezania według miary bramy, która patrzała na wschód, a na siedm stopniów było wstępowanie do niéj, a przysionek przed nią.

²³ A brama sieni wnętrznéj przeciw bramie północnéj i wschodniéj, i wymierzył od bramy aż do bramy sto łokci.

²⁴ I wywiódł mię na drogę południową, a oto brama, która patrzała na południe, i zmierzył czoło jéj i przysionek jéj wedle miar wyższych.

²⁵ I okna jéj i przysionki wokoło, jako inne okna, pięćdziesiąt łokci wzdłuż, a w szerz dwadzieścia i pięć łokci.

²⁶ A siedmią stopniów wstępowano na nię, a przysionek przede drzwiami jéj, i palmy wyrzezane były, jedna ztąd, a druga zonąd, na czele jéj.

²⁷ I brama sieni wnętrznéj na drodze południowéj, i wymierzył od bramy aż do bramy na drodze południowej sto łokci.

²⁸ I wwiódł mię do sieni wnętrznéj do bramy południowéj i wymierzył bramę według miar wyższych.

²⁹ Komorę jéj i czoło jéj i przysionek jéj temiż miarami, i okna jéj i przysionek jéj wokoło pięćdziesiąt łokci wzdłuż, a wszerz dwadzieścia i pięć łokci.

³⁰ A przysionek wokoło na dłuż dwadzieścia i pięć łokci, a na szerz pięć łokci.

³¹ A przysionek jéj ku sieni zewnętrznéj, a palmy jej na czele, i ośm stopniów było, którymi wstępowano do niéj.

³² I wwiódł mię do sieni wnętrznéj drogą wschodnią i wymierzył bramę wedle miar przerzeczonych.

³³ Komorę jéj i czoło jéj i przysionek jéj, jako wyżéj, i okna jéj i przysionki jéj wokoło na dłużą, pięćdziesiąt łokci, a na szerzą dwadzieścia i pięć łokci.

³⁴ A przysionek jéj, to jest sieni zewnętrznéj, a palmy wyrzezane na czele jéj ztąd i zonąd: a po ośmi stopniach wstępowanie na nie.

³⁵ I wwiódł mię do bramy, która patrzyła na północy, i wymierzył według miar wyższych.

³⁶ Komorę jéj i czoło jéj i przysionek jéj i okna jéj wokoło, na dłużą pięćdziesiąt łokci, a na szerzą pięć i dwadzieścia łokci.

³⁷ A przysionek jéj patrzał ku sieni zewnętrznéj, i rycie palm na czele jéj ztąd i zowąd, a po ośmi stopniach wstępowanie do niéj.

³⁸ A przy każdéj skarbnicy drzwi na czołach bram: tam omywano całopalenie.

³⁹ A w przysionku bramy dwa stoły po jednéj, a dwa stoły po  [0796]drugiéj stronie, aby ofiarowano na nich całopalenia i za grzech i za występ.

⁴⁰ A przy boku zewnętrznym, który wstępuje do drzwi bramy, która jest ku północy, dwa stoły, a przy drugiéj stronie przed przysionkiem bramy dwa stoły.

⁴¹ Cztery stoły ztąd, a cztery stoły zonąd, po bokach bramy ośm stołów było, na których ofiarowano.

⁴² A cztery stoły do całopalenia z kamienia kwadratowego uczynione, wzdłuż na półtora łokcia i wszerz na półtora łokcia, a na zwyż łokieć jeden: na którychby kładziono naczynie, którem ofiarują, całopalenie i ofiarę.

⁴³ A kraje ich na jedne dłoń zakrzywione wewnątrz, a na stolech mięso na ofiarę.

⁴⁴ A przed bramą wnętrzną komory śpiewaków w sieni wnętrznéj, która była w boku bramy patrzącéj na północy, a oblicza ich ku drodze południowéj: jedna przy boku bramy wschodniéj, która patrzyła ku drodze północnéj.

⁴⁵ I rzekł do mnie: Ta komora, która patrzy ku drodze południowéj, będzie kapłańska, którzy strzegą, na straży kościelnéj.

⁴⁶ A komora, która patrzy ku drodze północnéj, będzie dla kapłanów, którzy strzegą służby ołtarzowéj. Ci są synowie Sadok, którzy przystępują z synów Lewi do Pana, aby mu służyli.

⁴⁷ I wymierzył sień na dłużą sto łokci i na szerzą sto łokci, na cztery granie, i ołtarz przed kościołem.

⁴⁸ I wwiódł mię do przysionku kościelnego, a wymierzył przysionek pięć łokci ztąd, a pięć łokci zonąd, a szerokość bramy trzy łokcie ztąd, a trzy łokcie zonąd.

⁴⁹ Długość zaś przysionku dwanaście łokci, a szerokość jedenaście łokci, a po ośmi stopniach wstępowano do niéj, a słupy były na czołach, jeden ztąd, a drugi zonąd.

Rozdział XLI

I wwiódł mię do kościoła, i zmierzył czoła, sześć łokci wszerz ztąd, a sześć łokci zonąd, szerzą przybytku.

² A szerokość bramy dziesięć łokci była, a boki bramy pięć łokci ztąd, a pięć łokci zonąd, i wymierzył długości jego czterdzieści łokci, a szerokości dwadzieścia łokci.

³ A wszedłszy wewnątrz wymierzył na czele bramy dwa łokcie, a bramy na sześć łokci, a szerokość bramy siedm łokci.

⁴ I zmierzył długość jego dwadzieścia łokci a szerokości jego dwadzieścia łokci przed obliczem kościoła, i rzekł do mnie: To jest święte świętych.

⁵ I wymierzył ścianę domu sześć łokci, a szerokość boku cztery łokcie zewsząd około domu.

