„Ci, którzy tylko wolą są posłuszni, a sprzeciwiają się rozumem, są w zakonie tylko jedną nogą.”
św. Ignacy Loyola Hev VI 15

“Those who obey with the will alone, while their reason is still unsubdued, walk lamely in the religious life.”
St. Ignatius Loyola Hev VI 15

Posłuszeństwo jest dla jezuitów cnotą najważniejszą. Polega ono na pełnym zaangażowaniu własnego wnętrza w pełnienie woli Bożej. Najmniej doskonałe posłuszeństwo posiada charakter czysto zewnętrzny i wyraża się w zwyczajnym wypełnianiu nakazów przełożonych. Formą doskonalszą jest posłuszeństwo woli. Zachodzi ono wtedy, gdy podwładny "oddaje swoją wolność temu, który mu ją dał, czyli Stwórcy i Panu w jego sługach i zastępcach". Podwładny nie traci przez to własnej woli, a tylko "stosuje ją do najpewniejszej normy wszelkiej poprawności, to jest do woli Bożej". I wreszcie możliwe jest posłuszeństwo rozumu, najdoskonalsze ze wszystkich, kiedy to "podwładny nie tylko ma tę samą wolę co i przełożony, ale -- jak pisze Ignacy -- i to samo mniemanie, poddając swój sąd jego sądowi, o ile tylko uległa wola może nakłonić do tego rozum. Rozum bowiem, chociaż nie ma tej wolności, jaką ma wola, i ze swej istoty zgadza się na to, co mu się przedstawia jako prawdziwe, to jednak w wielu rzeczach, w których nie zmusza go oczywistość poznanej prawdy, może pod wpływem woli skłonić się raczej na jedną niż na drugą stronę. W takich przypadkach każdy prawdziwie posłuszny powinien się skłonić do sądzenia tak, jak sądzi przełożony" (List o posłuszeństwie, Ep IV 669-681).