Słowa św. Ignacego Loyoli zamieszczone na tych stronach pochodzą ze zbioru maksym „Scintillae ignatianae” wydanego przez węgierskiego jezuitę Gabriela Hevenesi w 1709 r. oraz z listów i innych pism Ignacego, natomiast grafiki ukazały się w książce „Duchowość ignacjańska w zarysie”, Łódź 1994.

Gabriel Hevenesi Scintillae ignatianae • Alan G. McDougall Thoughts of St Ignatius Loyola for Every Day • Ignacy Loyola Ćwiczenia Duchowne • The Spiritual Exercises
Pełny wykaz źródeł znajduje się w bibliografii na dole strony.

„Synu mój, chcę, żebyś był uśmiechnięty i radosny w Panu. Zakonnik nie ma bowiem żadnej przyczyny do smutku, a wiele do radości. Ażebyś zawsze mógł być pogodny i radosny, bądź zawsze pokorny i posłuszny.”
Bart V 18: 4

„Wszystek miód, jaki można zebrać z kwiatów tego świata, nie ma w sobie tak wielkiej słodyczy, jak żółć i ocet Pana naszego Jezusa Chrystusa.”
Hev III 8

„Być nieogarnionym przez największe, a jednocześnie mieszkać w najmniejszym boską jest rzeczą.”
Imago

„Bóg mieszka w stworzeniach: w żywiołach dając im istnienie, w roślinach dając im życie i wzrost, w zwierzętach dając im czucie, w ludziach darząc ich rozumnością. I we mnie także mieszka, dając mi być, żyć, czuć irozumem mię darząc...”
ES 235

„Bóg działa i pracuje dla mnie we wszystkich rzeczach stworzonych na obliczu ziemi; znaczy to, że postępuje On, jak ktoś pracujący.”
ES 236

„Miłość winno się zakładać więcej na czynach niż na słowach.”
ES 230

„Nie obfitość wiedzy, ale wewnętrzne odczuwanie i smakowanie rzeczy zadowala i nasyca duszę.”
ES 2

„Pod mianem "ćwiczeń duchowych" rozumie się wszelki sposób odprawiania rachunku sumienia, kontemplacji, modlitwy ustnej i myślnej i inne działania duchowe. Ćwiczeniami duchowymi są wszelkie metody usposobienia duszy do usunięcia wszystkich uczuć nieuporządkowanych, a po ich usunięciu do szukania iznalezienia woli Bożej.”
ES 1

„Bardzo pomoże to komuś, kto podejmuje i odprawia ćwiczenia, jeśli wejdzie w nie wielkodusznie i z hojnością względem swego Stwórcy i Pana i złoży Mu wofierze całą swą wolę i wolność tak, aby boski Majestat posługiwał się zgodnie ze swą najświętszą wolą zarówno jego osobą, jak i wszystkim co posiada.”
ES 5

„Człowiek ma się posługiwać stworzeniami w całej tej mierze, w jakiej pomagają mu w osiągnięciu jego celu; zaś w tej mierze ma się ich pozbywać, w jakiej są przeszkodą do tegoż celu.”
ES 23

„Zdolność do wyrzeczenia się własnej woli należy cenić wyżej niż umiejętność wskrzeszania umarłych.”
Hev II 25

„Tak dalece winniśmy być zgodni z Kościołem katolickim, ażeby uznać za czarne to, co naszym oczom wydaje się białe, jeśliby Kościół określił to jako czarne...”
ES 365

„...bo tenże sam Duch i Pan nasz, który dał dziesięcioro przykazań, kieruje i rządzi świętą Matką naszą Kościołem.”
ES 365

„W taki sposób należy bronić Stolicy Apostolskiej, jej autorytetu i pociągać ludzi do prawdziwego jej posłuszeństwa, by wskutek nierozważnej jej obrony nie uważano nas za "papistów" i nie odmawiano nam zaufania. Gorliwość w zwalczaniu herezji winna być taka, by heretykom jako ludziom okazywać miłość, pragnienie ich zbawienia i współczucie.”
Ep XII 239-247

„Kto chce wstąpić do zakonu niech wie, że nie będzie miał tu wytrwania i spokoju, chyba że przeskoczy próg zakonny obiema nogami, to jest wolą i sądem rozumu.”
Hev V 17