⁶ A boki, bok do boku, dwakroć trzydzieści i trzy, a były wychodzące, któreby wchodziły przez ścianę domu na bokach wokoło, żeby dzierżały a nie dotykały się ściany kościelnéj.

⁷ A plac był w okrąg wstępujący wzgórę kręconym wschodem, a na salę kościelną prowadził wokoło, przeto szerszy był kościół wzgórę, a tak ze spodku chodzono ku górze na środek.

⁸ I widziałem w domu wysokość wokoło i założone boki pod miarą trzciny na sześć łokci.

⁹ A szerokość ściany pobocznéj zewnątrz pięć łokci, i był wnętrzny dom w bokach domowych.

¹⁰ A między skarbnicami szerokości dwadzieścia łokci około domu zewsząd.

¹¹ A drzwi boku na modlitwę, drzwi jedne ku drodze północnéj, a drzwi jedne ku drodze południowéj, a szerokość miejsca na modlitwę pięć łokci wokoło.

¹² A budowanie, które było odłączone i obrócone ku drodze patrzącéj ku morzu, wszerz siedmdziesiąt łokci, a ściana budowania pięć łokci na szerzą wokoło, a dłuż jéj dziewięćdziesiąt łokci.

¹³ I zmierzył długość domu sto łokci: i budowanie, które było odłaczone^[43], i ściany jego wzdłuż sto łokci.

¹⁴ A szerokość przed obliczem domu i onego, które było odłączone na wschód, sto łokci.

[0797] ¹⁵ I zmierzył długość budowania przeciw onemu, które było odłączone na zadzie, ganki z obu stron na sto łokci: i kościół wnętrzny i przysionki sieni.

¹⁶ Progi i okna pochodziste, i ganki wokoło po trzech stronach przeciwko progu każdego, i położone drzewem wkoło, w okrąg, od ziemie aż do okien, a okna zamknione nade drzwiami,

¹⁷ I aż do domu wnętrznego i z nadworza po każdéj ścianie wokoło, wewnątrz i zewnątrz podług miary.

¹⁸ I uczynione Cheruby i palmy, a palma między Cherubem a Cherubem, a dwoje oblicze miał Cherub.

¹⁹ Oblicze człowiecze podle palmy z téj strony, a oblicze lwie podle palmy z drugiéj strony, wyrażone po wszystkim domu wokoło.

²⁰ Od ziemie aż do wierzchu drzwi Cherubim i palmy wyrażone były na ścianie kościelnéj.

²¹ Próg na cztery granie, a oblicze świątynie wejrzenie przeciwko wejrzeniu.

²² Ołtarza drzewianego wysokość na trzy łokcie, a długość jego na dwa łokcie, a węgły jego i długość jego i ściany jego drzewiane. I mówił do mnie: Toć jest stół przed Panem.

²³ A dwoje drzwi były w kościele i w świątyni.

²⁴ A we dwojgu drzwi z obudwu stron dwoje drzwiczki były, które się społem zwierały; bo dwoje drzwi było z obojéj strony wrót.

²⁵ A były wybite na samych drzwiach kościelnych Cherubim i rycie palm, jako i na ścianach téż były wyrażone, przeto i mięższe były drzewa na czele przysionku zewnątrz.

²⁶ Nad któremi okna pochodziste, i podobieństwo palm ztąd i zowąd na filarkach przysionku według boków domu i szerokości ścian.

Rozdział XLII

I wywiódł mię do sieni zewnętrznéj drogą wiodącą ku północy, i wwiódł mię do skarbnice, która była przeciw odłączonemu budowaniu i przeciw domowi leżącemu ku północy.

² Przed obliczem długości sto łokci drzwi północnych, a szerokości pięćdziesiąt łokci.

³ Przeciwko dwudziestu łokci sieni wnętrznéj i przeciw tłu, położonemu kamieniem sieni zewnętrznéj, gdzie był ganek złączony z gankiem trojakim.

⁴ A przed skarbnicami przechodzenie na dziesiąci łokci na szerzą do wnętrzności patrzając drogi na jeden łokieć, a drzwi ich na północy.

⁵ Gdzie były skarbnice na wierzchu niższe; bo trzymały na sobie ganki, które z nich wychodziły, ze spodnich i ze średnich budowania.

⁶ Bo były trzy piętra, a nie miały słupów, jako były słupy w sieniach: przetóż wychadzały ze spodnich i ze średnich od ziemie pięćdziesiąt łokci.

⁷ A ganek wkoło podle skarbnic, które były na drodze sieni zewnętrznéj przed skarbnicami, długość jego pięćdziesiąt łokci.

⁸ Bo długość była skarbnic sieni zewnętrznéj pięćdziesiąt łokci, a długość przed obliczem kościoła sto łokci.

⁹ A pod skarbnice one było wchodzenie od wschodu słońca, gdy kto wchodził do nich z sieni zewnętrznéj.

¹⁰ Na szerokości ganku okrągłego sieni, która była ku drodze wschodniéj przed budowaniem osobnem, a były przed budowaniem skarbnice.

¹¹ A droga przed obliczem ich według podobieństwa skarbnic, które były na drodze północnéj, według długości ich tak i szerokość ich, i wszystko wejście do nich i podobieństwa i drzwi ich.

¹² Według drzwi skarbnic, które były na drodze patrzącéj ku wiatru z południa, drzwi na początku drogi, która droga była przed przysionkiem odłączonym wchodzącym drogą wschodnią.

¹³ I rzekł do mnie: Skarbnice północne i skarbnice południowe, które są przed budowaniem odłączonem, te są skarbnice święte, w których jadają kapłani, którzy przystępują do Pana do świątynie świętych: tam będą kłaść święte świętych i [0798]ofiarę za grzech i za występ; bo miejsce święte jest.

¹⁴ A gdy wnidą kapłani, nie wynidą z świątynie do sieni zewnętrznéj, a tam schowają szaty swe, w których służą; bo święte są, i obloką się w insze szaty, a tak wynidą do ludu.

¹⁵ A gdy dokonał miar domu wnętrznego, wywiódł mię drogą bramy, która patrzała ku drodze wschodniéj i zmierzył ją zewsząd wokoło.

¹⁶ A zmierzył przeciw wiatru wschodniemu trzciną pomiary pięć set trzcin, trzciną pomiary wokoło.

¹⁷ I zmierzył téż przeciw wiatru północnemu pięć set trzcin trzciną pomiary wokoło.

¹⁸ I ku wiatru południowemu wymierzył pięć set trzcin trzciną pomiary wkoło.

¹⁹ A ku wiatru zachodniemu wymierzył pięć set trzcin trzciną pomiary.

²⁰ Na cztery wiatry wymierzył mur jéj zewsząd wokoło, długość na pięć set łokci i szerokość na pięć set łokci, dzielącą między świątynią a miejscem ludu pospolitego.

Rozdział XLIII

I wiódł mię do bramy, która patrzała na drogę wschodu słońca.

² A to chwała Boga Irzaelskiego^[44] szła drogą wschodową, a głos miała jako głos wód wielkich, a ziemia się świeciła od majestatu jego.

³ I widziałem widzenie na kształt widzenia, którem widział, gdy był przyszedł, aby zatracił miasto, a kształt wedle widzenia, którem widział u rzeki Chobar, i padłem na oblicze swoje.

⁴ A majestat Pański wszedł do kościoła drogą bramy, która patrzała na wschód słońca.

⁵ I podniósł mię duch i wwiódł mię do sieni wnętrznéj, a oto pełen był dom chwały Pańskiéj.

⁶ I usłyszałem mówiącego do mnie z domu, a mąż, który stał podle mnie,

⁷ Rzekł do mnie: Synu człowieczy! miejsce stolice mojéj i miejsce stóp nóg moich, gdzie mieszkam w pośrodku synów Izraelowych na wieki, a nie zmażą więcéj dom Izraelski imienia mego świętego, sami i królowie ich, wszeteczeństwy swemi i upadlinami królów swych i wyżynami swemi.

⁸ Którzy zbudowali próg swój podle progu mego i podwoje swe podle podwojów moich, a mur był między mną a nimi, i zmazali imię święte moje obrzydłościami, które czynili: przetom je wyniszczył w gniewie moim.

⁹ A tak teraz niech oddalą wszeteczeństwo swe i upadliny królów swych odemnie: a będę mieszkał w pośrodku ich zawsze.

¹⁰ A ty, synu człowieczy! ukaż domowi Izraelskiemu kościół, a niechaj się wstydzą nieprawości swych a niech zmierzą budowanie.

¹¹ A niech się zasromają wszego, co czynili: wizerunek domu i budowania tego wyjścia i wchodzenia i wszystko opisanie jego i wszystkie przykazania jego i wszystek porządek jego i wszystkie ustawy jego ukaż im, i napiszesz przed ich oczyma, aby strzegli wszystkiego opisania jego i przykazania jego i czynili je.

¹² Ten jest zakon domu na wierzchu góry: Wszystka granica jego wokoło jest świątynia świętych, ten tedy jest zakon domu.

¹³ A te miary ołtarza łokciem najprawdziwszym, który miał łokieć i dłoń: łona jego był łokieć i łokieć na szerzą, a granica jego aż do kraju jego i wokoło dłoń jedna, to téż była wysokość ołtarza.

¹⁴ A od łona ziemie aż do kraju najniższego dwa łokcie, a szerokości łokieć jeden: a od kraju mniejszego aż do kraju większego cztery łokcie, a szerz na jeden łokieć.

¹⁵ A sam Aryel na cztery łokcie, a od Aryela aż ku górze cztery rogi.

¹⁶ A Aryel dwanaście łokci wzdłuż, na dwanaście łokci w szerz, czworogranisty i na równe granie.

¹⁷ A kraj czternaście łokci na dłużą i czternaście na szerzą na cztery granie jego, a korona około niego na pół łokcia, a łono jego na łokciu wokoło, a stopnie jego obrócone na wschód słońca.

¹⁸ I rzekł do mnie: Synu człowieczy! to mówi Pan Bóg: Te są ustawy ołtarza, w którykolwiek dzień [0799]zbudowany będzie, aby na nim ofiarowano całopalenie i krew wylewano.

¹⁹ I dasz kapłanom i Lewitom, którzy są z nasienia Sadok, którzy przystępują do mnie, mówi Pan Bóg, aby mi ofiarowali, cielca z stada za grzech.

²⁰ A wziąwszy ze krwie jego, włożysz na cztery rogi jego i na cztery węgły kraju i na koronę wokoło: i oczyścisz go i poświęcisz.

²¹ I weźmiesz cielca, który będzie ofiarowan za grzech, a spalisz go na miejscu odłączonem domu za świątynią.

²² A wtórego dnia ofiarujesz kozła kóz niepokalanego za grzech, i oczyszczą ołtarz, jako oczyścili cielcem.

²³ A gdy dokonasz oczyszczać jego, ofiarujesz cielca z stada niepokalanego i barana z trzody niepokalanego.

²⁴ I ofiarujesz je przed obliczem Pańskiem, i wrzucą kapłani na nie soli i ofiarują je całopaleniem Panu.

²⁵ Siedm dni uczynisz kozła za grzech na każdy dzień, i cielca z stada i barana z bydła niepokalane ofiarować będą.

²⁶ Siedm dni oczyszczać będą ołtarz i ochędożą go i napełnią rękę jego.