„Ci, którzy tylko wolą są posłuszni, a sprzeciwiają się rozumem, są w zakonie tylko jedną nogą.”
Hev VI 15

„Ci, którzy zamierzają się do nas przyłączyć niech długo i usilnie rozważają, czy Duch Święty, który ich pobudza obiecuje im wystarczająco dużo łask, by mogli mieć nadzieję, że z Jego pomocą udźwigną ciężar tego powołania.”
FI

„Jedynie ten, kto nie tylko od świata, ale i od samego siebie się uwolnił, może sądzić, że zasługuje na miano zakonnika.”
Hev I 14

„Pracownicy w winnicy Pańskiej powinni stać na ziemi tylko na jednej nodze, zaś drugą winni trzymać podniesioną i gotową do wyruszenia w drogę.”
Hev II 14

„Są trzy pewne sprawdziany dobrego domu zakonnego: dokładne zachowanie klauzury, schludności ireguły omilczeniu.”
Hev V 6

„'Chcę' i 'nie chcę' nie mieszkają w naszym domu.”
Hev VIII 21

„Ufaj Bogu tak, jakby całe powodzenie spraw zależało wyłącznie od Niego; tak jednak dokładaj wszelkich starań, jakbyś ty sam miał wszystko zdziałać, a Bóg nic zgoła.” Hev I 2

„Przewidywać i planować to, co ma się robić, a po zrobieniu zbadać to i ocenić oto najpewniejsze zasady dobrego działania. ”
Hev IX 13

„Ten robi najwięcej, kto robi dobrze jedną rzecz.”
Bart V 18: 1

„Bez wątpienia oznaką większej cnoty jest zdolność doobcowania z Panem przy różnych zajęciach niż tylko w jakimś jednym. Musimy włożyć tu wiele wysiłku, aby przy Jego boskiej pomocy dojść do tego.”
L 446

„Beware of condemning any man's action. Consider your neighbor's intention, which is often honest and innocent, even though his act seems bad in outward appearance.”
Hev IV 17

„Zarówno oziębłość, jak i nadmierny zapał mogą spowodować choroby duszy.”
Hev IX 26

„Powiedzenie filozofa: "Bez przesady!" należy stosować do wszystkiego, nawet do samej sprawiedliwości... I rzeczywiście nieprzyjaciel nie posługuje się żadnym skuteczniejszym podstępem w usuwaniu z serca prawdziwej miłości niż tym, że sprawia, by postępowano nierozważnie i nierozsądnie.”
L 169

„Wskutek braku umiaru dobro zamienia się w zło, acnota w wadę.”
L 196

„Przy braku umiaru nie można służyć Bogu długo i wytrwale. Koń przemęczony w pierwszych dniach podróży zwykle jej nie kończy; co więcej, zazwyczaj staje się koniecznym, by inni zajęli się jego leczeniem...”
...

„To, co się osiąga ze zbytnim pośpiechem zazwyczaj nie jest trwałe, bo jak mówi Pismo św.: Majątek prędko nabyty, umniejszy się. I nie tylko, jest także przyczyną upadku, aupadek tym niebezpieczniejszy, im większa jest wysokość; spadający bowiem zatrzymuje się dopiero na samym końcu drabiny...”
L 169

„Jeśli roztropny umiar wydaje się wam rzadkim ptakiem, starajcie się przynajmniej zastąpić go posłuszeństwem, którego rada będzie pewna i bezpieczna. Byzachować środek między skrajnościami: oziębłością i nieroztropną gorliwością, omawiajcie wasze sprawy zprzełożonymi.”
L 169

„Jacy będą przełożeni, tacy zapewne będą i podwładni.”
Const 820

„Roztropności należy się spodziewać raczej u przełożonych, a nie u tych, którzy mają być im posłuszni.”
Hev II 11

„Niech każdy będzie przekonany, że o tyle postąpi we wszystkich rzeczach duchowych, o ile odejdzie od swej miłości własnej, od swej woli i od swoich korzyści.”
ES 189

„Źle mierzy się postęp duchowy wedle oblicza, gestów, łatwości natury lub zamiłowania do samotności. Miarę tę należy brać z mocy, z jaką ktoś przezwycięża samego siebie.”
Hev VI 28

„Przezwycięż samego siebie! bo jeśli zwyciężysz sam siebie, osiągniesz w niebie jaśniejszy wieniec chwały niż ci, którzy mają łagodniejsze usposobienie.”
Hev IX 8

„Starajcie się podtrzymywać w sobie święty i roztropny zapał tak w nauce, jak i w zdobywaniu cnót. Wjednej idrugiej dziedzinie bowiem więcej wart jeden intensywny akt niż tysiąc ospałych...”
L 169

„Jest bowiem rzeczą pewną, że nie wystarcza sama tylko znajomość dzieł z natury dobrych.”
L 169

„Rekreacja jest nie tylko po to, żeby po posiłku praca nie szkodziła zdrowiu, ale po to, żeby bracia przestawali zsobą, rozmawiali, poznawali się wzajemnie i miłowali. To właśnie zapala i podtrzymuje miłość wzajemną.”
FN III 630: 10

„Trudniej jest powściągnąć ducha niż dręczyć ciało.”
Hev XII 11

„Winniśmy zawsze mieć w podejrzeniu wymówki ciała, bo zwykło ono słabością sił usprawiedliwiać ucieczkę przed trudem.”
Hev X 17

„Do tego stopnia cnoty, do którego gnuśny nie może dojść i przez wiele lat, pilny i gorliwy dolatuje przedziwnie szybko jak ptak.”
Hev I 18

„Ten, kto popełni błąd, niech nie upada na duchu, bo i błędy pomagają dla zdrowia duszy.”
Hev IX 14

„Trzeba jednej skłonności przeciwstawić inną skłonność, nawykowi inny nawyk, podobnie jak klin wybija się innym klinem.”
Hev VII 8

„Wielce się opłaca przeszkodzić jednemu nawet grzechowi, choćby za cenę wszystkich trudów i trosk tego życia.”
Hev II 22

„Zmiana miejsca pobytu nie zmienia obyczajów. Jeśli niedoskonały nie opuści sam siebie, wcale nie będzie lepszy gdzie indziej, niż jest tutaj.”
Hev I 4

„Choćby nawet z najgorszym człowiekiem nawiązało się rozmowę o rzeczach Bożych, zawsze płynie z tego zysk niemały.”
Hev VI 19

„Bóg chce, aby przyczyna bezpośrednia, którą się posługuje, a jest nią kaznodzieja lub spowiednik, odznaczała się pokorą, cierpliwością i miłością. Tak więc czyniąc postępy we wszelkiej cnocie, służycie w wysokim stopniu także i bliźnim.”
L 169

„Trzeba z góry założyć, że każdy dobry chrześcijanin winien być bardziej skory do ocalenia wypowiedzi bliźniego, niż do jej potępienia. A jeśli nie może jej ocalić, niech spyta go jak tamten ją rozumie; a jeśli on rozumie ją źle, niech go poprawi z miłością; a jeśli to nie wystarcza, niech szuka wszelkich stosownych środków do tego, aby tamten dobrze ją rozumiawszy mógł ocalić siebie.”
ES 22

„Nie będąc nazbyt skorym do mówienia, starałbym się słuchać uważnie i spokojnie, dbając o właściwe odczucie i poznanie umysłowości oraz nastawienia i woli mówiącego, aby potem móc lepiej odpowiedzieć albo też powstrzymać się od zabierania głosu.”
Trent Ep

„Należy popierać zarówno teologię pozytywną, jak ischolastyczną. O ile bowiem właściwością doktorów pozytywnych, na przykład świętych Hieronima i Augustyna jest poruszać serca do miłości i służby Bogu, o tyle właściwością doktorów scholastycznych, na przykład świętych Tomasza i Bonawentury jest objaśniać wnaszych czasach rzeczy konieczne do zbawienia wiecznego, do lepszego wykrywania błędów bądź zwalczania herezji.”
ES 363

„Nasi niech wykładają solidną naukę bez zbytnich subtelności scholastycznych, trudnych do uchwycenia. Wykłady powinny być wprawdzie głębokie, ale jasne, obszerne, ale nie za długie i w pięknej szacie słownej...”
Ep XII 239-247