²⁷ A wypełniwszy dni, ósmego dnia i daléj uczynią kapłani na ołtarzu całopalenia wasze, co za pokój ofiarują; a będę wam miłościw, mówi Pan Bóg.

Rozdział XLIV

I obrócił mię ku drodze bramy świątynie zewnętrznéj, która patrzała na wschód słońca, a była zamkniona.

² I rzekł Pan do mnie: Ta brama zamkniona będzie, nie będzie otworzona, i mąż nie wnidzie przez nię; bo Pan, Bóg Izraelski, wszedł przez nię, i będzie zamkniona

³ Książęciu. Książę samo będzie siedzieć w niéj, aby jadło chleb przed Panem: drogą bramy przysionku wchodzić będzie a drogą jéj wychodzić.

⁴ I przywiódł mię drogą bramy północnéj przed oblicze domu, i ujrzałem, ano napełniła chwała Pańska dom Pański, i padłem na oblicze moje.

⁵ I rzekł do mnie Pan: Synu człowieczy! połóż serce twoje a patrz oczyma twemi i uszyma twemi słuchaj wszystkiego, co Ja mówię do ciebie o wszystkich Ceremoniach domu Pańskiego i o wszech zakoniech jego, i położysz serce twoje na drogach kościelnych po wszystkich wyjściach świątynie.

⁶ I rzeczesz do draźniącego mnie domu Izraelowego: To mówi Pan Bóg: Miejcie dosyć na wszech złościach waszych, domie Izraelów!

⁷ Przeto że wwodzicie syny obce, nieobrzezane na sercu i nieobrzezane na ciele, żeby byli w świątyni mojéj i mazali dom mój; i ofiarujecie chleby moje, tłustość i krew i łamiecie przymierze moje wszemi złościami waszemi.

⁸ A nie strzegliście przykazania świątynie mojéj i postawiliście stróże obrzędów moich w świątyni mojéj sami sobie.

⁹ To mówi Pan Bóg: Żaden cudzoziemiec nieobrzezany na sercu i nieobrzezany na ciele nie wnidzie do świątynie mojéj, żaden syn obcy, który jest w pośrodku synów Izraelowych.

¹⁰ Ale i Lewitowie, którzy daleko odstąpili odemnie w błędzie synów Izraelskich i zbłądzili odemnie za bałwany swymi i nieśli nieprawość swoję,

¹¹ Będą w świątyni mojéj stróżmi i wrótnymi bram domu i sługami domu, oni będą bić całopalenia i ofiary ludu, i oni stać będą przed nimi, aby im służyli.

¹² Przeto iż służyli im przed oczyma bałwanów ich i byli domowi Izraelowemu zgorszeniem nieprawości, przetom podniósł rękę moję na nie, mówi Pan Bóg, i poniosą nieprawość swoję.

¹³ A nie przybliżą się do mnie, aby mi sprawowali urząd kapłański, ani przystąpią do żadnéj świątnice mojéj podle świątynie świętych: ale poniosą sromotę swoję i złości swe, które czynili.

¹⁴ I poczynię je odźwiernymi domu [0800]na wszelkiéj posłudze jego i na wszystko, co się dziać będzie w nim.

¹⁵ Lecz kapłani i Lewitowie, synowie Sadok, którzy strzegli obrzędów świątynie mojéj, gdy błądzili synowie Izraelowi odemnie, ci przystąpią do mnie, aby mi służyli i stać będą przed oczyma memi, aby mi oliarowali tłustość i krew, mówi Pan Bóg.

¹⁶ Ci wnidą do świątynie mojéj, ci téż przystąpią do stołu mego, aby mi służyli i strzegli obrzędów moich.

¹⁷ A gdy będą wchodzić do bram sieni wnętrznéj, obloką szaty lniane, a nie wnidzie na nie nic wełnianego, gdy służą w bramach sieni wnętrznéj i wewnątrz.

¹⁸ Czapki lniane będą na głowach ich i ubranie płócienne będzie na biodrach ich, a nie będą się opasować w pocie.

¹⁹ A gdy wnidą do sieni zewnętrznéj do ludu, zewloką szaty swe, w których służyli, i położą je w skarbnicy świątynie a obloką się w inne szaty, a nie poświęcą ludu szatami swemi.

²⁰ Głowy téż swej golić nie będą, ani włosów zapuszczać, ale niech strzygąc przystrzygają głów swoich.

²¹ I wina niech nie pije żaden kapłan, kiedy ma wniść do sieni wnętrznéj.

²² I wdowy i porzucone niech nie pojmują za żony, ale panny z nasienia domu Izraelowego; ale i wdowę, która będzie wdową po kapłanie, pojmą.

²³ A lud mój uczyć będą, co za różność między rzeczą świętą a splugawioną i między rzeczą czystą a nieczystą, okażą im.

²⁴ A gdy będzie spór, stać będą na sądziech moich i sądzić będą, praw moich i przykazania mego we wszech świętach uroczystych strzedz będą i szabaty moje święcić będą,

²⁵ A do umarłego człowieka nie wnidą, aby się nie zmazali, chyba do ojca i do matki i do syna i do córki i do brata i do siostry, która drugiego męża nie miała, którymi się mazać będą.

²⁶ A gdy będzie oczyszczony, naliczą mu siedm dni.

²⁷ A w dzień wejścia swego do świątynie, do sieni wnętrznéj, aby mi służył w świątyni, ofiaruje za grzech swój, mówi Pan Bóg. ^[45]

²⁸ A nie będą mieć dziedzictwa; Jam dziedzictwo ich, i osiadłości nie dacie im w Izraelu; bom Ja osiadłość ich.