„W dziedzinie nauki jasno widać różnicę między pilnym aniedbałym.”
L 169

„W samym Towarzystwie Jezusowym niech nie istnieje ani się nie ujawnia skłonność umysłów do jakichkolwiek stronnictw. Niech raczej objawia się powszechna miłość, która by wszystkie te stronnictwa choćby były sobie wzajemnie przeciwne ogarniała wPanu.”
Const 823

„Jeśli nie można wszystkim zadośćuczynić, należy raczej wybrać tych, po których możemy się spodziewać większego pożytku w Panu.”
Ep XII 239-247

„Wielką pomocą do postępu jest przyjaciel, któremu pozwoliłeś, aby cię upominał za twoje uchybienia.”
Hev VI 30

„Kto mało precyzuje, ten mało wie, a jeszcze mniej uczy innych.”
L 8

„Człowiek zły łatwo innych posądza o zło, podobnie jak ten, kto ma zawroty głowy myśli, że wszystko dokoła wiruje.”
Hev X 14

„Szatan mając zaatakować człowieka, bada najpierw, jaka jest jego słaba strona i w czym jest bardziej opieszały, i tam zatacza swe machiny oblężnicze, i tam szturm przypuszcza.”
Hev V 26

„Sposób postępowania nieprzyjaciela wobec początkujących w służbie Bogu polega zazwyczaj na tym, iż stawia przed nimi różne trudności i przeszkody. Podsuwa na przykład takie myśli: "Czy możesz spędzić całe życie w ten sposób...?"”
L 7

„...potem nieprzyjaciel chwyta za drugi rodzaj broni, amianowicie nakłania do chełpliwości i próżnej chwały, dając do zrozumienia osobie kuszonej, że jest pełna dobroci i świętości...”
L 7

„...a jeśli sługa Boży oprze się tym atakom, wtedy nieprzyjaciel stosuje trzeci rodzaj broni: fałszywą pokorę. Podsuwa mu myśl, że grzeszy przez rodzaj próżnej chwały wynosząc siebie, gdy kiedykolwiek mówi o tym, co otrzymał od Boga czy to będzie dotyczyło czynów, postanowień czy pragnień.”
L 7

„Zazwyczaj większe niebezpieczeństwo kryje się wlekceważeniu małych grzechów niż bardzo wielkich.”
Hev 23 I

„Gdy nieprzyjaciel znajdzie kogoś o sumieniu szerokim, przepuszczającym grzechy bez zastanawiania się nad ich wagą, wówczas stara się zrobić wszystko, aby człowiek ten uważał grzech lekki za nic nie znaczącą drobnostkę, grzech ciężki uważał za lekki, by wreszcie bardzo ciężkie grzechy nie miały dlań wielkiego znaczenia.”
L 7

„Jeżeli natomiast nieprzyjaciel znajdzie kogoś o sumieniu delikatnym co nie jest żadnym brakiem wtedy stara się usidlić takie sumienie wmawiając mu grzech tam, gdzie go nie ma, uchybienie wtedy, gdy czyn jest doskonały, awszystko w tym celu, by nas przygnębić i wprowadzić wduszę zamieszanie.”
L 7

„Dlatego powinniśmy bardzo uważać i upokarzać się, przypominając sobie nasze grzechy i nędzę w chwilach, gdy nieprzyjaciel stara się nas wywyższyć; i na odwrót, gdy nieprzyjaciel stara się nas pognębić, podnosić się przez prawdziwą wiarę i nadzieję w Panu, przypominając sobie otrzymane dobrodziejstwa oraz Jego wielką miłość i wolę pragnącą naszego zbawienia...”
L 7

„Jeżeli nieprzyjaciel stawia przed moimi oczyma sprawiedliwość, przeciwstawiam mu natychmiast miłosierdzie; jeżeli miłosierdzie, to ja przeciwnie, przypominam sobie sprawiedliwość.”
L 7

„Pragnąc pomóc innym, powinniśmy postępować jak ktoś, kto przechodzi przez bród. Przechodzimy więc wtedy, gdy znajdziemy dobre przejście, albo też gdy widzimy, że będzie z tego jakaś korzyść. Gdy bród jest zmącony, gdy ktoś miałby się zgorszyć naszymi słowami, powstrzymujemy się czekając na porę i chwilę odpowiednią do mówienia.”
L 7