²⁹ Ofiarę i za grzech i za występ oni jeść będą: i każdy ślub w Izraelu ich będzie. ^[46]

³⁰ I pierwiastki wszech pierworodnych i wszystkie mokre ofiary ze wszech, które ofiarują, kapłańskie będą, i pierwiastki pokarmów waszych dawać będziecie kapłanowi, aby oddał błogosławieństwo domowi twemu. ^[47]

³¹ Żadnéj zdechliny, ani poimanego od zwierzów z ptaków i z bydła nie będą jeść kapłani.

Rozdział XLV

A gdy poczniecie ziemię losem dzielić, oddzielcie pierwiastki Panu poświątne z ziemie, na dłużą pięć i dwadzieścia tysięcy, a na szerzą dziesięć tysięcy: poświątnem to będzie we wszej granicy jego wokoło.

² A będzie z każdéj strony poświęcone pięćset, a pięćset na cztery strony wokoło, a pięćdziesiąt łokci na przedmieście jego wokoło.

³ A od téj miary wymierzysz wzdłuż dwadzieścia i pięć tysięcy, a wszerz dziesięć tysięcy, a na tem będzie kościół i świątynia świętych.

⁴ Poświątne z ziemie będzie kapłanom, sługom świątnice, którzy przystępują do służby Pańskiéj: i będzie im miejsce na domy i na świątynią świętości.

⁵ A dwadzieścia i pięć tysięcy wzdłuż a dziesięć tysięcy wszerz będzie dla Lewitów, którzy posługują w domu, ci posiędą dwadzieścia skarbnic.

⁶ A na osiadłość miasta dacie pięć tysięcy wszerz, a wzdłuż dwadzieścia i pięć tysięcy, podług oddzielenia świątynie, na wszystek dom Izraelski.

⁷ Książęciu téż ztąd i zowąd na oddzielenie świątynie i na osiądłość^[48] [0801]miasta, przed oddzieleniem świątynie i przed osiadłością, miasta od boku morza aż do morza, a od boku wschodniego aż do wschodu słońca, a długość według każdéj strony od granice zachodniéj aż do granice wschodniéj.

⁸ Z ziemie będzie miał osiadłość w Izraelu, i nie będą, daléj pustoszyć księżęta ludu mego, ale ziemię dadzą domowi Izraelskiemu według pokolenia ich.

⁹ To mówi Pan Bóg: Dosyć miejcie na tem książęta Izraelskie! nieprawości i łupiestwa zaniechajcie a sądy i sprawiedliwość czyńcie, oddzielcie granice wasze od ludu mego, mówi Pan Bóg.

¹⁰ Waga sprawiedliwa i Epha sprawiedliwe i Bat sprawiedliwy będzie u was.

¹¹ Epha i Bat równe i w jednę miarę będą, żeby Bat brał dziesiątą część korca, a Epha dziesiątą część korca: według miary korca będzie pomierzanie ich. ^[49]

¹² A sykiel dwadzieścia pieniędzy ma, a dwadzieścia syklów, i pięć i dwadzieścia syklów, i piętnaście syklów grzywnę czynią.

¹³ I te są pierwiastki, które weźmiecie: szóstą część Ephy z korca pszenice i szóstą część Ephy z korca jęczmienia.

¹⁴ Miara téż oliwy: Bat oliwy dziesiąta część korca jest, a dziesięć Batów korzec czynią; bo dziesięć Batów napełniają korzec.

¹⁵ I barana jednego z trzody dwuset, z tych, które chowają Izrael na ofiarę i na całopalenie i na zapokojne dla oczyszczenia za nie, mówi Pan Bóg.

¹⁶ Wszystek lud ziemski będzie powinien ten podatek książęciu Izraelskiemu.

¹⁷ A na książęciu będą całopalenia i ofiara i mokre ofiary na uroczyste święta i na soboty i na wszystkie uroczyste święta domu Izraelowego, on będzie czynił za grzech ofiarę i całopalenie i zapokojne ofiary na oczyszczenie za dom Izraelski.

¹⁸ To mówi Pan Bóg: Pierwszego dnia miesiąca weźmiesz cielca z stada niepokalanego a oczyścisz świątynią.

¹⁹ A weźmie kapłan ze krwie, która będzie za grzech, i włoży na podwoje domu i na cztery węgły kraju ołtarza i na podwoje bramy i sieni wnętrznéj.

²⁰ I tak uczynisz siódmego dnia z miejsca za każdego, który nie wiedział, a błędem zwiedzion jest, i oczyścisz za dom.

²¹ W pierwszym miesiącu, czternastego dnia miesiąca, będziecie mieć uroczyste święto Paschy, siedm dni przaśniki jedzone będą.

²² I uczyni książę dnia onego za się i za wszystek lud ziemski cielca za grzech.

²³ A w święto siedmiu dni będzie czynił całopalenie Panu siedm cielców i siedm baranów niepokalanych na każdy dzień przez siedm dni: a za grzech kozła kóz na każdy dzień.

²⁴ I ofiarę Ephy do cielca, a Ephy do barana uczyni, i oliwy Hin przy każdem Ephie.

²⁵ Siódmego miesiąca, piętnastego dnia miesiąca, w święto uroczyste uczyni, jako wyżéj powiedziano, przez siedm dni, tak za grzech, jako za całopalenie, i ofiarę i oliwę.

Rozdział XLVI

To mówi Pan Bóg: Brama sieni wnętrznéj, która patrzy na wschód, będzie zamkniona przez sześć dni, w które robią, a w dzień sobotni będzie otworzona ; ale i w dzień pierwszy miesiąca będzie otworzona.

² I wnidzie książę drogą przysionku bramy z zewnątrz i stać będzie u progu bramy, a będą czynić kapłani całopalenie jego i zapokojne ofiary jego, a będzie się modlił na progu bramy i wnidzie; lecz brama nie będzie zamkniona aż do wieczora.

³ I będzie się modlił lud ziemski u drzwi onéj bramy w soboty i na nowiu przed Panem.

⁴ A całopalenie to ofiaruje książę Panu, w dzień sobotni sześć baranków niepokalanych i barana niepokalanego.

⁵ A obiaty Ephy do barana, a do [0802]baranków obiatę, którą da ręka jego, a oliwy Hin do każdego Ephy

⁶ A na dzień nowego miesiąca cielca z stada niepokalanego: i sześć baranków i baranów będą niepokalane.

⁷ I Epha do cielca, Epha téż do barana uczyni obiaty, a do baranków, jako najdzie ręka jego, a oliwy Hin do każdego Ephy.

⁸ A gdy ma wniść książę, drogą przysionku bramy niech wnidzie i tąż drogą niechaj wynidzie.

⁹ Lecz, gdy będzie wchodził lud ziemski przed Pana na dni uroczyste, który wnidzie bramą północną, aby się kłaniał, niech wynidzie drogą bramy południowéj, a kto wchodzi drogą bramy południowéj, niech wynidzie drogą bramy północnéj, nie wraca się drogą bramy, którą wszedł, ale przeciwko niéj wynidzie.

¹⁰ A książę w pośrodku ich z wchodzącymi wnidzie, a z wychodzącymi wynidzie.

¹¹ A w jarmarki i na uroczyste dni będzie obiata Ephy do cielca i Ephy do barana, a jagnięty będzie ofiara, ile da ręka jego, a oliwy Hin do każdego Ephy.

¹² A gdy czynić będzie książę dobrowolne całopalenie, albo zapokojne dobrowolne Panu, otworzą mu bramę, która patrzy na wschód, i będzie czynił całopalenie swe i zapokojne swe, jako zwykło bywać w dzień sobotni, a wynidzie, i zawrą bramę, gdy wynidzie.

¹³ I baranka tegorocznego niepokalanego będzie czynił całopaleniem co dzień Panu: zawsze rano czynić je będzie.

¹⁴ I uczyni obiatę nań co poranek, szóstą część Ephy, a oliwy trzecią część Hin, aby była zmieszana z białą mąką: obiata Panu zakonna, ustawiczna i wieczna.

¹⁵ Uczyni baranka i obiatę i oliwę co poranek, całopalenie wieczne.

¹⁶ To mówi Pan Bóg: Jeźli da książę dar któremu z synów swych, dziedzictwo jego będzie z synów jego, posiędą je dziedzicznem prawem.

¹⁷ A jeźli co odkaże z dziedzictwa swego któremu z sług swoich, będzie jego aż do roku odpustu, i wróci się do książęcia; lecz dziedzictwo jego synom jego będzie.

¹⁸ A nie weźmie książę z dziedzictwa ludu gwałtem i z osiadłości ich; ale z osiadłości swéj da dziedzictwo synom swym, żeby się nie rozpraszał lud mój każdy od osiadłości swéj.

¹⁹ I wwiódł mię przez wejście, które było z boku bramy, do skarbnic świątnice do kapłanów, które patrzyły na północy, a było tam miejsce patrzące na zachód.

²⁰ I rzekł do mnie: To jest miejsce, gdzie będą warzyć kapłani za grzech i za występ, gdzie będą warzyć obiatę, aby nie wynosili do sieni zewnętrznéj, i aby był poświęcony lud.

²¹ I wywiódł mię do sieni zewnętrznéj i obwiódł mię po czterech kątach sieni, a oto sionka była w kącie sieni każdéj, sionka w każdym kącie sieni.

²² We czterech kąciech sieni sionki rozłożone, czterdzieści łokci wzdłuż, a trzydzieści wszerz, jednéj miary cztery były.

²³ A ściana wokoło obtaczająca cztery sionki, i kuchnie poczynione były pod gankami wokoło.

²⁴ I rzekł do mnie: Ten jest dom kuchen, w którym warzyć będą słudzy domu Pańskiego ofiary ludu.

Rozdział XLVII

I obrócił mię ku drzwiom domu, a oto wody wychodziły zpod progu domu na wschód słońca; bo oblicze domu patrzyło na wschód słońca, a wody schodziły na prawy bok kościoła na południe ołtarza.

² I wywiódł mię drogą bramy północnéj a obrócił mię ku drodze przed bramą zewnętrzną na drogę, która patrzyła na wschód słońca, a oto wody wylewające z boku prawego.

³ Gdy wychodził mąż na wschód słońca, który miał sznur w ręce swéj, a wymierzył tysiąc łokci, i przewiódł mię przez wodę aż do kostek.

⁴ I zaś wymierzył tysiąc i przewiódł mię przez wodę aż do kolan.

[0803] ⁶ I wymierzył tysiąc i przewiódł mię przez wodę aż do nerek. I wymierzył tysiąc potoku, któregom nie mógł przebrnąć; bo się podniosły były wody głębokiego potoku, który nie może być przebrniony.

⁶ I rzekł do mnie: Zaisteś widział, synu człowieczy? i wywiódł mię i obrócił do brzegu potoku.

⁷ A gdym się obrócił, alić po brzegu potoku drzewa bardzo wiele z obudwu stron.

⁸ I rzekł do mnie: Te wody, które wychodzą do mogił piasku wschodniego, a schodzą na równinę puszczy, wnidą do morza i wynidą, a będą uzdrowione wody.

⁹ A wszelka dusza żywiąca, która płaza, gdziekolwiek przyjdzie potok, będzie żywa, i będzie ryb dosyć wiele, gdy tam przyjdą te wody, i będzie uzdrowiono i żyć będzie wszystko, dokąd przyjdzie potok.

¹⁰ I będą stać nad nimi rybitwi, od Engaddy aż do Engallim suszenie niewodów będzie: wiela rodzajów będą ryby jego, jako ryby morza wielkiego, mnóstwa zbytniego.