„Gdy nieprzyjaciel przekona nas, że nie należy wspominać innym o rzeczach dobrych i świętych, wtedy dąży do wzbudzenia w nas jeszcze innej obawy...”
L 7

„...podsuwa nam myśli, czy przypadkiem nie znajdujemy się daleko od naszego Pana, wyłączeni i oddzieleni od Niego.”
L 7

„Co do ciemności i oschłości duchowych, to sądzę, że bardzo łatwo mogą pochodzić z braku ufności i małoduszności. Można się z nich wyleczyć przez wzbudzanie aktów im przeciwnych...”
L 4020

„...Bóg spodziewa się gruntownych cnót: cierpliwości, pokory, posłuszeństwa, rezygnacji z własnej woli, czyli innymi słowy woli gotowej do służenia Mu, a przez to samo do służenia bliźniemu...”
L 4020

„...zaś sama boska Opatrzność udzieli nam także innych darów pobożności, o ile uzna to za właściwe. Skoro jednak te dary nie są czymś istotnym, dlatego człowiek nie jest doskonalszy przy ich obfitości, podobnie jak nie jest mniej doskonały, gdy ich brak.”
L 4020

„Pan udziela nam dwu lekcji (z tym, że pierwszą daje, adrugą dopuszcza). Pierwsza polega na udzieleniu przez Niego pociechy wewnętrznej, która rozprasza zamieszanie powstałe w duszy i pociąga ją całkowicie ku miłowaniu Chrystusa...”
L 7

„Nie ma takiej pokuty, ani tak wielkiego ciężaru, ani innych tak uciążliwych prac, które nie wydawałyby się lekkie i słodkie temu, kto postępuje z tą gorliwością, zapałem i wewnętrzną pociechą.”
L 7

„Wewnętrzna pociecha pokazuje i otwiera przed nami drogę, jaką powinniśmy postępować, oraz wskazuje to, czego winniśmy unikać...”
L 7

„Kiedy jednak dusza znajduje się bez takiej pociechy, natychmiast następuje druga lekcja. Polega ona na tym, że nasz stary nieprzyjaciel stawia przed nami wszystkie możliwe trudności, by nas sprowadzić z obranej drogi...”
L 7

„...nie odczuwamy żadnej pobożności ani w modlitwie, ani w kontemplacji, żadnego smaku czy upodobania wewnętrznego do słuchania i mówienia o rzeczach Bożych. W takich chwilach zaczyna nam się wydawać, że jesteśmy daleko od Pana naszego i że wszystko, co zrobiliśmy i co chcielibyśmy jeszcze zrobić, nie ma żadnej wartości.”
L 7

„Strapienie jest przeciwieństwem pocieszenia tak, jak wojna jest przeciwieństwem pokoju, smutek przeciwieństwem radości duchowej, nadzieja pokładana w rzeczach niskich nadziei pokładanej w rzeczach wzniosłych, podobnie jak oschłość jest przeciwieństwem łez...”
Dir

„Człowiek w okresie strapienia powinien zastanawiać się nad tym, jak to dla wypróbowania Pan zostawił go jego siłom naturalnym, ażeby stawiał opór pokusom nieprzyjaciela; może on bowiem tego dokonać, bo Pan odebrał mu dużo zapału, pozostawił jednak łaskę wystarczającą do osiągnięcia zbawienia wiecznego.”
ES 320

„Doświadczenie uczy nas, że tam, gdzie napotyka się na liczne sprzeciwy można zazwyczaj spodziewać się większych owoców.”
Hev XI 30

„Kiedy wszystko układa się bardzo pomyślnie, istnieje groźba, że co do służenia Bogu, mogłoby być o wiele lepiej.”
Hev I 29

„Powinniśmy unikać robienia porównań między nami, co jeszcze żyjemy, a błogosławionymi, którzy żyli wdawnych czasach...”
ES 364

„Jest czymś wielce niebezpiecznym chcieć wszystkich prowadzić tą samą drogą do doskonałości; taki człowiek nie rozumie, jak różne i jak liczne są dary Ducha Świętego.”
Hev VII 4

„Powinniśmy się liczyć nie tylko Bogiem, ale i z ludźmi, właśnie jego powodu.”
Hev I 20