¹¹ Lecz na brzegach jego i na błotach nie będą uzdrowione; bo się w solne żupy obrócą.

¹² A nad potokiem wyrośnie na brzegach jego z obudwu stron wszelkie drzewo owoc rodzące, nie opadnie list z niego i nie ustanie owoc jego: na każdy miesiąc przyniesie nowy owoc; bo wody jego z świątnice wynidą, i będzie owoc jego na pokarm, a liście jego na lekarstwo.

¹³ To mówi Pan Bóg: Ta jest granica, w któréj posiędziecie ziemię dwojenaście pokoleń Izraelowych; bo Józeph dwojaki sznur ma.

¹⁴ A posiędziecie ją każdy równie jako i brat jego, nad którą podniosłem rękę moję, żebym dał ojcom waszym, i dostanie się wam ta ziemia w osiadłość.

¹⁵ A ta jest granica ziemie, ku stronie północnéj od morza wielkiego drogą Hethalon idącym do Sedada:

¹⁶ Emath, Berotha, Sabarym, które jest między granicą Damaszku a między granicą Ematli, dom Thychon, który jest podle granice Auran.

¹⁷ I będzie granica od morza aż do sieni Enon, granicą Damaszku i od północy do północy: granica Emath strona północna.

¹⁸ A strona wschodnia z pośród Auran i z pośród Damaszku i z pośród Galaad i z pośród ziemie Izraelskiéj, Jordan rozgraniczający do morza wschodniego; będziecie téż mierzyć stronę wschodnią.

¹⁹ A strona południowa na południe od Thamara aż do wód przeciwieństwa Kades, a potok aż do morza wielkiego: a to jest strona południowa na południe.

²⁰ A strona morza morze wielkie od granice na prost, aż przyjdziesz do Emath, ta jest strona morza.

²¹ I podzielicie sobie tę ziemię według pokoleń Izraelowych.

²² I weźmiecie ją w dziedzictwo sobie i przychduiom, którzy przystaną do was, którzy spłodzą syny w pośrodku was, a będą wam jako tu rodzicy między synmi Izraelowymi: z wami będą się dzielić osiadłością w pośrodku pokoleń Izraelowych.

²³ A przy któremkolwiek pokoleniu przychodzień będzie, tam mu dacie osiadłość, mówi Pan Bóg.

Rozdział XLVIII

I te imiona pokoleń od granic północnych podle drogi Hethalon idącym do Emath, sień Enan granica Damaszku ku północy podle drogi Emath: i będzie mu strona wschodnia morze, Danowi jedna.

² A przy granicy Danowéj od strony wschodniéj aż do strony morza, Asserowi jedna.

³ A przy granicy Asserowéj od strony wschodniéj aż do strony morza, Nephthalemu jedna.

⁴ A przy granicy Nephthali od strony wschodniéj aż do strony morza, Manassemu jedna.

⁵ A przy granicy Manasse od strony wschodniéj aż do strony morza, Ephraimowi jedna

⁶ A przy granicy Ephraimowéj od strony wschodniéj aż do strony morza, Rubenowi jedna.

⁷ A przy granicy Rubenowéj od [0804]strony wschodniéj aż do strony morza, Judzie jedna.

⁸ A przy granicy Judy od strony wschodnij aż do strony morza, będą pierwociny, które odłączycie, pięć i dwadzieścia tysięcy na szerzą i na dłużą, jako każda część od strony wschodniéj aż do strony morza, a będzie świątynia w pośrodku jéj.

⁹ Pierwociny, które odłączycie Panu, wzdłuż na dwadzieścia i pięć tysięcy a wszerz na dziesięć tysięcy.

¹⁰ A te będą pierwociny świątynie kapłanów, na północy wzdłuż dwadzieścia i pięć tysięcy, a ku morzu wszerz dziesięć tysięcy; ale i na wschód wszerz dziesięć tysięcy, a na południe wzdłuż dwadzieścia i pięć tysięcy. A świątynia Pańska będzie w pośrodku ich.

¹¹ Kapłanom świątnica będzie z synów Sadok, którzy przestrzegali Ceremonii moich a nie błądzili, gdy błądzili synowie Izraelowi, jako błądzili i Lewitowie.

¹² I będą ich pierwociny z pierwocin ziemie, święte świętych, przy granicy Lewitów.

¹³ Lecz i Lewitom także przy granicy kapłanów dwadzieścia i pięć tysięcy wzdłuż a wszerz dziesięć tysięcy: wszystkie długości dwadzieścia i pięć tysięcy, a szerokości dziesięć tysięcy.

¹⁴ A nie przedadzą z tego, ani zamienią, ani przenoszone będą pierwociny ziemi; bo są poświęcone Panu.

¹⁵ A pięć tysięcy, które zbywają w szerokości przez dwadzieścia i pięć tysięcy, niech poświęcone będą miastu na mieszkanie i na przedmieście, i będzie miasto w pośrodku jego.

¹⁶ A to wymierzenie jego: na stronę północną pięćset i cztery tysiące, a na stronę południową pięćset i cztery tysiące, a na stronę wschodnią pięćset i cztery tysiące, a na stronę zachodnią pięćset i cztery tysiące.

¹⁷ A będzie przedmieścia miejskiego na północy dwieście i pięćdziesiąt, a na południe dwieście i pięćdziesiąt, i ku morzu dwieście i pięćdziesiąt, a na zachód dwieście i pięćdziesiąt.

¹⁸ A co będzie zbywać wzdłuż według pierwocin świątynie, dziesięć tysięcy na wschód słońca i dziesięć tysięcy na zachód, będą jako pierwociny świątynie, a będzie zboże z niego na chleb tym, którzy służą miastu.

¹⁹ A ci, którzy służą miastu, będą robić ze wszech pokoleń Izraelowych.

²⁰ Wszystkie pierwociny dwudziestu i piąci tysięcy, po dwudziestu i piąci tysięcy na cztery granie, będą odłączone na pierwociny świątynie i na osadę miasta.

²¹ A to, co zostanie, książęce będzie z każdéj strony pierwocin świątynie i osady miasta naprzeciwko dwudziestu i piąci tysięcy pierwocin aż do granice wschodniéj, ale i ku morzu przeciw dwudziestu i piąci tysięcy aż do granice morza takież między częściami książęcemi będzie, i będą pierwociny świątynie i świątynia kościoła w pośrodku jego.

²² A z osiadłości Lewitów i z osiadłości miasta w pośrodku części książęcych, będzie między granicą Judy i między granicą Benjamina i książęciu należeć będzie.

²³ I innym pokoleniom, od strony wschodniéj aż do strony zachodniéj, Benjaminowi jedna.

²⁴ A przeciw granicy Benjaminowéj od strony wschodniéj aż do strony zachodniéj, Symeonowi jedna.

²⁵ A przy granicy Symeonowéj od strony wschodniéj aż do strony zachodniéj, Isachar jedna.

²⁶ A wedle granice Isacharowéj od strony wschodniéj aż do strony zachodniéj, Zabulonowi jedna.

²⁷ A przy granicy Zabulonowéj od strony wschodniéj aż do strony morskiéj, Gadowi jedna.

²⁸ A wedle granice Gadowéj ku stronie południowéj na południe, i będzie granica od Thamar aż do wód przeciwieństwa Kades, dziedzictwo przeciw morzu wielkiemu.

²⁹ Tać jest ziemia, którą puścicie na los pokoleniom Izrael, i te Rozdziały ich, mówi Pan Bóg.

³⁰ A te wychodzenia miasta, od strony północnéj pięćset i cztery tysiące namierzysz.

³¹ A bramy miejskie imionmi [0805]pokoleń Izraelowych, trzy bramy od północy: brama Rubenowa jedna, brama Judowa jedna, brama Lewi jedna.

³² A na stronie wschodniéj pięćset i cztery tysiące a trzy bramy: brama Józephowa jedna, brama Benjaminowa jedna, brama Danowa jedna.

³³ A na stronę południową pięćset i cztery tysiące namierzysz, i trzy bramy: brama Symeonowa jedna, brama Isacharowa jedna, brama Zabulonowa jedna.

³⁴ I ku stronie zachodniéj pięćset i cztery tysiące, a bram ich trzy: brama Gadowa jedna, brama Asserowa jedna, brama Nephthali jedna.

³⁵ W około ośmnaście tysięcy, a imię miasta od onego dnia: Pan tamże.

Przypisy

1. ↑ Apoc. 5, 1.
2. ↑ Apoc. 10, 9. 10.
3. ↑ Num. 14, 34.
4. ↑ Osee. 9, 3.
5. ↑ Isai. 15, 1. Jerem. 48, 37.
6. ↑ Prov. 11, 4. Soph. 1, 17.
7. ↑ Eccl. 6, 10.
8. ↑ Dan. 14, 35.
9. ↑ Exod. 12, 7. Apoc. 7, 3.
10. ↑ Błąd w druku; powinno być – prorokuj.
11. ↑ Jerem. 31, 33.
12. ↑ 4.Król. 25.
13. ↑ Jerem. 23, 1.
14. ↑ 4.Król. 26, 9.
15. ↑ Genes. 19, 24.
16. ↑ Jerem. 31, 89.
17. ↑ Isai. 58, 7. Matth. 25, 35.
18. ↑ Deut. 24, 16. 4.Król. 14, 6. 2.Par. 25, 4.
19. ↑ *) Po hebr. — Lecz jeźli niezbożny się odwróci od wszech grzechów.
20. ↑ 2.Petr. 3, 9.
21. ↑ *) Po hebr. — Nawróćcie się, a odwróćcie się od wszech nieprawości waszych.
22. ↑ Matth. 3, 2. Luc. 3, 3.
23. ↑ 2.Petr. 3, 9.
24. ↑ Osee. 13, 16.
25. ↑ Levit. 18, 5. Rzym. 10, 5.
26. ↑ Exod. 20, 8. — 31, 13. Deut. 5, 12.
27. ↑ Jerem. 5, 8.
28. ↑ Mich. 3, 11. Soph. 3, 3.
29. ↑ Nah. 3, 1. Habac. 2, 12.
30. ↑ Jerem. 7, 34.
31. ↑ Isai. 36, 6.
32. ↑ Zach. 13, 2.
33. ↑ Isai. 13, 10. Joel 2, 10. — 3, 15. Matth. 24, 29.
34. ↑ *) Po hebr. a odwróci się od grzechu swego.
35. ↑ Joan. 1, 45. — 10, 11. Isai. 40, 18. Dan. 9, 24. Osee. 3, 5.
36. ↑ Joan. 10, 11.
37. ↑ Isai. 52, 6. Rzym. 2, 24.
38. ↑ Joan. 10, 19.
39. ↑ Isai. 40, 11. Jerem. 23, 6. Dan. 9, 25. Joan. 1, 46.
40. ↑ Joan. 12, 34. Psal. 109, 4. — 106, 2.
41. ↑ Apoc. 20, 7.
42. ↑ Matth. 24, 29. Luc. 21, 25.
43. ↑ Błąd w druku; powinno być – odłączone.
44. ↑ Błąd w druku; powinno być – Izraelskiego.
45. ↑ Deut. 18, 1. Num. 18, 20.
46. ↑ Exod. 22, 29.
47. ↑ Lev. 22, 8.
48. ↑ Błąd w druku; powinno być – osiadłość.
49. ↑ Exod. 30, 13. Lev. 27, 25. Num. 3, 47.